Altijd mama die…

Haha historisch moet natuurlijk hysterisch zijn….

Hier precies hetzelfde..

Ja hier was het ook zo. Ik ben zwanger, dus ik zei.. dan maar huilen, maar papa gaat dcht je schoenen aan doen.. of je jas... Nu is her gelukkig wat minder. Soms moet iets, dan maar huilen.

Ja hier ook, wilt ook niet knuffelen met papa ofzo. Terwijl ze hem wel heel lief vind, maar hij mag idd met niks helpen

Doorzetten. Gewoon papa laten doen. Dan maar brullen. Ze probeert te bepalen in het huis, maar jullie zijn de ‘baas’, niet de kleine. Ze heeft twee goede ouders, dus dat is het probleem niet.

Hier de laatste tijd enorm met het naar slapen gaan. Vroeger nooit last van gehad, waren we beiden 'even goed'.. nu ja, ik ben 31w zwanger en thuis op dit moment, dus hij is nu vaker bij mama en ik heb het idee dat hij voelt dat er wat te gebeuren staat.. Vind het wel moeilijk hoe het aan te pakken. De kans is groot dat het een keizersnede wordt en ik hem dan 6w niet mag tillen. Man stelde gisteren voor dat hij hem vanaf nu gewoon altijd naar bed brengt zodat hij het tegen dan gewoon is. Maar aan de andere kant denk ik 'hij moet dan al 6w mama missen, gaan we hem dat nu ook al afpakken?' plus dan is er ineens een baby, misschien gaat het dan sowieso wel moeilijker en zijn we nu ook voor niks erdoor gegaan. En we willen hem tegen dan nog laten wennen op zijn nieuwe kamer en is het dan niet allemaal veel in een keer.. Ik weet het even niet. Merk dat mijn man er ook gewoon wat verdrietig om is dat hij hem op dit moment niet altijd getroost krijgt. Ook als hij nog eens wakker wordt in de nacht, is hij nu ontroostbaar als papa gaat. En ik raak er dus wat gefrustreerd door, want voor mij wordt het nu allemaal net wat zwaarder. Tot nu maakte het echt geen zak uit of hij of ik gingen..

Het heeft ook niks te maken met hoe goed of slecht je man het doet denk ik. Zijn allemaal fases. En jullie kindje is d e grenzen aan het verkennen en jullie aan het testen. Maar ik zou hier inderdaad niet altijd aan toegeven. Dan krijgt jullie kleine haar zin. Ze moet ook leren dat dat niet altijd gaat

Hier precies andersom meegemaakt. Begin december mocht ik helemaal niks, terwijl het met papa allemaal prima was. Ging beter toen ik 2 weken kerstvakantie had gehad en meer tijd met haar doorbracht. En ook gewoon doorgezet. Dan maar krijsend een luier verschonen. Ik kon ook niet alles door papa laten doen.

Oh heel herkenbaar! De kleine man zit flink aan mij geplakt en wil niet door zn vader geholpen worden met jas, eten, schoenen etc! Maar als ik er niet ben is het geen probleem als zn vader dat doet. Heel frustrerend, maar ik denk ook: het zal weer weer een fase zijn!(:

Er zijn wel goede tips om hiermee om te gaan. Zoals erkenning geven en de grens behouden en een ja in het vooruitzicht : ‘ik weet dat je graag wil dat mama je luier doet. Dat snap ik, mama is ook heel lief. Maar soms kan het even niet. Straks mag je met mama mee naar buiten’ oid. Erg pedagogisch maar ik merk dat het wel helpt als mijn dochter iets niet krijgt wat ze wil. Succes!

Hier is het op het moment ook best heftig aan mama plakken, als eerste naar mama toegaan, willen dat mama naar bed brengt etc. We proberen hierin wel grenzen aan te geven, bijv: nee, mama zit nu even op de bank, maar papa gaat met jou spelen (oid). Dat verwoorden helpt wel iets. Verder hoop ik dat het weer een fase is, dat verwacht ik wel in elk geval😉

Dank voor alle reacties, en inderdaad vaak benoemen waarom mama even niet kan helpen werkt soms.