Gestrest stiefdochter in huis

Ik lees dat er op meerdere vlakken problemen zijn rondom je stiefdochter. Is het misschien een optie om iets van (ambulante) thuisbegeleiding te betrekken bij de opvoeding van je stiefdochter?Samen met diegene kan je dan kijken hoe de gezinsdynamiek bij jullie in huis beter kan en vooral ook wat je stiefdochter nodig heeft. Klinkt alsof er best veel speelt en alsof ze aan het uittesten is hoe ver ze kan gaan. Ze zal grenzen en duidelijkheid nodig hebben. Miss dat jullie dmv thuisbegeleiding meer op een lijn kunnen komen, zodat de relatie met je man ook weer beter wordt.

Nou ik zou zeggen. Laat je man gewoon dit bericht lezen. Lijkt me duidelijk toch dat dit je opbreekt. Dan kun je samen zoeken naar een goede oplossing neem aan dat dit ook niet is wat je man graag wilt. Is de moeder in het spel? Waarom woont ze bij jullie als jullie al twee kleintjes hebben lijkt het mij dat ze niet alle aandacht krijgt en discipline die ze nu nodig heeft

Heeft ze echt gedragsproblemen of is ze een lastige puber die er moeite mee heeft dat haar ouders uit elkaar staan en papa een nieuw gezin heeft met een andere vrouw? Ik snap dat het lastig voor je is maar jij bent de volwasse en jij had een keuze. Zij niet. Haar leven over kwam haar door keuzes van haar ouders. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en daardoor erg moeilijk geweest als puber. De tip hiervoor om hulp te zoeken, lijkt me waardevol.

Ik zou ook kijken voor thuisbegeleiding of ambulante hulp van cgg (België) centrum geestelijke gezondheidszorg volluit. Ik zou ook een ernstig gesprek aangaan met je man dat een kind of ze er nu bij gekomen is of niet zich aanpast aan de regels van het gezin waar ze in gaat wonen en niet andersom. Even dreigen met als er geen verandering in komt hij misschien even een tijdje met haar alleen gaat wonen en jullie relatie in een afstandrelatie brengt tot er ruimte is voor herrenering. De meest drastische manier maar de mss de enige om rust te brengen bij ieder gezinslid.

Ze is bij haar moeder weg gegaan omdat ze daar volgens haar zelf niet gelukkig was de moeder denkt daar anders over. Maar de moeder stond achter haar keuzes

Ze komt al zo 7 a 8 jaar bij ons elke maand het is geen nieuwe situatie meer voor haar ik had een hele goeie band met haar ze kon met mij altijd praten. Maar sinds en jaar ongeveer gaat alles beetje mis en we kunnen geen pijl er op legen wat de reden is helaas. Ook met haar praten heeft geen zin. Haar moeder wilt geen omgang met haar hebben dat zal der geheid ook dwars zitten ik hoop dat het een puber fase is. Me man heb ik hier vandaag over gesproken en begreep gelukkig ook mijn gevoel hierin en hij gaat op een rustig moment goed praten met zijn dochter en kijken wat er in haar hoofdje speelt (misschien is er meer aan de hand dan wij weten)

Okay. Wellicht indien de band tussen jou en haar moeder okay is hierover als volwassenen in gesprek gaan tussen jou, je man en haar moeder. Want het kan toch niet zo zijn dat haar moeder haar gewoon laat gaan en Jullie vervolgens met een niet op te voeden kind zitten. Je mag van haar moeder ook wat verwachten indien haar eigen moeder niet eens voor haar zorgt of genoeg om haar geeft om iets voor haar te doen lijkt het mij tijd om rond de tafel te gaan zitten en misschien of dat ze terug gaat naar haar moeder, of dat jullie een regeling treffen met om de week ofzo. Dat ze de ene week bij jullie is en de andere bij haar moeder of dat jullie gaan kijken naar hulp van bijvoorbeeld cjg of ggz of huisarts die kan ook verwijzen naar de juiste instantie. Ze is 17 en kan nog niet zelf kiezen dat ze nu ineens niet meer bij haar moeder wil wonen en dus jullie maar met haar (droog gezegd) opgescheept zitten 🤔

Als de problemen sinds een jaar spelen zou het te maken kunnen hebben met jouw zwangerschap en/of de geboorte van haar halfbroertje. Het is niet niks voor een kind van 13 als je vader een ‘nieuw’ gezin sticht en een kind erbij krijgt. Dat betekent niet dat ze het niet leuk vindt, maar het is een enorme verandering! En mensen houden nou eenmaal niet zo van verandering. Het kan heel goed dat dit haar onzeker maakt over wat haar rol is in haar vaders leven en wat zij voor hem betekent. Wat nou als hij het zo naar zijn zin heeft met z’n nieuwe kindjes dat hij haar niet meer ‘nodig’ heeft? Zijn waarschijnlijk voor een volwassene geen reële gedachten, maar voor een kind van 13 met gescheiden ouders wel! Veel mensen adviseren om hulp te zoeken en dat lijkt me een goed idee! Ik zou beginnen bij de huisarts, die kan je doorverwijzen naar de juiste soort hulpverlening. In de tussentijd kan het helpen om erover te praten! Misschien is het meer de taak van je man, of een taak voor jullie beiden, maar je/jullie zouden kunnen proberen om zoveel mogelijk onzekerheden voor je stiefdochter weg te nemen. Ik verwacht dat dat jullie band goed zal doen en veel problemen zal verzachten of doen verdwijnen! Hulp hierbij kan erg fijn zijn. Ken je deze ‘brief aan nieuwe partners van kinderen met gescheiden ouders’ al? (1/2)

Hierbij deel twee van de brief! (2/2) Er zijn nog meer versies, ook voor haar vader en moeder bijvoorbeeld en voor haar vrienden. Misschien doet de erkenning die de brieven haar geven haar ook goed!

https://www.villapinedo.nl/open-brieven/

Ik kan alleen vanuit mn eigen ervaring spreken. 7 a 8 jaar wil niet zeggen dat alles oké is voor haar. Dat je goed met haar op kon schieten, wil niet zeggen dat het haar niks doet wat er nu gebeurt. Een scheiding heeft enorm veel impact op een kind. Een kind kan zoveel gevoelens niet goed benoemen en er mee dealen. Het gaat zoveel verdriet gepaard met een scheiding. Er spelen loyaliteitsconflicten. Nu laat haar moeder haar in de steek terwijl haar vader een nieuwe baby krijgt en dan ga je ook nog de pubertijd in. Ik heb zo met dit meisje te doen. Als ik naar mezelf kijk in die tijd (ik was 14 toen mn ouders uit elkaar gingen en moest ook dealen met een moeder die weg. Nieuwe partner. Gelukkig geen 2e leg) dan was het een grote rollercoaster. Uiteindelijk heb ik alles pas rond mn 26e echt verwerkt en praat ik pas sinds een jaar of 5/6 (ben nu 38) zonder emotie over de scheiding. Voor mn zusje niet anders. Kortom, zoiets is niet zomaar achter de rug (althans niet voor ons gezin). Ik heb er moeite mee hoe sommige vrouwen zichzelf verwoorden hier, alsof het meisje een last is (jij niet hoor, TO). Het meisje is 'slachtoffer'. Dat betekent niet dat ze niet begrenst mag worden maar lastig is ze ook niet. Ze heeft waarschijnlijk pijn en weet niet hoe er mee om te gaan. Daarom, voor iedereen, ook voor de aankomende baby, zorg dat ze hulp krijgt. Een professionele volwassene die er voor haar is en die haar helpt haar gevoelens op een rij te zetten. Misschien ook als nieuw gezin hulp zoeken.