Help, mijn kind is gewend om bij ons in bed te slapen

Hoe lang heb je nu al dat hij na een tijdje wakker wordt en per se bij jullie wil liggen? Want hier zijn het echt fases. Vooral als hij weer door een fase van verlatingsangst gaat, wil hij ook altijd tussen ons in liggen. Dat kan gerust een week of 2 duren hoor. En dan ineens sliep hij weer de hele nacht in zijn eigen bed. Ga voor jezelf ook na: waarom wil je dat hij in zijn eigen bedje slaapt? Omdat het hier maatschappelijk 'normaal' is en zo hoort? Of heb je er zelf last van als hij bij jou slaapt? Hier zijn er dus periodes dat hij vaak bij ons slaapt. Zolang dat goed gaat en we allemaal kunnen slapen, vind ik dat helemaal prima en doe ik er echt niks aan. Hij gaat het ooit zelf wel niet meer willen en kan dan ook van de ene op andere dag dus terug gewoon de volledige nacht in zijn eigen bed liggen. Maar andere periodes slaapt hij erg onrustig of wil hij vooral dan met ons 'spelen' waardoor ik zelf niet meer kan slapen. Dan schiet het voor mij z'n doel voorbij en probeer ik hem wél weer te laten wennen in zijn eigen bedje (nog maar 2x gebeurd). Ik laat hem wel nooit alleen huilen en zal sowieso naast zijn bedje blijven zitten. Ben nu zwanger van baby 2 en dan willen we een groot vloerbed voor hem zetten zodat 1 van ons, als hij een slechte nacht heeft bij hem kan gaan liggen en de baby en peuter mekaar niet wakker houden op onze kamer. We zoeken gewoon de manier waarop wij allemaal het meeste slaap krijgen, los van maatschappelijke verwachtingen.

Onze dochter slaapt alle slaapjes en snachts in haar eigen bed. Doen we al vanaf het begin. Wij hebben gewoon doorgezet. In bed leggen met een vaste routine van lampjes uit doen en boekje lezen, slaapzak aan en in bed met haar vaste knuffel. Als ze wakker wordt laten we haar gewoon 10 minuten liggen huilen is ze dan nog niet rustig of weer in slaap dan gaan we even langs. We halen haar voor geen enkele reden uit haar ledikantje maar geven haar wel een snelle knuffel of een aai over haar hoofd met wat rustige woorden en daarna is het weltrusten zeggen en deur weer dicht. Soms gaat ze dan meteen weer slapen andere keren huilt ze nog een kwartier door. Dan doen we gewoon weer hetzelfde. Het gaat erom dat ze begrijpen dat zelfs als gaan ze huilen of late ze slecht gedrag zien zoals hoofd bonken wij niet altijd de zin geven en dat ze gewoon moet gaan slapen. Hopelijk helpt dit en succes ermee 👍😊

Heel herkenbaar dit, mijn dochter was ook zo. Nu slaapt ze gelukkig weer in haar eigen bedje. Ik ben naast haar gaan zitten op de grond, tot dat ze in slaap viel. En ben steeds iets verder gaan zitten. Het kost even wat moeite maar hier heeft het goed gewerkt.

Ik neig er ook steeds meer naar om ze niet te laten huilen. We hebben t hier ook geprobeerd, maar dan slaapt ie dus gewoon niet. We gaan nu proberen op een matje naast hem te gaan liggen in de hoop dat hij niet meer bang is en weer lekker gaat slapen en we t dan kunnen afbouwen

Duidelijk uitleggen dat hij in zijn eigen bed slaapt, kus, welterusten en weg. Afhankelijk van hoe erg hij huilt kun je 3-5 minuten wachten. Troosten, kalmeren, herhalen dat hij in zijn eigen bedje gaat slapen en weer weggaan. Dit zal even duren omdat hij het gewend is.

Wij hebben het ook gehad iedere nacht bijna.. vorige week was ik het echt zat. Hij ligt zowat op me en mijn man heeft alle ruimte. Matras naast zijn bed gelegd en zodra hij wakker werd er niet uitgehaald. Woest was hij krijsen, staan, slaan. Hij weet echt wel dat hij er dan direct uitgehaald werd. Dit heeft van 22:30 tot 01;00 geduurd. Ik wilde echt niet toegeven, en vanaf die dag slaapt hij dus niet meer bij ons in bed en heb ik dit ook niet hoeven te doen. Of het is toeval, of het heeft echt gewerkt 🤞🏻dit is die methode btw: https://www.slaaptipsvoorbabys.nl/slapen/hoe-werkt-de-chair-methode/

Dit gebeurd nu een kleine maandje, afgelopen week elke dag. In het begin vond ik het juist leuk omdat onze zoontje nooit naast ons sliep en wij dat wel juist wilden af en toe. Als hij bij ons ligt duurt het ook even tot hij in slaap valt. Hij gaat dan wel eens staan springen, krijg wel eens een kopstoot😵‍💫 Maar ik ben er nu kapot van. Ik slaap veel slechter en merk dat ik ook sneller chagrijniger word overdag of ongeduldiger. Hij is ook een keer van ons bed gevallen toen ik alleen met hem lag omdat mijn man ook nachtdiensten draait.

Ik heb wel uit bed gehaald een paar keer waardoor hij nu zodra ik zijn kamer binnenloop meteen zijn armen strekt zodat ik hem moet oppakken🥺

Bleef ze ondertussen ook huilen of krijsen toen je naast haar bed ging zitten?

Hier slaapt ie helaas ook niet als we hem laten huilen. Laat je even weten als het gelukt is?

Dit heb ik een aantal geprobeerd, soms dus meer dan 5 minuten laten huilen in de hoop dat hij dan weer zou gaan slapen. Maar denk dat mijn grootste fout was om hem na 2 keer troosten al uit bed te halen was.

Ja, dan snap ik dat je er ook wel eens een keer terug van af wil. Een eventuele tussenstap: een reisbedje op jullie kamer waar hij in kan als hij mee naar jullie kamer wil? Hier werkte dat absoluut niet, maar anders zou ik daar wel vrede mee genomen hebben 😅 Ik wil ook nog even duiden waarom wij niet alleen laten huilen. Uit onderzoek blijkt namelijk wel dat dat de meest effectieve manier is. Ze zullen dan snel leren dat huilen geen zin heeft en er ook mee ophouden. Uit datzelfde onderzoek blijkt echter ook dat het cortisol-niveau (=stresshormoon) ook na het huilen even hoog blijft. Ze leren dus eigenlijk 'huilen heeft geen zin, er komt toch niemand' en hun stress en emoties blijven wel in het lijfje zitten. Terwijl als je erbij blijft en helpt met troosten, duurt het vaak veel langer (vermoeiender voor jezelf), maar help je hen hun emoties te reguleren en daalt het cortisol-niveau. Kindjes op deze leeftijd hebben nog niet de emotionele vaardigheid om zelf volledige tot rust te komen en de stress uit hun lijfje te krijgen. Ze hebben daar nog een rustige volwassene bij nodig die hen helpt reguleren. Daarbij is nabijheid een even essentiële basisbehoefte als eten en drinken. Ik ontneem hem die dus niet graag. Daarbij heeft hij volgens mij soms echt wel levendige dromen, want wordt dan echt in totale paniek wakker. Dan vind ik het echt zielig om hem niet even bij mij te nemen om te troosten. Hoe wij het dan aangepakt hebben die keren dat het tussen ons in slapen voor meer vermoeiende nachten zorgden? Wij hebben een 1-persoonsbank op zijn kamer staan waarin we hem voedde toen hij nog nachtvoedingen kreeg. Als hij begint te huilen en tutje/aaitje zijn niet voldoende, neem ik hem uit bed en ga samen met hem op deze bank zitten. In het donker en met zo weinig mogelijk interactie. Gewoon samen knuffelen. Soms is dat voldoende. Vraagt hij zelf om terug zijn bedje in te gaan of valt hij in slaap en leg ik hem terug. Soms blijft hij heel erg overstuur en wil hij ook gewoon met mij mee. Dan zeg ik hem dat dat niet kan nu en dat ik hem dadelijk toch opnieuw in zijn bedje zal leggen. Vervolgens doe ik dat ook, maar blijf dan wel naast zijn bed zitten en probeer nog te strelen/hand vast te houden. Soms werkt dat weer, soms ook niet. Als hij echt volledig overstuur blijft en over de rooie gaat, neem ik hem terug bij mij voor een knuffel, maar gij gaat daarna sowieso wel terug bed in. Zo probeer ik hem dan te leren dat ik er voor hem ben in alle moeilijke emoties (want hey, dat is ook wel wat voor zo'n kleintje he als je iets zo graag wil en het mag niet), maar trek ik wel echt de grens 'je blijft in je bed'. In het slechtste geval hadden we dan 2 slechte nachten waarbij ik heel veel naast hem zat (nog maar 2 keer gebeurd) en was het daarna ook wel weer over. Wat wel heel belangrijk is, is dat je zelf rustig blijft. Dat lukte mij ook niet altijd. Soms had ik het gewoon gehad. Dan nam mijn man het over en andersom. Dus ik zou je wel aanraden dit te doen in een week ofzo dat je man net geen nachtdiensten heeft, zodat jullie mekaar kunnen ondersteunen. Ik denk dat je dan voor jezelf moet afwegen wat het best bij jullie past. De snellere oplossing van te laten huilen of de oplossing waarbij je nabijheid geeft bij moeilijke emoties, maar wel bij je grens blijft, die waarschijnlijk langer zal duren voordat die resultaat heeft.

Heel af toe, trooste haar wel maar haalde haar niet uit bedje.

Hier weet hij ook onderhand dat hij direct er uit wordt gehaald. Had afgelopen week echt geen geduld meer en was het dus hup eruit dan maar bij ons in bed. Bedankt voor het linkje, hoop dat het hier ook snel zal werken.

Ik heb oordoppen gekocht maar ik vind het echt heel sneu om hem zo te zien.. mijn partner zei al dit gaat niet werken hoor neem hem weer in bed hij is zo overstuur maar je moet echt doorzetten..

Ik heb ze de afgelopen 6 weken ook bij me gehad doordat ze niet sliep. Zelfs overdag wilde ze alleen bij mij op de bank slapen en niet alleen. Nu sinds een aantal dagen slaapt ze weer volledig zelfstandig. Ik ben gestart door haar bij me in slaap te laten vallen en dan in haar eigen bed te tillen. En als ze snachts wakker werd gewoon bij me te pakken. En sinds een aantal dagen kan ik ze gelijk in haar eigen bed weer leggen. En slaapt ze door. Mocht ze toch wakker worden pak ik haar gewoon bij me. Maar in principe gaat het nu voor 90% goed. Ik heb soms het idee hoe meer ik er zelf een “probleem” van maak hoe groter het ook wordt. De strijd heeft geen zin. Sommige periodes heeft ze die extra aandacht en geborgenheid nodig. En ik voel als ik haar dat geeft dat ze er ook op kan vertrouwen dat ze het ook weer zelf aankan. Zo voelt zij ook geen strijd rondom slapen en blijft het vertrouwt voor haar dat als het nodig is mama er is, maar ze het ook zelf kan.

Het idee met een reisbedje op onze kamer is wel een goed idee. Het kan ook zijn idd dat hij levendige dromen kan hebben want zelfs toen hij in ons bed sliep gilde hij wel eens in zijn slaap. Tot paar maandjes terug als hij wakker werd kon ik hem nadat ik hem getroost had op zijn kamer hem terug in bed leggen. Maar nu werkt dat niet meer. Heb ook een aantal keer gezegd toen ik hem uit bed haalde en hij niet rustig bleef op mijn schoot, dat de hij straks weer in zijn bed gaat liggen en moet slapen. Hij begint gelijk al te trappelen met zijn benen. Zelfde verhaal als hij rustig een uur wakker ligt in mijn armen en hem dan terug in bed wil leggen. Ik ga sowieso vanavond beginnen met troosten zonder hem uit bed te halen. Mijn man vind het prima om hem meteen bij ons in bed te nemen, want hij slaapt diep en heeft verder geen last van onze zoontje. ‘s Morgens sta ik op en slaapt hij nog vaak uit, ook omdat hij zoals vandaag middagdienst heeft of nachtdienst🫠 Dus ik sta er een beetje alleen voor

Wij hebben hetzelfde “probleem.” Maar de vraag is of je het ook een probleem vindt. Ons zoontje valt altijd in slaap in z’n eigen bed maar wordt regelmatig wakker in de nacht. Dan leggen wij hem ook tussenin. Ik was eerst ook vrij sceptisch dat hij in z’n eigen bed moet slapen. Maar waarom? Ze zijn nog zo klein en deze periode is zo kort. Ik wil me daar niet druk om maken en wil hem die geborgenheid geven zolang het nodig is. Tenslotte ligt hij echt niet tot z’n 18e tussenin. Laten huilen is voor mij geen optie.

Voor mij is het nu een probleem omdat ik daardoor slechter slaap, heb 2 nachten terug van rond half 3 tot half 7 wakker gelegen terwijl mijn zoontje en mijn man lekker lagen te slapen😣 Ik slaap minder goed omdat hij veel beweegt en draait, af en toe is het oke. Maar een hele week en dan zo weinig en slecht slapen maakt mij gewoon kapot. En vaak reageer ik dat (onbewust) op mijn man. En terwijl ik dit nu aan het typen ben is mijn zoontje rustig wakker geworden en gaan zitten🫠

Ik herken dit wel. Hij sliep bij mij zowat op me en mijn man alle ruimte. Ook als ik er s’nachts uit moest om naar de wc te gaan werd hij wakker. Ik heb je vd week die methode gestuurd, toevallig gisteravond na een week werd hij wakker om 22:00 er naast gaan liggen tot 23;00 en er weer niet uitgehaald. Veel huilen maar wel in slaap gevallen en slaapt nu nog steeds.. dat is voor hem zeldzaam 😅🙏🏼