Hoe ga je hiermee om?

Mijn zoontje heeft dit ook een aantal weken gehad. Het is heel lastig mar gewoon consequent blijven en niet toegeven. Hij leert nu dat hij een eigen willetje heeft en probeert uit hoe ver hij kan gaan. Hier werd het gelukkig na een paar weken weer minder. Maar het is inderdaad heel vermoeiend!

Tijdens zo'n driftbui dringt niks wat je zegt tot hem door. Het beste is om rustig naast hem te zitten. En beetje bij beetje fysiek contact te maken zonder iets te zeggen. Uiteindelijk komt je kindje zelf bij je. Na een paar minuten knuffelen zal hij pas rustig worden. Pas daarna is hij in staat om een gesprek te voeren. Dan zou je kunnen uitleggen waarom hij iets moest doen. Tijdens zo'n moment zal je het even moeten volhouden. Hoe te keer het kindje ook gaat. Zelfs op straat! (Zolang het kindje veilig is) Na hooguit 3 keer zal je kindje het gedrag niet meer vertonen, omdat hij weet dat het niets opleverd. En andersom ook. Als jij 3 keer achter elkaar iets door de vingers ziet kan dat gedrag een gewoonte worden. Dan zal het alleen maar lastiger worden om er van af te komen. Succes!

Ik herken dit ook bij mijn dochter sinds ze 2 is geworden. Ik vind het ook altijd zo sneu als ik me stem moet verheffen, maar soms is het echt nodig. Ze is zo erg veranderd en Letterlijk alles is nu ook "nee". Ik volg mee

Het hoort er ook wel gewoon een beetje bij. Een eigen wil ontwikkelen, door krijgen dat als je nee zegt het ook gevolgen leidt (he... ik kan invloed uitoefenen) etc. Ik denkt dat het de komende jaren komt en gaat met vlagen. En bij ieder kind werkt het anders. Mijn zoon kan de ene dag van letterlijk alles een strijd maken en dan heel boos worden. Om de dagen erna helemaal nergens boos over te zijn. Ze noemen het niet voor niets de peuterPUBERTEIT. Ik zeg ook altijd dat ie op zo'n dag last heeft van zn hormonen 😂 Tot een tiener puber dring je ook niet door, die zijn soms ook niet voor rede vatbaar. En dat komt en gaat ook in vlagen.

Herkenbaar hoor. Is ook weer zo'n fase. Ik las hier al over eigen wil ontdekken enz. Hoort er allemaal bij. Hier in huis een puber en een peuterpuber. Hun gedrag heeft veel overeenkomsten!!🤭

Dit klinkt me wel iets té makkelijk....

Hoi, had een paar maanden terug een topic geplaatst over tips bij n tantrum, en stonden wel wat tips bij. misschien heb je er wat aan.. https://community.24baby.nl/forum/peuter/jouw-beste-tips-bij-een-driftbui-tantrum-mxjlw3?page=1 en voor nu sterkte!

Herkenbaar. Beeld je even in dat je zelf ergens heel erg boos, gefrustreerd of verdrietig om bent, echt tot huilend aan toe. Je voelt je niet gehoord, niet begrepen en machteloos. En het lukt je maar niet om tot de ander door te dringen. Ben jij dan voor rede vatbaar? Word je dan rustig van een rationele uitleg? Ik niet. Ik wil dan alleen maar horen dat iemand snapt waarom ik zo boos/verdrietig/gefrustreerd ben. En ik wil de ruimte krijgen om die emoties er even uit te gooien. Zodra de emoties weer een beetje zijn gezakt, kan ik weer een normaal gesprek voeren. Ik denk dat dat bij peuters ook zo werkt. Bij onze dochter helpt het om even naast haar te hurken, haar aan te kijken, een knuffel aan te bieden, maar niet te forceren. Ik benoem met een rustige stem haar gevoel: "wat ben je boos." Dan wacht ik even. Meestal beseft ze binnen 10 seconden dat ik haar begrijp. Soms duurt het langer, dat is ook prima. Dan stop ik met praten en laat ik haar even uitrazen, maar blijf wel bij haar zitten. Ze hebben nog maar een kleine woordenschat, dus veel tekst is verwarrend en levert alleen maar meer frustratie op. Bij oversteken zorg ik er natuurlijk wel voor dat ze op een veilige plek staat. Als ze iets minder hysterisch is, ga ik pas verder: "Je wil graag zelf de weg oversteken, he?" Nog een beetje huilend: "Ja." Dan zeg ik: "Dat snap ik, want je bent ook al een grote meid, he?" Weer: "Ja." "Maar weet je, *korte uitleg in maximaal 2 makkelijke zinnen*. Dus ga je mama een handje geven of gaat mama jouw dragen?" En als ze niet kiest of weer boos wordt, dan wordt het dragen. Bij ons helpt het soms ook om het om te draaien. "Maar ik vind het eng om zelf over te steken, dus wil jij mij daarmee helpen?" Dan pakt ze heel trots mijn hand en roept ze tegen iedereen dat mama het eng vindt en dat zij mama helpt. Laatst had ze ineens bedacht dat ze niet meer zelf de trap af durfde. Huilen, krijsen en we moesten haar twee weken lang per se dragen. Totdat ik voorstelde dat haar knuffel eerst naar beneden kon gaan. Ze gooide haar knuffel van de trap af en ging er zelf (zittend) achteraan om hem te pakken. 🤷🏼‍♀️