Hoe positief blijven?

Misschien goed hier met je verloskundige of huisarts over te praten. Het is heel normaal dat je moet wennen aan de situatie. Er is net een nieuw mens in je leven gekomen die ontzettend afhankelijk van je is, maar die je nog moet leren kennen. Die roze wolk is helaas niet voor iedereen weggelegd en voel je daar ook vooral niet schuldig over.

Hier hetzelfde verhaal en iedereen blijft maar zeggen dat het de kraamtranen zijn en dat het doodnormaal is.. bij mij lucht het op om erover te praten, zowel met mijn man, als familie, vrienden en de kraamhulp/vroedvrouw. En de gevoelens ook gewoon toe te staan, het is ok om je zo te voelen. We moeten er alleen wel voor zorgen dat die gevoelens niet gaan domineren, dus de volgende stap zou zijn om naar de huisarts te gaan bij mij.

Heb ik ook hoor. Ik ben dol op onze kleine meid, maar soms als wordt het me allemaal gewoon teveel vooral als ik alleen thuis ben en mevrouw heeft alles al gehad maar blijft maar wakker. Is heel normaal. Het is niet allemaal even leuk en mensen delen vaak alleen de leuke djngen

Hier ook last van hoor! Vooral de eerste 1,5 week erg last van gehad. Bij mij kwam het vooral door de traumatische bevalling. Ik was de eerste 2 dagen zo opgelucht en blij dat ze er veilig was en daarna kwam ik echt in een dal terecht. Ik heb de hele kraamweek tot aan afgelopen woensdag alleen maar gehuild en gedacht dat er iets mis was met me omdat ik die roze wolk niet voelde en dacht dat ik het niet kon. Sinds gisteren gaat het eigenlijk weer wat beter (ons meisje is morgen 2 weken oud). Het is heel normaal dat je moet wennen aan elkaar. Mijn man en ik vinden het echt zwaar en pittig. Wij gingen er met z’n 2en vaak op uit, en dat kan nu even niet. Dat is wel wennen en volgens mij niet gek om naar te verlangen. Op een gegeven moment komt dat wel weer denken we, lekker op pad met z’n 3en. Misschien een tip voor jou: kun je misschien met een vriendin even samen de deur uit? Ik ben gisteren voor het eerst anderhalf uur op pad geweest zonder baby (mijn man paste op ons meisje) en ik ben meteen helemaal opgeladen. Even de deur uit en lekker kletsen zonder zorg om de baby. Het is ook niet niks als je ineens 24/7 alleen maar binnen met de baby bent, tenminste zo voel ik het.

Ik ben 4 weken geleden bevallen en het is alleen maar slechter aant worden..

Heel herkenbaar bij de eerste! (Nu zwanger van 2e). Er wordt snel aangenomen dat je op een roze wolk zit, maar dat is echt niet zo normaal hoor. Je hormoonniveau is na 24 uur al weer hetzelfde als voor de zwangerschap en door deze hormonen voel je heel veel verschillende dingen! Echt een rollercoaster! Wat mij hielp is om erover te blijven praten(hoe je je voelt, over de bevalling, over je dag etc). En ga iedere dag even naar buiten toe(ommetje). Ook vitamines nemen! En plan iets leuks in waar je echt zin in hebt en regel dan oppas! Weggaan is heel moeilijk, maar eens je weg bent is het goed en fijn weer even jezelf te zijn! Je mag je zo voelen en het gaat echt wel voorbij hoor! Ik voelde me na 3 maand al wat beter en na 6 maand heel veel beter. Het heeft echt tijd nodig.

Kraamtranen en niet altijd op de roze wolk zitten lijkt me normaal. Maar als het echt naar een depressie neigt, zou ik toch aan de bel trekken bij de verloskundige of huisarts! Zonde als je er onnodig lang mee rond loopt.

Wat kunnen ze doen? Ik ga naar psychiater en psycholoog niks helpt..

Langs de huisarts? Ik weet dat medicatie geen permanente oplossing is, maar als je nu echt niet anders kan omdat je echt suïcidale gedachten hebt, zou ik zeker bellen voor een afspraak en erop aandringen dat het haast heeft.

Huisarts heeft mij alleen maar slaap pillen voorgeschreven..

Wellicht nog een keetje terug. Ben ook geen professional en ik weet ook niet wat er precies in je omgaat...weet wel dat de eerste periode erg zwaar kan zijn. Zowel lichamelijk als geestelijk. Klinkt als postnatale depressie. Zijn ook genoeg die hier gespecialiseerd in zijn. Wellicht even googlen!

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb het inderdaad bij de verloskundige aangegeven, ook ivm een verleden met depressies. Ze heeft me aangeraden dit ook met de huisarts te bespreken, dus dat heb ik gedaan. Ik heb over 2 weken een gesprek met de praktijkondersteuner, als de klachten erger worden moet ik tussendoor aan de bel trekken. Het lijkt bij mij wat meer te zijn dan alleen kraamtranen, dus vandaar dat ik al stappen ondernomen heb. Liever zijn we er zo snel mogelijk bij. Gesprekken hebben mij in het verleden erg geholpen. Verder probeer ik inderdaad elke dag even buiten te wandelen. Volgende week start m'n man weer met werken en dan probeer ik elke dag iemand langs te laten komen, voor even wat aanspraak naast het verzorgen van de baby. Wat ik kan doen ter ontspanning en even zonder baby weet ik niet goed, dus daar moet ik nog over nadenken. En misschien maar proberen in te stellen dat dit dus nog best een tijd kan duren en me minder schuldig proberen te voelen, want ik zou zo graag meer genieten van m'n kleine baby'tje!

Ik zou inderdaad nog een keer terug gaan, het klinkt alsof je nu nog onvoldoende geholpen bent! Liever aan de bel trekken, dan zelf blijven doorlopen en dat het steeds minder gaat!

In ieder geval met alle hulpverleners (huisarts, psychiater etc) bespreekbaar maken dat het tot nu toe allemaal niets helpt. Misschien kan de aanpak gewijzigd worden, kan je een andere specialist krijgen of wellicht kan andere medicatie worden voorgeschreven.

Heb ik ook heb je ook toevallig syntetische oxytocine gehad? (Weenopwekkers) speelt een grote rol

Ik heb wel een oxytocineshot gehad na de bevalling om naweeën op te wekken i.v.m. bloedverlies. Zou dat hetzelfde zijn als om weeen op te wekken voor de bevalling? Ik wist niet dat dat zo'n invloed had, kan je daar nog wat meer over zeggen?