Huilgedrag kindje

Ow wat herken ik mijn zoontje hierin🤔😌 pittig soms he ik weet ook niet meer wat ik ermee moet doen😐 Mijn zoontje slaat mij soms ook als hem iets niet zint dat vind ik ook al zo'n lastig iets..

Herkenbaar hoor!! Onze dochter is vrij temperamentvol en heeft ook van die periodes dat ze overal boos om wordt en om begint te huilen. Niks is goed of naar haar zin dan. Zo erg zelfs dat ze gaat bonken met haar hoofd tegen de muur, grond enz.

Oef ja, ik vind het echt wel intens.. ik heb heel wat geduld, maar einde dag heb ik het er best moeilijk mee. En uiteindelijk pak ik dan vaak toch maar weer de laptop erbij voor een filmpje. Ben gewoon zo moe dan en het eten moet ook nog op tafel. Dat slaan doet meneertje hier gelukkig nog niet (hij bijt bijv uit frustratie wel op z'n eigen hand🙄). Maar dat lijkt me idd wel moeilijk, ik zou daar denk ik wel streng in zijn, maar ja, als je in zo'n situatie zit is het makkelijker gezegd dan gedaan😮.

Ja, dit klinkt als mijn zoontje idd, behalve het hoofd bonken, dat lijkt me ook naar om te zien en moeilijk te corrigeren.. ik geloof idd ook dat ons zoontje temperamentvol is, maar ik vind het ook lastig in te schatten want het past toch ook wel weer bij de leeftijd.. of zijn er ook relatief geduldige dreumesen van 1,5 jaar😄

Heel herkenbaar.. ik word er helemaal gek van. Ik praat mezelf maar aan het is een fase het komt weer goed..

Heel herkenbaar, dochtertje slaat en bijt ook. Gooit zichzelf hysterisch achter- of voorover, of gaat met haar hoofd tegen meubels/muur/grond bonken. Geen idee wat ik kan doen, alles geprobeerd en tot nu werkt niets 🤷🏼‍♀️ Soort dreumes puberteit ofzo ?

Geen tips, wel herkenning. Zeker wanneer hij overprikkeld is, is het huilen geblazen om alles en niks. Ook heel gefrustreerd schreeuwen, gooien met spullen, slaan etc. De meeste tijd kan ik rustig blijven maar soms is het echt heel moeilijk om mijn geduld niet te verliezen. Het is ook uit machteloosheid. Het arm schaap worstelt met intense gevoelens en ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Hopelijk een fase

Herkenbaar. Twee weken geleden konden wij het niet meer aan want hij lag om de 2 minuten gestrekt op de grond te gillen om het minste (vb: je hoefde hem maar streng aan te kijken en hij gooide zichzelf al achterover). Hij begon dit ook op de opvang te doen. En het geschreeuw/gegil is dan ook strandje sirene.. Werd hé-le-maal gek en mijn buren denk ik ook. Wilde op gegeven moment ook niet meer thuis zijn. Het opvallende was dat het meteen stopte zodra hij aandacht kreeg... Ik zei een keer -nadat hij al 15min op de grond lag te gillen- uit frustratie tegen hem 'ben je klaar met huilen?' en toen zei hij vrolijk 'JA' en ging hij lachen en weer rechtop zitten. Nou..... Ik wist niet wat me overkwam. Het was echt dus een aandachtshuil. Heb toen daarom met de opvang afgesproken dat we er niet meer op gaan reageren. Strandje IGNORE gaat aan. Als hij klaar is met huilen praat ik er wel met hem over en knuffelen we. De eerste 2 dagen waren ZWAAR. Veel gehuil en getest. We zijn nu 2 weken verder en ipv 40 driftbuien op een dag, gooit hij zichzelf misschien nog maar 2x naar achter en dit duurt niet langer dan 1 minuut en het is niet meer strandje sirene. Hij weet gewoon dat mama en papa dat gedrag niet meer accepteren en dat hij er niks meer mee bereikt. Ik heb m'n vrolijke jongen weer terug en de opvang zegt nu ook gelukkig weer dat het heel goed gaat en hij heel vrolijk is. Tot 2 weken geleden reageerde ik denk ik telkens op elk huiltje omdat ik hem niet het gevoel wilde geven dat ik hem negeer en zijn gevoelens er niet toe doen..maar daarmee hield ik het gedrag in stand en creëerde ik een dreumes-monster :). Niet iedereen is het met deze aanpak eens maar voor ons heeft het niet geven van aandacht aan driftbuien geweldig gewerkt.

M'n zoontje is trouwens 1.5 jaar (19 maanden).

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Ik denk dat ik ook veel minder moet gaan reageren, omdat het echt om aandacht vragen is. Lieten jullie hem dan gewoon huilen tot hij zelf stopte? En zei je dan helemaal niks tegen hem? En wat als er wel iets was, maar hij kwam het huilend vragen? Bijv mn zoontje laat wel eens iets van speelgoed vallen en het ligt dan ergens waar hij er (denkt hij) niet bij kan. Dan komt ie meteen huilend naar me toe. Of hij knoeit iets naast z'n bordje, dan is het ook meteen huilen huilen. Ik vind het dan zo moeilijk om het niet meteen op te lossen, om van het gehuil af te zijn😮 Ik ga vandaag proberen het te negeren. Noise cancelling headphone op en gaan😄

Jeetje wat herkenbaar! Hier ook heeeeel de tijd zeuren/huilen tot je komt spelen. Tot aan dikke tranen over haar wangen. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Negeren heeft geen zin want dan wordt het alleen maar erger. Maar elke keer toegeven is ook niet de oplossing en kan moeilijk 24/7 naast der gaan zitten.. heel frustrerend. Ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat bij jullie

Poeh, vanochtend een half uur aan m'n benen gehangen en huilen om speelgoed dat hij prima zelf kon pakken. Eerlijk gezegd: ik was niet de lieve geduldige moeder die ik graag zou zijn😑 uiteindelijk heeft hij 'gewonnen'.. nieuwe ronde nieuwe kansen denk ik dan maar. We hebben daarna wel gezellig samen muffins gebakken. Voel me dan echt zo rot, na al dat jammeren en mijn eigen frustratie.. ben benieuwd zo na z'n slaapje. De tijd voor het grote dramamoment heb ik het wel goed volgehouden trouwens, maar toen ging ie ook nog niet compleet over de rooien😄 dat waren de gewone zeurhuiltjes, dus die kon ik wel aardig negeren.

Onze dochter van 18 maanden is laatste weken opeens ook heel pittig.. boos als je speeltje afpakt/iets niet gaat volgens haar zin. Soms boos eten op de grond gooien en blijven doen terwijl ze weet dat het niet mag. Boos als ze moet wachten voor iets (eten, aandacht). Heel duidelijk een eigen wil. Gelukkig ook uren vrolijk en lief! Maar het is soms best ongezellig en inderdaad lastig wat je moet doen.

Op zich geen raar gedrag voor een dreumes van 1,5. Ze willen er graag bij horen, bij het gezin en bij jou. Dat betekent dat ze willen doen wat jij doet. Dat kijken ze al 1,5 jaar af en willen het nu dolgraag zelf proberen. Maar hoe groot en zelfstandig ze zichzelf ook vinden, ze hebben nog veel te leren, ook op emotioneel vlak. Je kunt niet van een dreumes verwachten dat hij zijn emoties onder controle heeft. Als dingen dan niet gaan zoals zij dachten of wilden, dan is dat voor hen echt heel erg. Ok, klaar met de theorie. Wat hier werkt is dit: 1. Zoveel mogelijk betrekken bij huishoudelijke taken. Onze dreumes doet haar eigen kleren in de wasmand, helpt met de was in de wasmachine doen, zet haar eigen badje in de douche als ze in bad gaat, maakt zelf gemorst eten/drinken schoon, ruimt haar eigen schoenen op, helpt met afwassen, loopt met de swiffer achter mij aan als ik aan het stofzuigen ben, helpt met boodschappen uitpakken, wast de groente die ik voor avondeten ga snijden en probeert sinds deze week ook groente te snijden met haar eigen kindermesje (lukt alleen nog niet). Anyway, hoe meer we te doen hebben, hoe beter. 2. We geven haar keuzes. Wil je een banaan of een peer? Wil je je laarzen aan of je schoenen? Zelf je tandenpoetsen of moet mama tandenpoetsen? De vraag is niet of we gaan tandenpoetsen/schoenen aantrekken/fruit eten. De vraag is hoe. 3. We kondigen aan wat er gaat gebeuren. "Je krijgt nu 1 koekje, daarna is het opperdepop." Ze vraagt wel om een tweede, maar accepteert de "nee" beter dan wanneer die plotseling komt. 4. In geval van een driftbui: proberen we haar emotie te benoemen en te troosten. "Wat ben je nu boos/verdrietig/gefrustreerd. Het is ook niet leuk als het anders gaat dan je wil. Je mag best even boos zijn." Vervolgens proberen we haar af te leiden, dat werkt soms wel en soms niet. 5. Soms wil ze niet getroost worden. Dan laten we haar even uitrazen en proberen haar na een paar minuten opnieuw te troosten. 6. Als laten uitrazen ook niet werkt, dan helpt het hier nog wel eens als ik of mijn man met haar favoriete speelgoed gaat spelen, zonder haar aandacht te geven. Binnen 3 minuten wil ze dan meedoen en is de driftbui over. Het boem en huilen herken ik niet. Ons meisje is nogal een rauwdauwertje, die staat 9 van de 10 keer na een val gewoon op en gaat verder met spelen. Tenzij ze weer eens een tand door haar lip heeft, maar dan mag je ook best even huilen.

Dank je voor je reactie! Natuurlijk hoeft een dreumes nog niet z'n emoties onder controle te kunnen houden, ze zijn ook nog maar zo klein eigenlijk. De meeste dingen die je noemt qua tips pas ik al wel toe. Dat laatste is denk ik nog wel een goede om ook te proberen en ik denk dat ik misschien ook nog wat meer speelmomenten in kan plannen om echt even samen te spelen. En misschien nog wat meer laten helpen bij huishoudelijke taakjes. Maar ik vraag me af of dit herkenbaar/normaal is, ik geef even een voorbeeld: Zoontje wordt 's ochtends huilend wakker, ik ga erheen en haal hem eruit (hij stopt met huilen). Ik leg hem op de commode en ga hem verschonen/aankleden. Dit gaat dan ook weer gepaard met gehuil. We zijn klaar en gaan naar beneden, tijdens het naar beneden lopen is hij stil. Onderaan de trap ziet hij door de glazen deur z'n flesje al klaar staan, hij begint dramgeluiden te maken (nu nu nu). Hij drinkt het flesje. Hij ziet op z'n kinderstoel ontbijt klaar staan. Hij loopt huilend naar de kinderstoel toe. Ik zet hem erin. Hij gaat eten. Hij begint te huilen als hij naast zn bordje knoeit. Hij huilt als z'n beker water op de grond valt. Net zo lang tot ik het geknoeid opruim en de beker terugzet. Hij eet zelfstandig, kan dat al heel goed. Ik maak hem daarna schoon en dan gaat hij spelen en neem ik ontbijt. Zo gaat het vrijwel elke ochtend. En ik moet het niet wagen om z'n flesje of ontbijt niet klaar te hebben staan, want dan is ie helemaal keihard aan het huilen als ik het klaarmaak. Gelukkig zijn er wel eens dagen dat hij wat geduldiger is, maar ik vind het toch wel veel huilen/drammen in een klein half uurtje. Maar misschien ligt het aan mij en is dit heel normaal? Ik vind dat lastig in te schatten..

Allemaal fases denk ik dan altijd zo. Kindjes van 1,5 jaar worden steeds zelfstandiger en dat gaat dan met vallen en opstaan. Dat gehuil en gejengel is ook soort frustratie die kindjes dan voelen omdat ze nog niet kunnen praten. De enige manier om hun ongenoegen te uiten is de weg via jengelen/huilen/zeuren. Dat is nu eenmaal de ontwikkelingsfase waar ze doorheen gaan op deze leeftijd. Ik herken het zelf ook bij onze kleine hoor. De ene dag is het heel erg, en de andere dag is er weer niks aan de hand. Het komt en het gaat.

Denk dat mijn dochter nog niet in deze fase is beland, tuurlijk heeft ze haar moeilijke momenten en het is hier momenteel vooral, nee, nee, nee, nee.... Maar de dame van het consultatiebureau waarschuwde ons al dat er waarschijnlijk een moeilijke periode aan ging komen. En zei alles wat je aandacht geeft groeit, dus negeren van negatief gedrag (zolang het uiteraard een veilige situatie is) is denk ik toch de beste manier. En dan uiteraard goed bedrag extra belonen.

Ik herken dat drammerige tijdens ontbijt maken wel. Wij smeren juist haar broodje pas als ze aan tafel zit, omdat we haar willen leren dat je iets moet doen voor je eten en dat het niet altijd maar gewoon voor je klaarstaat. Als ze kan meekijken en ziet dat we haar broodje aan het maken zijn, dan gaat het wel.