Voor dat mijn man en ik kinderen kregen hadden we ons voorgenomen altijd te zorgen dat de maaltijd een gezellig gezinsmoment zou zijn. Helaas is daar de laatste paar jaar geen sprake van. En zijn de maaltijden steeds meer iets op tegen op te kijken.
We zijn een gezin met 4 kinderen. De jongste 3 kunnen heerlijk eten. Genieten ervan. En scheppen gerust 2x op! Onze oudste zoon van 6 jaar niet! Schuift voor dat hij aan z’n eten geroken heeft z’n bord al weg met de mededeling: “lust ik niet”! Dit is niet altijd zo. ‘t Beeld is heel grillig. De ene week eet hij met smaak bijv. boontjes. De volgende keer gruwelt hij er van!
We hebben van alles geprobeerd om hem toch te laten eten. Belonen, helpen met eten, mee laten helpen met eten koken, samen eten kiezen! Maar helaas… zodra ‘t voor z’n neus staat om gegeten te worden raakt hij het niet meer aan.
Hij heeft verschillende onderzoeken gehad om uit te sluiten dat er geen sprake van Coeliakie en ziekte van Crohn is. Wel kwam er uit de bloedonderzoeken dat hij ijzer te kort heeft in z’n bloed. Daarvoor drinkt hij nu een week of 6 een ijzerdrankje. Aan het begin moesten we hem wegen van de kinderarts om te kijken of we verband konden zien met z’n gewicht. Hij was toen 17.0kg. 2 weken later (op het zelfde moment (ochtend) van de dag) 15.3kg. Weer 2 weken later 16.5kg. En vanmorgen was hij nog steeds 16.5kg. Voor een jongen van 6 jaar en 113cm is dat gewoon te weinig! Het eten kunnen we dus niet loslaten, zodra hij minder eet zien we dit gelijk terug aan z’n koppie. Hij wordt dan grauwig en z’n “vetjes” verdwijnen snel…
Onze zoon loopt bij de kinderarts en bij de eetpoli (daar mag hij volgende maand terecht) We hebben dus geen tips nodig wat het evt medisch zou kunnen zijn! Daar zijn de deskundigen naar op zoek… ☺️ Wel zijn we heel benieuwd hoe mensen die deze situatie zien/ horen het zouden aanpakken? Hoe zou je het zelf aanpakken als dit jouw kind was? Wat zouden wij als ouders nog meer kunnen doen?