Naar bed brengen lukt niet meer

1 ding sterkt mij en dat is dat kindjes bij mamma helemaal zichzelf zijn en al hun emoties laten gaan, wat juist een heel goed teken is! Mijn kinderen kwamen nu net terug van 2 nachten logeren, mijn zoontje springt pappa in de armen, ik kom eraan en hij roept: Mamma is stom! Net als katten die boos kunnen zijn op hun baasje als baasje even weg is geweest 🙈 Maar natuurlijk heel vervelend in jouw geval, misschien speelt het ook mee dat vaders vaak iets strakkere grenzen hebben en kindjes weten dat ze niks kunnen proberen. Moeders hart geeft altijd iets meer toe… Weet niet of je wat hebt aan dit verhaal (🙈) maar wens je sterkte toe en probeer te bedenken dat ze door een fase gaat waarbij ze je net even wat meer nodig heeft en dat ze daarom bij jou die (extra) aandacht vraagt 💖

Wat lukt er dan precies niet? Waar ben je een uur mee bezig? Wij doen ook al heel lang een zelfde ritueeltje. Soms gaat m’n zoontje heel vrolijk in bed liggen en slaapt hij gelijk. Soms is hij het er totaal niet mee eens en gaat het gepaard met tegenstribbelen en huilen. Maar we leggen hem altijd neer en gaan dan ook weg. Niet blijven troosten of sussen ofzo. Tegenwoordig probeert hij het heel even maar zodra de deur dicht is is hij weer stil omdat hij weet dat we toch niet terug komen. Hij is momenteel erg de grenzen aan het opzoeken en uittesten en ik denk dat we het met toegeven alleen maar erger maken. Misschien werkt het bij jou ook om even wat strenger te zijn en te laten blijken dat ze het bij jou ook niet hoeft te proberen?

Bedankt voor de reacties! Ik denk idd dat ik net een tikkeltje toegeeflijker ben dan haar papa en icm dat ze überhaupt graag bij mij is, maakt dat t ‘probleem ‘ denk ik. Al zit dat vast maar in iets kleins. Zoals dat ze zelf het lichtknopje uit mag doen, terwijl mijn man het dan kordaat zelf doet. Denk dat ze daardoor meer ruimte voelt. De komende avonden doet hij het. Daarna maar weer proberen met een nog weer wat strakker script. We gaan t zien..!

Bij ons is het op het moment andersom, maar lijkt alweer wat beter te gaan. Als zoontje door m'n man naar bed wordt gebracht, blijft hij huilen en om mama roepen. Hij is op het moment sowieso erg aanhankelijk bij mij en geeft de voorkeur aan mij. Nu was hij de laatste tijd dus weer veel aan het huilen 's avonds, maar wel echt anders dan bijv bij de 18 maanden slaapregressie. Toen was het echt ontroostbaar krijsen, nu gewoon om aandacht huilen en zodra we hem optilden: niks aan de hand, lachten dit dat😂. Pas zijn we een avond heel duidelijk geweest: om de 5-10 minuten naar binnen in z'n kamer en dan bij z'n bedje op ooghoogte (hij stond bij de rand) duidelijk zeggen: het is tijd om te slapen, papa en mama zijn er wel, maar we halen jou niet uit bed. Ga maar lekker slapen. En dan gewoon weer weggaan. Hij heeft het een uur volgehouden en toen was het ineens klaar en sliep hij de rest van de nacht heerlijk. En de afgelopen dagen is er niks meer gebeurd. Dus het lijkt er nu op dat hij gewoon even echt die grens nodig had.. wij waren met de slaapregressie van 18 maanden ook wat te toegeeflijk geworden en haalden hem er te snel uit. Nu niet meer dus, want er is gewoon niks aan de hand. Ik merk sowieso echt dat ons zoontje weer wat wijzer is, een echte peuter wordt het al! En dus ook inclusief uitproberen, niet naar bed willen, eigen willetje.. Wat betreft het naar bed brengen en de voorkeur voor jou: je zou kunnen proberen dat je man de kleine op bed legt en jij aan het eind van het bedtijdritueel nog even een kus komt geven/slaapliedje zingen en dan samen de kamer uit. Dat hielp hier wel de afgelopen dagen. Vandaag weer geprobeerd helemaal alleen door m'n man en dat ging gelukkig goed! We willen ook weer niet dat hij aan want dat mama altijd bij het welterusten zeggen is e.d.

Wij hebben dit hier ook gehad. Klampte zich helemaal hysterisch aan mij vast wat volgde tot een grote strijd. Ik heb toen 1 stap aan het ritueel toegevoegd en dat is na we helemaal klaar zijn voor bed nog een boekje lezen met gedimde lichten. Sindsdien is het wel weer oke om naar bed te gaan. Het lijkt erop dat het hem hier wellicht iets te snel ging van gezelligheid/spelen met mama naar doei lekker slapen. Ik liet hem denk ik voor zijn gevoel te snel ‘los’. Door nog even een momentje samen te pakken gaat het hier dus weer goed.

Dit herken ik ook heel erg bij die van mij. Wij knuffelen nog een poos en als ik hem te snel in bed leg klampt hij zich hysterisch aan mij vast en gaat huilen. Wanneer dit momentje lang genoeg voor hem voelt, gaat hij lekker rustig slapen. Soms duurt het hem zelfs te lang en wijst hij naar zijn bedje.

Oké, we hebben een oplossing. Strakker zijn helpt wel een beetje. Maar we zijn teruggegaan naar onze oude methode: erbij blijven tot ze slaapt (droomritme/bureauvanslaap methode). En dat werkt! Halleluja! Ze begon hiervoor ook bij mijn man te steigeren, dus we dachten: hop: terug naar een jaar geleden en kijken waar t schip strandt. Natuurlijk is het een investering, het kost tijd om dit ook weer af te bouwen, maar ze kan nu ook bij mij in slaap vallen en dat zowat helemaal zonder protest.. we gaan t zien maar voor nu…