Narcose

Heb t zelfde tot 2 keer aan toe mee gemaakt maar bij mij was er geen andere keus althans eerste wel toen isr als normale bevalling begonnen en uit eindelijk spoed keizersnede en 2de gepland door wat ik met de eerste mee gemaakt heb maar bij mij was dus 2de bevalling snel gemaakt de keuze maar ik mag alleen onder algehele narcose bevallen ivm ik met een open ruggetje ben geboren

Jeetje wat heftig!

Eerste bevalling idd wel 2de was gepland dus heel anders ervaren en blij dat ik als nog kinderen kan krijgen met mijn beperking

Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar wel dat ik na de bevalling geopereerd ben om de placenta te verwijderen waardoor ik ook weg was. Ik weet niet of je foto's hebt laten maken maar die hebben mij erg geholpen erbij. Ook ben ik een NLP coach traject aan gegaan om alles een plekje te geven en meer regie over mijn gedachtes etc. Terug te nemen. En dat heeft goed geholpen.

Hier hetzelfde inderdaad. Zoontje is met een spoedkeizersnede geboren en heeft daarna (logisch) het eerste half uur bij mijn man op de borst gelegen, omdat ik nog op de OK was. Mocht wel meteen terug naar de kamer ipv eerst de recovery, dus meteen daarna lag hij bij mij. En toch, als ik zie hoe die kleine naar zijn papa trekt, vraag ik me weleens af of dit daar aan heeft bijgedragen. Vind dat vaak ook best moeilijk, dat mijn man hem meestal als enige echt rustig krijgt... dus ja. Ik snap je "rot" gevoel 😘

En bij 2de bevalling alles laten vast gelezen via foto's en heel wat filmpjes als ik er nu alweer na 14 maanden terug aan denk krijg ik de kippenvel op me armen te staan zoveel heeft t me dus wel uit eindelijk geholpen

Van tijdens de keizersnede geen foto’s. En dat vind ik echt lastig. Wel een paar foto’s van erna. Ik ben zelf ook onder behandeling nog steeds na een jaar, Emdr en psycholoog.

Ik ga ook voor emdr therapie maar dan voor heel wat anders

Ik heb “gelukkig” niet het gevoel dat mijn man alleen de kleine stil kan krijgen. Het verschil is misschien dat ik nog steeds thuis ben en niet werk waardoor mijn zoontje en ik 1 zijn samen. Dat is ontzettend fijn, soms ook lastig… Maar in het begin vooral de eerste week stond mijn vriend er alleen voor. Hij moest voor de kleine zorgen en voor mij, ik was in soort van shock, last van de narcose en vooral veel pijn van de keizersnede. Wat het lastig maakt is dat er miscommunicatie is geweest, iedereen aan mijn bed was ervan overtuigd dat ik een ruggenprik kreeg maar op de OK was het anders. Ik kreeg narcose in m’n infuus en kapje op en dacht huh, mijn partner zal komen? Na de narcose heeft het bijna 3 uur geduurd voordat ik bij de kleine was. Helaas was ik echt mega suf en heb ik het aller eerste moment niet bewust meegemaakt. Normaal ben ik echt emotioneel en nu was ik dat niet. Vanuit het ziekenhuis na de narcose ook zelf iemand moeten roepen toen ik wakker werd en moeten vragen of allesgoed was met de baby, niemand feliciteerde me, mijn man mocht bij me nadat ik dat aangaf, duurde lang maar na een poos zeiden ze zelf we brengen je wel terug naar de kamer we kunnen toch niks meer doen. Dat soort dingen hebben het ook niet makkelijk gemaakt. Maar het voornaamste is echt de narcose waarvan we niks wisten en de eerste uren die ik heb gemist… Het is niet fijn om te horen dat u ook een rot gevoel heeft maar wel goed om te weten (ook al weet je dat al) dat je niet de enige bent. 😘

Wat ontzettend fijn dat dat kon! Ik kan me uw gevoel goed voorstellen, ik voel tranen.

Gelijk een andere vraag… jullie ook nog last van de keizersnede? Het is voor mij nu 14 maanden geleden.

Maar dat verdriet is ook vreugde bij mij omdat mijn beide meiden mijn handicap gelukkig niet hebben want het is wel erfelijk zeggen ze

Bij mij helaas ook onder narcose, ze hebben mij eerst normaal willen laten bevallen( terwijl er overal gezegd werd dat ik echt een flinke baby zou krijgen) ik kreeg snel ontsluiting maar voelde de kleine telkens tegen me botten aankomen maar daar werd niet naar geluisterd. Tegen de avond kon ik niet meer en was ik helemaal op, ze hebben 3 keer ruggenprik niet goed geprikt waardoor ik ook geen pijn medicatie had, toen er een shiftwissel kwam zei de gynaecoloog eigenlijk van ja waar zijn ze mee bezig mevrouw gaat haar kind niet op een natuurlijke manier krijgen dit wordt een keizersnede en toen kreeg ik dan ook nog is te horen omdat de ruggeprik 3x verkeerd was gezet dat ik onder algehele narcose moest. Dit heeft veel inpakt gehad op mij en zodra ik me bevallingsverhaal vertel springen de tranen weer in me ogen. Ik vind het nog steeds heel heftig hoe het is gegaan, ik heb wel foto’s maar toch doet het me pijn dat ik de eerste uren niet bij de dochtertje ben geweest. Me dochtertje is van 18 juni 21 en woog bij de geboorte 5065gt.

Bij mij is de huid eromheen nog steeds wat gevoelloos. Soms heb ik nog wel wat pijn/zeurend gevoel, vaak als ik veel gedaan heb. Hier ook 14 maanden geleden.

Dat heb ik inderdaad ook. Echt een zeurend gevoel maar ook steken.

Ahh jeetje wat een pech zeg. 3x verkeerd prikken :( gelukkig zijn er knopen door gehakt maar ja die zijn niet altijd even fijn. Dat de tranen weer in de ogen springen begrijp ik heel goed. Wij reden laatst langs het ziekenhuis en zelfs dan heb ik al last.

Niet onder narcose maar wel dat het op de recovery mis ging met mij en ik uiteindelijk na een 2e ingreep naar de IC moest. Ons zoontje had ook een moeilijke start waardoor ik hem maar heel even heb gezien toen moest die naar de neonatologie. Hierdoor ben ik de 1e 24u bijna nergens bij geweest (op recovery voor de ingreep mocht hij heel even bij me en in de avond is die met de couveuse heel even naar de IC gereden). Dag erna pas in de middag werd ik naar zijn kamer gereden voor een uurtje. In totaal heeft het 3 dagen geduurd voor wij dag en nacht samen mochten zijn. Hier kan ik ook nog altijd verdrietig over zijn. Voor mijn gevoel is er geen genieten geweest de 1e 2 maanden en geen fijne kraamtijd. Mijn herstel verliep moeizaam (baarmoeder infectie en hematoom nog gehad) en ook ons zoontje krijsde alles bij elkaar en had zoveel ongemak. (Bleek koemelkallergie). We waren echt aan het overleven. Heb nog gehuild met het maken van het fotoboek. Zo klein kwetsbaar mensje en daar niet van hebben kunnen genieten doet pijn.