Niet meer kunnen slapen

Google even op slaapregressie 2 jaar, daar kun je tips vinden en uitleg wat er aan de hand is

Ik zou persoonlijk gewoon zijn slaaptijd (20u) aanhouden ipv dan maar uit bed halen, anders heb je weer dattie slaap te kort krijgt en dan blijf je denk ik bezig! Ik zou gewoon zijn bedritueeltje aanhouden,in bed leggen en uit de kamer gaan. Laten huilen en dan af en toe er even heen gaan zodat hij weet dat je er bent, steeds langere tijd ertussen laten dat je naar hem toe gaat. Wij hebben dit laatst ook gehad. Tis eff pittig maar bij ons was het de 1e avond een uur huilen, avond erna kwatier en de avonden erna huilde hij niet meer..

Kan heel goed de slaapregressie zijn. Onze kleine heeft dit ook een paar weken terug gehad. Zo'n 2 weken lang.

Thenewsleepcoach heeft een post op insta staan hierover!

Bedankt voor de reacties. Ik kon het niet opbrengen om zijn gehuil te horen vanavond. Ben met mijn Man im de serre gaan zitten met alle tussendeuren dicht. Hebben hem na het naar bed brengen, ruim 1 uur laten huilen en zijn niet teruggegaan. Mijn man kan dat makkelijker, ik normaliter niet maar ik 'kon' niet meer van vermoeidheid. Heb een potje gejankt en deze post geplaatst en gaan googlen op slaapregressie. Uiteindelijk gaf hij op en os hij in slaap gevallen. Alleen nu voel ik mij weer schuldig omdat ik nu lees dat je vooral geborgenheid moet bieden en af en toe binnenlopen of rommelen om te laten weten dat je er bent. En nu voel ik mij hier weer schuldig over en huil ervan. Heerlijk oververmoeidheid in combinatie met hormonen 😴🥺

Wees niet te hard voor jezelf, iedere fase is weer een zoektocht voor ons als ouders en daarin zullen ook wij fouten maken. Belangrijkste is dat je het doet met de juiste intentie en daarbij hoort ook voor jezelf zorgen Morgen is er weer een avond en een mogelijkheid om het weer anders te doen.

Hee, dit hebben wij ook gehad! Hij is nu net een weekje 2. Na 2 weken gedoe in de avond hebben we hem een avond of 2 laten huilen en het was klaar. Thank god. Na 2 jaar gebroken nachten, er altijd heen bij t eerste snikje, vroege ochtenden kan ik nu hopelijk zeggen dat het rustig is en goed gaat. Maar ben er nog steeds moe van 😅

Hier ook een spook, wij hebben eigenlijk zo iets van op deze momenten heb je blijkbaar je ouders nodig. Dus gaat een van ons met hem in ons bed liggen. Soms is hij nog gezellig aan het kletsen en komen er hele verhalen er uit. Maar naar een tijdje val ik zelf in slaap en hij ook. Meestal sta ik na een halfuurtje weer op en leggen wij hem s'avond weer in z'n eigen bed. Soms leggen we hem alleen in ons bed, werkt vaak ook. Of laten we de deur open in zijn kamer en we zijn zelf op de bovenverdieping zodat hij ons hoort. Mij lukt het niet om hem te laten huilen, vooral als in gesprek met hem ga dat hij toch aangeeft dat hij bijv honger heeft, bang voor de babywebcam is, of vraagt of wij bij hem komen zitten. Dan is een halfuurtje gezellig samen in bed liggen lekker ontspannen, hij blij, wij blij.