Ruzie en irritatie in relatie sinds we ouders zijn geworden

Nee gelukkig niet. Ik zou het gesprek aangaan

Hier precies t'zelfde, zit met m'n handen in het haar.. elke dag weer hetzelfde gedoe. ☹️😖

Ik had een periode iets meer discussie. Vond dat hij te weinig voorstelde. Het verkeerde deed. Ook qua initiatief nemen. Ik heb toen gevraagd hoe hij het ouderschap voor zich zag. Wat zijn manier van opvoeden is en waar hij zich fijn bij voelt. Ik heb een lijstje met verschillende manieren gegeven. We zijn toen het gesprek aangegaan. Ze lezen idd niet vaak iets uit zichzelf. Daarom zeg ik vaak op random momenten stellingen. Bijvb, stel dat je kind later dit doet. Hoe denk jij er over? Ik denk ook dat het goed is te luisteren naar elkaar in plaats van elkaar beoordelen. Jij vind dat jij bemoeid en hij misschien met jou. Heb het hier over. Wat verwachten jullie van elkaar als jullie samen thuis zijn. Wie doet wat. Waar ben jij goed in en waar hij. Communicatie is alles. Maar wel op een constructieve manier. Maar ik snap helemaal dat je even zonder hem wil zijn als het thuis niet gezellig is.

Ik herken wel dat mijn man niet zomaar doet wat ik heb uitgezocht haha. Hier staat dan wel tegenover dat we samen het gesprek aan gaan over deze onderwerpen en samen beslissen wat we gaan doen. Ik zou vanuit je gevoel een gesprek met hem aangaan, dat je je door hem gepasseerd voelt in de opvoeding en het samen wil doen, dat je heel erg je best doet om uit te zoeken wat het beste werkt voor je kindje en hij dat weg wuift...dat kwetst. Stel voor om samen afspraken te maken waar jullie het beiden in kunnen vinden. Succes

Ik herken het probleem van ruzie wel maar hier eerder omdat alle zorg op mij valt. Probeer het eens vanuit zijn invalshoek te bekijken. Misschien snap je dan iets meer van wat er gebeurd. Een opvoeding is geen rechte lijn. Uiteindelijk doen we ook allemaal iets wat we denken dat goed is. Probeer het gesprek aan te gaan want dat is echt de sleutel voor je relatie. Die gevoelens van even zonder hem te zijn kan ik verstaan. Maar denk er ook aan waarom je voor hem bent gevallen en aan kinderen bent begonnen.

Herkenbaar. Hier valt alle zorg ook op mij en ik moet alles uitzoeken. Partner leest ook bijna niks tenzij er ruzie is geweest dan een tijdje wel weer maar dat is altijd van korte duur. Ook herkenbaar dat ik allerlei opvoedingsmethodes doorlees en mijn partner vervolgens doodleuk zijn eigen ding doet.

Bedankt voor jullie reacties! Ook fijn dat er herkenning is. Ik had me de eerste periode met baby misschien wat te rooskleurig voorgesteld, maar zie bijvoorbeeld ook bij vrienden dat zij veel harmonieuzer met elkaar omgaan. Bij ons zijn de lontjes erg kort waardoor het vaak meteen “kattig” wordt. En die discussies en ruzies vind ik vervelend, je hebt al weinig energie over en dan heb je daar ook nog spanningen van. Ik ben dan bang dat ons zoontje het ook mee krijgt, want ik kan me voorstellen dat baby’s spanningen haarfijn kunnen aanvoelen. Ik merk dat ik soms het gevoel heb dat ik me heb vergist in dat we een goed team zijn. Zo voelt dat namelijk totaal niet sinds ons kindje geboren is, alleen de eerste weken misschien. Dit ook al meerdere keren uitgesproken en dan gaat het eventjes goed, maar verzanden we daarna weer hierin.

Ouderschap is lastig. Jullie hele leven is veranderd. Die slapenloze nachten hakken erin, en dat doet wat met hoe je tegen elkaar reageert. Je leert ineens een hele andere kant van elkaar kennen. Maar het bericht wat je typt is heel herkenbaar voor mij. Mijn partner en ik waren precies zo. Ik zocht alles op en wilde het dan zo proberen en mijn partner is meer van ik denk zelf logisch na en wil het zelf uitvogelen. Ik denk na al die jaren - niet om het voor je partner op te nemen - maar dat je sommige dingen met een korreltje zout moet nemen. En vooral moet accepteren dat jullie anders zijn. Het is logisch dat jullie het niet altijd eens gaan zijn over de opvoeding, want jullie zijn twee verschillende personen met verschillende denkwijzen. Acceptatie is daarom belangrijk. Als je omdenkt is het wel heel fijn dat je partner zoveel zeggenschap wilt hebben in de opvoeding van jullie kindje. Het maakt het misschien lastiger, maar zegt wel veel over zijn betrokkenheid naar jullie kind toe. Ik zocht ook heel veel op, maar vergeet niet dat er geen waarheid is over opvoeding, er zijn héél veel perspectieven om naar opvoeding te kijken. en wat voor de 1 goed voelt qua opvoeding, voelt voor de ander niet goed. Het voorbeeld dat je noemt met in bed slapen. Jij wilt je kindje tussen jullie in zodat je toch nog aan je nachtrust komt en hij wilt jullie kindje juist in bed laten liggen. Persoonlijk zou ik ook voor die tweede kiezen. Ik vind een kindje in bed gevaarlijk. En als je kindje het eenmaal gewend is, dan is het afleren best lastig. Ik zou uitvogelen door samen in gesprek te blijven, hoe jullie over opvoeding denken. Wel of geen speen? en waarom? Wel of niet in eigen bed? en waarom? Uiteindelijk is het ook uitvogelen.. wat werkt het beste bij jullie kind. Als jij iets aangeeft kun je het eens zo proberen en lukt dat niet; dan probeer je het eens hoe je partner erover denkt. Het is heel lastig, maar uiteindelijk vind je vaak wel een manier om er samen uit te komen. Ik moest soms in mn hoofd ook even tot 10 tellen😂. Maar ik hoop dat jullie er samen uitkomen 🙏🏽

Dankjewel! 😊 fijn advies. Acceptatie en vertrouwen/loslaten is denk ik het grootste ding waar we aan moeten werken. Ik hoop dat het mettertijd beter gaat en ik ga in ieder geval proberen om meer tot 10 te tellen voordat ik er iets kattigs uitgooi 😉. Dat scheelt vast ook al een hoop discussie en geruzie