Sociaal contact voor baby en mama

Ja ze schrijft over hoe we in de westerse wereld het stamgezin centraal hebben staan terwijl we duizenden jaren lang dat niet hadden, toen was er een hele gemeenschap betrokken bij de opvoeding van het kind. Ze beschrijft dat de ouders van nu met hun tweeën (of alleenstaand) doen wat normaal 4+ mensen voor hun rekening nemen en dat dit buitengewoon zwaar is. Ook beschrijft ze dat we daardoor best eenzaam zijn. Evolutionair gezien zou het continu met mama in één kamer zitten alleen voorkomen als we ergens in een grot vast zouden komen te zitten in een sneeuwstorm ofzo. Mensen zijn van origine gemeenschapsdieren zeg maar, en we staan in de westerse wereld erg ver van die cultuur af. Zoiets haha, in eigen woorden Ik voel me eigenlijk niet eenzaam, maar toen ik dat las begon ik wel ineens te denken hoe gek het eigenlijk is dat mijn zoon zo weinig mensen ziet. En ik ook.

Bij ons hebben we een mamacafé, dat wordt goed bezocht. Dan heb je in de leeftijden van 0-4 van alles rondlopen, heel gezellig. Of via buurtmamas om af te spreken. Onze oudste hebben we vanaf 2 jaar naar peuterspeelzaal gebracht 2 ochtenden in de week en dat vind hij wel erg leuk. Ervoor vond ik het nog niet zo nodig en juist fijn dat er de tijd was voor hem.

Maar de meeste ouders brengen hun kindje naar de opvang omdat ze moeten werken. Ik zou niet eens tijd hebben om aan het einde van de dag nog een poos bij het kdv te zijn…. Ik vind het vrij logisch dat dat niet de intentie is.