Struggle met mama dag

Ik worstel hier al een tijdje mee, en misschien helpt het van mij afschrijven, delen en eventuele herkenning met het proces / vinden van antwoorden / hulp. Vooropgesteld hou ik megaveel van mijn kleine meisje, nu 20 maanden. Maar. Maar ik zie vaak op tegen mamadagen waarbij ik met haar alleen ben. Die vind ik enorm zwaar mentaal. Soms voel ik de avond ervoor of de ochtend voor het opstaan al ‘ohneeee dit wordt weer zo’n dag’. Terwijl weekenden, als we gewoon met z’n 3tjes zijn, ik het veel minder zwaar vind omdat je de verantwoordelijkheid / taken / leuke en zware momenten deelt. Ik voel me hier schuldig over; wat voor moeder ben ik nou dat ik ertegenop zie om alleen tijd door te brengen met mijn dochter. Ik twijfel enorm aan: - Of dit aan mij mentaal ligt: ben ik hier niet sterk genoeg voor, ben ik misschien depressief? Moet ik hulp zoeken? - Of dit aan mijn dochter ligt en een fase is: ze is enorm druk / snel afgeleid / geen zitvlees / veel drama buien als haar iets niet aanstaat. Mijn ouders noemen haar ‘moeilijkmans’, vrienden ‘wervelvind’. - Of dit aan mijn werk / privé balans ligt: ik heb n hele drukke baan waarbij ik echt van moet bijtanken als ik vrij ben. Moet ik dan een andere baan kiezen? - Of dit niet gewoon allemaal in mijn hoofd zit en elke moeder dit niet doormaakt / heeft en er niks ad hand is Veel vrienden die een kindje van dezelfde leeftijd hebben beginnen nu ook ad tweede, terwijl ik daar dus echt niet aan moet denken, dat zou ik echt niet aankunnen terwijl ik struggle met bovenstaande uit te puzzelen. Advies / herkenning anyone? 😔