Te boos gedaan tegen mijn kind

Vervelende situatie wel! :( Je kan er vanwege die hersenbloeding die je hebt gehad niet altijd iets aan doen dat je zo geprikkeld reageert. En ik snap je schuldgevoel dan ook heel goed naar je kindje. Ik kan soms ook heel streng reageren op ons zoontje. En dan denk ik achteraf ook: oeh dit was wel heftig in mijn ogen... En ook ik herken het dat ik dan veel zit te malen daar over en voel me een slechte moeder vaak. Aan de andere kant denk ik dan weer: soms hebben ze die strengheid nodig om in te zien dat iets niet door de beugel kan. En ja, dan moet er wel eens streng opgetreden worden. Niet leuk, maar soms noodzakelijk. Zo probeer ik het een beetje te verzachten haha....

Even een hele dikke knuffel! Wat heftig dat je een hersenbloeding hebt gehad, lijkt me heel pittig wat je moet doorstaan. Wees niet al te streng voor jezelf. Ik herken het enigzins ook... ik doe een opleiding en ervaar ook veel stress en een kort lontje door werkdruk. Ongemerkt had ik ook weinig geduld naar mijn zoontje en kon snel boos worden de laatste tijd. Maar zo wil ik helemaal niet zijn, niet naar mijn man en naar mijn kind. Maar het feit dat je het beseft is al een goed begin. Houdt voor ogen dat je kind het 9/10x niet kwaad bedoeld, en soms moeten we even tot 10 tellen... choose your battles. Al met al wens ik je een goed herstel en veel liefde en geduld! Je bent een goede moeder!!

Ahh ja ik snap dat je je schuldig voelt maar ik denk dat heel veel mama's dit soort momenten hebben wanneer we stress hebben of onszelf niet lekker voelen. En een hersenbloeding is natuurlijk helemaal iets heftigs. Ik denk dat het goed is dat je er bij stilstaat en je bewust bent van je gedrag en er op probeert te letten maar je ook niet moet vergeten dat wij ook maar mensen zijn en kinderen soms ook echt je grenzen opzoeken. Misschien kun je met je moeder afspreken dat zij wat meer het voortouw neemt op de momenten dat jij je erg prikkelbaar voelt? Heel veel sterkte en beterschap ❤️

Wat heftig dat je een hersenbloeding hebt gehad, ik hoop dat je er niet te veel last nog van hebt nog en dat je vooruitgang blijft boeken🩷 Andere situatie maar wel dezelfde uitkomst; ik ben zwanger van de tweede en heb weer een prenatale depressie. Mijn hormonen vliegen alle kanten op en ben nu al 15 weken lang elke dag misselijk met overgeven. Mijn lontje is zó kort en daar is ons zoontje helaas ook regelmatig de dupe van. Ik kan zo boos reageren op de kleinste dingen terwijl ik dat helemaal niet wil en ook helemaal niet gegrond is. Ik herken mijzelf niet, ik zal hem nooit pijn doen of wat dan ook maar elke stem verheffing of wat dan ook ik voel me daar heel schuldig en verdrietig over. Ons zoontje is gelukkig wel twee ochtenden bij de psz en 1 dag bij opa en oma, dus ik heb maar twee volle dagen met hem waarin ik hem echt te kort doe voor mijn gevoel. Ik probeer zoveel mogelijk met hem de deur uit te gaan dat helpt wel om gezellig te blijven maar daarna ben ik uitgeput en op de momenten dat ik het voel borrelen zet ik m maar even bij de tv. Het is denk ik al heel wat dat je je gedrag erkent en dat je weet dat er aan gewerkt moet worden. Ookal denk ik dat je er zelf misschien niet heel veel aan kan doen op dit moment? Misschien dat psychische hulp nog een optie is als je dat nog niet hebt? Echt tips hebt ik verder ook niet maar je bent zeker niet alleen ♥️