Ik wil even van mij af schrijven, en misschien is het voor sommige herkenbaar.
Ruim 4 jaar geleden zijn ik en mijn ex uit elkaar gegaan heel jammer maar de koek was op na 19 jaar. Nu heb ik na 4 jaar een nieuwe relatie met. Een kindje en wij zijn gelukkig samen. Ik merk aan vrienden van mij dat ze hem niet mogen, dat kan ik bedoel je kan niet iedereen leuk vinden, maar ik heb ook het idee dat er niet iets is waarom da niet zou kunnen mijn vrienden althans vroegere vrienden hebben hem 4 a 5 x gezien en delen niet tot nauwelijks een woord met hem, hij heeft het 2 keer geprobeerd maar hij geeft ook aan, ik ga niet als een hondje achter mensen aanlopen, wat ik ook begrijp. Er is ruim 2 jaar covid geweest waardoor het contact wat minder is qua fysieke aanwezigheid, maar er lijkt ook tussen onze vriendschap een behoorlijk wrik te zijn gekomen. Nu kan ik ook begrijpen dat hun in een andere levensfase zitten dan wij, maar kan men niet blij zijn voor ons geluk? Ik heb hen altijd gesteund in moeilijke tijden, dag en nacht, nu anders om lijkt dat er niet te zijn, het contact is eenzijdig. Ik heb alles terug gekeken het contact komt van mij, andersom nooit. Wij waren gister uitgenodigd voor een verjaardag bij hen, maar mijn vriend werd genegeerd en ik praatte wel met ieder die er was maar de gastvrouw over wie ik heb heb heeft geen woord gedeeld? Ik heb het geprobeerd en het is druk dus begrijp ook dat je wat minder kletst, maar betrapte der ook op commentaar op mijn vriend naar een ander, dit doet mijn besluiten hoe verdrietig ook, dat men niet meer behoort tot mijn leven. Ik zal nog 1 x het gesprek proberen aan te gaan, dit al eerder gedaan, maar dan hoor ik, er is niks????? Nog tips? Of moet ik gewoon accepteren dat onze vriendschap na ruim 25 jaar op is?