Ha,
Mijn zoontje is 9 maanden en er zijn veel dingen al geweest die echt lastig zijn geweest. Maar ik zei nooit dat we het echt moeilijk hadden, want in mijn hoofd is echt moeilijk = een (chronisch) ziek kind of een huilbaby. Ik heb daardoor uitgeschakeld dat andere dingen ook moeilijk kunnen zijn. Alleen nu zegt de gastouder met 25 jaar ervaring dat ze nog nooit zo'n extreme verlatingsangst heeft meegemaakt en dat ons zoontje erg pittig is. Ergens natuurlijk naar om te horen, maar het gaf mij ook opluchting dat iemand (h)erkende dat het moeilijk gaat!
Als ik terugkijk naar de afgelopen 9 maanden hebben we ook al veel meegemaakt, frequente osteopaat, dermatoloog, dokters- en ziekenhuisbezoeken. Ik ben inmiddels zelf gebroken en kan mijn werk niet goed doen, loop bij de bedrijfsarts en ook thuis met mijn kindje ben ik continu gestresst. Ik kan niet meer tegen gehuil, bij de 1e kik krampt m'n lijf al samen.
Nou vraag ik me af, wat is een 'normaal' kindje? Mijn droom was altijd een groter gezin, maar als ik er nu aan denk om dit nog een keer te moeten doen, dan zie ik dat niet zitten. Maar misschien hebben we nu inderdaad een moeilijk kindje en kan het ook veel makkelijker en rustiger gaan? Of is dit wel normaal, zoals het bij ons gaat en is gegaan en ben ik gewoon wat zwakker waardoor ik er niet zo goed mee om kan gaan als andere moeders? Ik ben gewoon benieuwd hoe dat bij anderen dan gaat, hoe verlopen jullie dagen en weken?