Partner veel/lang van huis (werk)

Mijn man moet officieel in het ziekenhuis 48 uur werken. In praktijk is dat wel 50-60 uur. En dan als hij thuiskomt moet hij ook nog vaak verdiepen dan wel voorbereiden voor de volgende dag. Aan de ene kant gun ik hem dan zijn vrije dag, dat hij ook met vrienden kan afspreken en even kan genieten. Aan de andere kant voel ik me soms als alleenstaande moeder. Ik werk ook 38 uur (ook in het ziekenhuis maar met iets betere werktijden en ik mag parttime (=38 uur, hij moet fulltime werken). Ik merk ook dat hij standaard wel 1x per week met vrienden kan sporten, dan ga ik vaak op stap met de kleine en heb ik nooit echt "me time" zonder kind. Hij vind het veel werken overigens echt niet fijn, en is veel liever thuis, dus wat dat betreft wel anders dan jou partner. Maar heb soms het gevoel dat hij niet ziet hoe het voor mij is. Mijn weekend in ook hard werken als hij 24 uur in het weekend in het ziekenhuis is. Alle kinderopvang perikelen mag ik ook regelen, tussen mijn werktaken door. Wij bespreken wel wat het met me doet, maar vanwege het cultuur van "je moet veel werken" en "als je minder werkt verlies je je skills" wil/durft hij bijvoorbeeld niet te bespreken met zijn leidinggevende over parttime werken. Dan voelt het alsof de mening van zijn collega's en baas het meest belangrijke is, dat ons hele gezin in dienst staat van de gezondheidszorg, en dat mamma het allemaal mag gaan regelen en draaiende houden.

Dus in jou punt 2 herken ik mezelf wel: werk/ mening van collega's etc is belangrijker dan werklast en beleving van mama. Hoe ga ik er mee om? Niet goed waarschijnlijk, heb er ook niet echt een oplossing voor.

Zelf herken ik dit niet, al is m’n partner wel aan het denken een switch te maken waarbij hij soms een week weg zal zijn. Dit voelt voor nu prima. Wel heb ik een vriendin in soort gelijke situatie. Haar man is 2 weken thuis, 2 weken aan boord. Zij heeft twee kids een van 3 jaar en een van 1 jaar. In het begin was dit voor haar nog goed te doen, maar hij miste ook wel veel van afspraken waardoor ze veel met haar moeder deelde. Als hij thuis was waren de momenten van de zwangerschap juist weer extra speciaal. Dat hij dan bijv een schopje kon voelen en dat ze samen de echo’s konden bekijken. Nu met twee kids en die wat ouder zijn, wordt het zwaarder. Ook voor de kids zelf. Ik snap je gedachten wel, maar denk dat je vriend nog steeds geïnteresseerd blijft in de zwangerschap, jou en de baby. Het is al mooi dat hij als de baby er is ander werk kan gaan doen denk ik. Probeer extra te genieten van de momenten samen en verder veel te bouwen op vrienden en familie! 🧡

Wauw klinkt pittig. Mijn eerste reactie zou zijn, pas werk aan. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan en wellicht zelfs onmogelijk zonder je leven te moeten omgooien. Ik kan gelukkig goed praten met mijn vriend en eigenlijk is alles wel bespreekbaar. Ik kan dus zowel mijn zorgen/bezwaren kwijt als dat ik vind en zie dat hij die uitdaging van werk nodig heeft om gelukkig te zijn. Ik hoop dat zolang we dat blijven doen we altijd het beste uit de situatie halen en dat hij dingen anders regelt zodra dat kan.

Ja het is inderdaad wel extra genieten als je dan wel samen bent. Hoop gewoon vooral niet dat hij 3 maanden weg moet, want dan mis je wel echt heel veel denk ik. En zou ik het me ook wel echt alleen voelen doen ofzo.

Ik herken dit wel. Mijn vriend is momenteel voor werk ruim een maand weg en in februari nog een maand. Ik ben nu 14 weken. We merken wel dat het ons zwaarder valt dan dat we gewend zijn. Zo kon hij bijvoorbeeld niet bij de 13w echo zijn. Hij vind het vaak juist super leuk in het buitenland en vind het echt jammer het gevoel te hebben dat hij nu dingen mist of er niet mee kan helpen. Wij hebben vooral duidelijke afspraken gemaakt. Zo hebben we afgesproken dat hij uiterlijk begin april stopt met reizen en gedurende het eerste jaar niet voor langere tijd weggaat. Als we dan het gevoel hebben dat alles loopt kijken we wel weer verder.

Ik zou het bespreken naar aan de andere kant gaat hij wat anders doen als de baby er is. Ik zou het hem gunnen nu nog te doen waar hij echt blij van wordt, maar zou daarbij wel afspreken dat de tijden die hij thuis is er echt voor jou is. Dus dan lekker samen leuke dingen doen etc.

Bij mijn eerste zwangerschap was mijn man maar 2 dagen per maand thuis.. en dit gelde toen ook nog voor het eerste jaar. Dat hij er tijdens de zwangerschap niet veel was vond ik Eigelijk niet zo erg.. eerder de tijd erna. En dat heb je zo te lezen niet dusss ik zou mij niet zo druk maken. Naar mijn idee bond je man pas echt met de kleine als hij/zij er is :)

Ja dat geloof ik wel. Hopen dat het meevalt!

Ik geloof inderdaad wel dat je daar gelijk in hebt. Als ik moest kiezen had ik het ook het liefst zo en niet andersom (juist veel weg na geboorte).

Dan lijkt onze situatie best veel op elkaar denk ik. Fijn dat jullie zulke goede afspraken hebben kunnen maken. En fijn dat hij daar ook keuze in heeft! Na een jaar kan je inderdaad altijd weer kijken hoe het gaat en of hij weer meer weg kan.

Ik denk wel dat het goed is om je gevoelens met hem te delen omdat je anders misschien uit elkaar groeit. Kijk hoe je dit kan doen zonder hem te veroordelen. Het komt er eigenlijk op neer dat je hem gaat missen. Misschien ook wel goed om dat gevoel dat werk belangrijker is te delen.