1 Reacties
vorige maand
Mijn ouders zijn emotioneel gezien super onkundig. Als baby werd ik in bed gelegd voor de nacht en niet meer opgepakt, hoe hard ik ook huilde. Mijn pa vertelt wel eens als halve grap dat ik regelmatig uit mn ledikant viel omdat ik zo graag naar mama wilde. Had dan ook vaak een bult.
Ik heb daar nu zo'n verdriet van als ik dat hoor! Ook op latere leeftijd zette de emotionele armoe zich voort.
Ruzies werde nooit uitgepraat, ik moest altijd naar mn kamer totdat ik niet meer boos was. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders mij ooit liefdevol in de armen genomen hebben en hebben gezegd: het komt goed, we zijn er voor je.
Ik heb redelijk wat hechtingsproblematiek ontwikkeld. Vanaf de peuterspeelzaal tot ik een jaar of zeven was ging ik huilend naar school omdat ik niet bij mama weg wilde.
Wij doen het zo anders nu! Onze dochter slaapt vanaf het begin bij ons als ze dat wil (is een hele periode zelfstandig naar haar eigen bed gegaan maar toevallig nu weer een paar maanden al bij ons in bed). Ik probeer al mijn in therapie geleerde skills toe te passen als het gaat over emoties. Ze mag verdrietig zijn, boos, bang. Boosheid wordt benoemd, uitgepraat of geknuffeld. Ik probeer een voorbeeld te zijn door vaak mn eigen emoties te benoemen, bijv waar ik trots op ben, blij of verdrietig van wordt, of bijv. mn verontschuldiging aan te bieden (iets wat mijn ouders nooooot zouden doen!). Ook gaat ze met super veel plezier naar de peuterspeelzaal!
Al met al hebben we een prachtkind die in tune is met haar emoties, en vanuit veiligheid stappen zet uit haar comfortzone. Ik ben dan echt trots op haar en mezelf!
Met een kleine sidenote dat ik bewust probeer te blijven in het niet compleet de andere kant op gaan. Ik voel vanuit mezelf een motivatie om mijn dochter nooit in de steek te laten omdat ik dat zelf zo gevoeld heb, met dus als ding dat ik mijzelf/mn eigen grenzen soms overga. Mooie leerschool, dat ouderschap ❤️
