Babytijd stelt relatie op proef

Heel herkenbaar.. hier derde kindje.. en vaak discussie over wie het het zwaarst heeft of het meest moe is.. lijkt wel een wedstrijdje soms.. maar goed.. we hebben 2 voorbeeldige baby's gehad.. dat was al even wennen en je relatie moet veranderen.. en dan nu een huilbaby erbij.. dat is echt pittig.. maar we hebben er wel vertrouwen dat we elkaar weer vinden omdat we al twee kindjes hebben.. nu even allebei doorbikkelen en niet één van de twee.. bij ons is het nu.. we gaan pas zitten als we beiden klaar zijn met opruimen/voorbereiden voor de volgende dag/ kinderen op bed leggen/avondeten-keuken opruimen enz.. en de nachten doe ik idd nu ook alleen ivm borstvoeding. Maar verder proberen we dus samen de taken te doen.. dus ook samen in het weekend eruit om de meiden aan te kleden/ontbijt maken enz..

Ik herken hier best dingen! Mijn man heeft ook een eigen bedrijf en werkt zeven dagen per week in de nacht en overdag. Ik zorg elke dag voor onze twee dochters, soms best intensief want ze zijn 15 maanden en 4 maanden oud. Wij hebben ook vaak discussie wie het zwaarder heeft en soms vind ik het heel moeilijk dat hij gewoon kan zeggen "Ik ga morgen even naar de kapper", terwijl ik eerst een heel gesprek moet voeren over wanneer het handig is dat ik naar de kapper ga. En door alle dutjes en voedingen voel ik mij ook erg vast aan huis en soms alleen. Aan de ene kant waardeer ik dat hij zoveel werkt en ik daardoor grotendeels thuis kan blijven met onze meiden, aan de andere kant zou ik ook graag meer betrokkenheid van hem willen en hebben we discussies hierover. Het is gewoon moeilijk en zwaar!

Oooh ja dit, hier precies zo! Ik krijg gewoon medegedeeld wat hij allemaal gaat doen; sporten, kapper, etentjes, maar ook in het weekend bijv. even naar de wasstraat, broodjes halen… voor mijn gevoel is hij altijd weg. En ik zit continu thuis en zou niet weten hoe of wanneer ik eens naar de kapper kan… En ja, ik waardeer het ook dat hij zorgt voor het inkomen, maar ik krijg soms het gevoel dat hij daardoor vindt dat hij bovenaan staat en meer recht heeft op dingen, als je begrijpt wat ik bedoel. Terwijl ik ook de hele dag (en nacht) hard ‘aan het werk’ ben en ervoor zorg dat de kinderen verzorgd worden, de was gedaan is, eten op tafel staat enz. maar dat ziet hij dan niet.

same HEEL HERKENBAAR AL DEZE VERHALEN :( doorzetten denk ik dan maar ? plus die van mij zegt ja nog een broertje / zusje? 😮 the f•ck !

Hier de laatste weken ook veel ruzie en discussies… vooral veel verwijten naar elkaar toe. Ik vind dat de verdeling van “momenten om op te laden” gewoon oneerlijk is. Mijn man wil elke zaterdag naar de voetbal (van 13:00-18:00) en zondagmiddag verplicht naar zijn familie. Nou dat is dus ons weekend… ik werk zelf ook gewoon 28 uur. Ik geef ook bv dus heb eigenlijk het idee dat ik alles in m’n eentje aan het doen ben terwijl hij lekker zijn eigen gang gaat. Soms vraag ik me af of dit beter wordt want ik irriteer me echt helemaal kapot

wat herkenbaar! Ook hier regelmatig discussies en ruzies. Partner werkt full time maar gaat in zijn vrije tijd (avonden/weekenden) vol voor zijn hobby’s. Waardoor ik zoekende ben naar mijn ‘vrije tijd’. Ik moet er echt om vragen maar omdat ik 2,5 dag werk vind hij dat ik genoeg vrije tijd heb, maar ik heb wel altijd de zorg over onze kleine dame. Fijn herkenning te lezen 😄

Deels herkenbaar al slaan we tegenwoordig discussies gewoon over en 1e kind. Beiden zombie modus, naar elkaar ‘blaffen’ maar dit eindigt nooit in ruzie ofzo en uiteindelijk geven we elkaar maar een knuffel en kus voor het slapengaan en kunnen echt niet boos blijven. We maken wel constant opmerkingen wie het slechter/zwaarder heeft hoor 😅😂 Ik geef ook BV maar mijn vriend pakt onze dochter op voor mij en leg haar terug (als zij terug te leggen valt). Zij slaapt vaak ook een deel van de nacht op hem zodat ik even kan uitrusten of hij loopt haar te wiegen als zij niet in slaap valt aan de borst. Maar dat hij snachts altijd meegeholpen heeft relativeert misschien mijn frustraties naar hem. In het weekend blijf ik soms nog x tijd in bed liggen, terwijl zij aan het spelen zijn. Bedoel: je kunt het wel aan hem vragen? Ik herken je gevoelens hoor. Ik maak soms mijn wensen keihard kenbaar want mannen beseffen toch niets uit zichzelf toch 😂😅

Veel te herkenbaar en om verdrietig en moedeloos van te worden. Wij hebben een jongetje van 28 maanden en twee meisjes van 6,5 maanden en mijn partner werkt nu als enige, maar hij zit ook al jaren slecht in zijn vel doordat hij rugproblemen heeft. Ik ben uiteindelijk in gesprek gegaan met de praktijkondersteuner van de huisarts om even te kunnen spuien en om hulp te krijgen omdat ik soms echt overmand kan worden door negatieve gevoelens omdat ik het zo niet naar mijn zin heb met mijn partner. Nu de baby's wat groter worden gaat het steeds iets beter, maar eens in de zoveel tijd bereik ik een kookpunt omdat ik zo weinig vrijheid heb en overal om moet vragen en ik dat allemaal ontzettend oneerlijk vind. Vaak krijg ik wel gelijk en helpt hij me dan een dag wat extra, maar we zijn ook al vaak tot de conclusie gekomen dat de optelsom van wat er allemaal moet gebeuren voor ons alletwee te groot is en dat we het gewoon allebei zwaar hebben. En soms zijn er dagen dat er geen gesprek over te voeren is omdat het doodloopt op dat hij vindt dat hij het het zwaarst heeft door rugproblemen of op dat hij zoveel argumenten heeft voor zijn gedrag terwijl ik overal aan twijfel door hormonen en slaaptekort. Wat ik al zei, ik word er moedeloos van en ik hoop dat we niet te veel uit elkaar groeien op het moment. Soms voelt het wel zo om eerlijk te zijn. Ik heb wel nog een boekentip: Liefde in tijden van luiers van Jancee Dunn (Engelse titel is iets als: how to not hate your husband with kids 😅) en daar stonden wel veel dingen in waar ik me in kon herkennen en ook wat praktische tips en informatie die verlichting konden bieden. Dit boek is trouwens beschikbaar bij de online Bibliotheek. Zo, nu ook weer even lekker gespuid. 😉 Sterkte allemaal hiermee!

Ook herkenbaar, ook in mijn omgeving, volgens mij is het echt overal hetzelfde en zijn we nog verweg van 50/50 verdeling 😅

Ja, deels herkenbaar. Maar ik merk dat ik daar zelf ook een aandeel in heb. Heb de neiging om t zelf weer over te nemen als ons dochtertje het wat moeilijker heeft en vraag soms ook te weinig om hulp. Het helpt ook niet mee dat mijn vriend het soms moeilijk vind om een hele dag alleen te zijn met de kleine, omdat ze soms ook gewoon alleen getroost wil worden aan de borst en dan ben ik geneigd om dan maar nee te zeggen tegen dat dagje weg met vriendinnen.. ik herken heel erg het gevoel dat je zelf alles weken vooruit moet plannen in overleg en dat de partner gewoon kan zeggen: over een half uurtje ga ik naar de kapper. Daardoor voelt t echt alsof je geen vrijheid meer hebt. Gelukkig gaan er ook veel dingen goed en doet hij echt zn best. Maar denk dat we ons allemaal ooit zo gevangen voelen

Ik merk ook dat het dag bij dag allemaal toch gemakkelijker gaat, je kan gemakkelijker de deur uit met kleine. Kleine roept niet elk uur meer om de borst. En zo merk je week per week dat het weer terug naar je oude leven gaat. Ik heb me er ook maar bij neergelegd dat ik minder gemakkelijk weg kan. Ook die fase gaat weer voorbij. Dan maar een jaartje minder weg. So be it.

Ja hier ook veel spanningen onderling. Opgestapelde irritaties etc. We hebben afgesproken om niet taken op de weegschaal te leggen en dat lukt tnt best goed, maar soms voelt het een beetje als een toneelstukje ofzo als we het gezellig proberen te maken. Met mn dochtertje is het altijd pret en voel ik me ontzettend blij en verliefd op haar. Maar als m’n man er dan bij komt denk ik soms pff meteen spanningen en dan doen we een beetje oppervlakkig aardig naar elkaar ofzo maar het is niets vergeleken met de liefde voor mn kind 😅. Die liefde hadden we overigens wel dus geloof ook dat het terugkomt met de tijd, maar nu icm slaapgebrek enz is het soms pittig

Hier ook al enige tijd ups en felle downs. Wij hebben maar één kind. Door exact dezelfde zaken dan jij benoemt. Ik heb zo een beetje het gevoel dat mijn vriend de uitzondering hoorde te zijn, de man die evenveel als de vrouw zou doen wat de baby betreft en ik ben nogal uit de lucht gevallen. Hij wou al zolang een kind en was zo gelukkig toen het ons eindelijk lukte (ik ook natuurlijk!)! Maar nu heb ik het gevoel dat hij vooral af en toe babysit, maar dat alle verantwoordelijkheid bij mij alleen ligt! Als ik hem probeer duidelijk te maken hoe zwaar ik het heb, vindt hij dat ik het mezelf moeilijk maak door bvb zelf groentenpapjes te maken of elke dag een badje te geven of haar niet gewoon eens te laten wenen!! Ik overdrijf en ben slecht in timemanagement, dat is de rede dat ik het moeilijk heb volgens hem. Ik voel me enorm onbegrepen, eenzaam en zelfs wat bespot. Snap jouw gevoel dus 200%. Ik werk trouwens halftijds (zodat hij tijd zou hebben voor zijn zaak waar ik ook ondersteuning bied en niet omdat ik dat persé wou) en wij hebben ook nog een heleboel dieren die veel tijd in beslag nemen.

Ik heb dit ook met mijn man . Hij wou heel graag een kind maar ik niet echt, maar omdat we zo lang samen zijn en ik altijd dacht het moet ooit gebeuren, zijn we tot conclusie gekomen om een kindje te nemen! Ze is mijn hart en ziel. Ik hou ontzettend veel van haar maar o het is zooo zwaaar! Mijn partner heeft ook eigen onderneming en ik had dat ook. Maar omdat het zoo zwaar is, heb ik mijn carrière beëindigd uit vermoeidheid! Gelukkig kan mijn man ons onderhouden. Ik ben hem zeer dankbaar maar soms voel ik me zo eenzaam. Ik heb het gevoel dat ik alles alleen doe! Ik vraag wel om hulp bij hem maar 9 van de 10 keer wilt onze dochter toch mijn aandacht!!! Dit terwijl ze kunstvoeding krijgt. Ik voel me dan zo verplicht en gedwongen om het toch over te nemen. Soms heb ik het gevoel dat hij dat express doet… bijvoorbeeld ben ik even aan het douchen of bezig met mijn makeup ordenen, komt hij met haar de badkamer in of de slaap kamer dan zegt hij ‘ mama ben je bijna klaar want ze mist jou’ . Pfff ik raak dan zo gestresst dan begint zij ook jammeren… niet erg allemaal ik doe alles voor mijn dochter… maar ik kook dan van binnen!! Dan denk ik doet hij het express of wilt ze mij echt!! En soms doet hij dingen niet goed zoals verschonen of voeden terwijl ik 100000x heb uitgelegd hoe het moet.. als ik dan zie dat het fout gaat dan neem ik het liever over dan dat ik weer 80uur ga uitleggen 🤡

Pittig dames.. toch een kleine tip is het account bureau liefhebbers volgen, ook fijne podcast en een bootcamp die je daar samen kan doen.