Geduld op

Ik moet even mn hart luchten hoor.. Het lijkt soms namelijk wel alsof ik het moederschap steeds minder leuk begin te vinden. We hebben een geweldige dochter van nu net 1 jaar, maar ik vind het ook super zwaar. Ik werk drie dagen en daarnaast zorg ik dus voor haar. Wel samen met mn vriend maar ben 2 dagen alleen met haar. En waar ik haar eerst niet wilde afgeven aan anderen, denk ik nu soms: alsjeblieft neem haar over 😂. Voel me soms wel schuldig over die gedachte. Of laatst bij de opvang dacht ik zo doei, ga nu hier maar even klieren. Naast dat ik dus echt heel erg geniet van haar en óók van het moeder zijn, vind ik het ook echt energie slurpend. Heb al heel lang savonds geen energie meer over. Wil soms wat creatiefs doen zoals fotoboek plakken, maar kom niet meer achter de tv vandaan na bedtijd. Overdag loop ik alleen maar achter haar aan zodat ze niks kapot maakt of zich bezeert. Ik kan niet communiceren met dr want ze praat nog niet. Loopt ook nog niet. Boekjes lezen vindt ze niet leuk. En ze is mega vaak ziek of dan weer een sprong of een slaapregressie, waar ze natuurlijk niks aan kan doen. Maar dan is het super veel huilen, jammeren, niks is goed. Wil niet in de box of in de kinderstoel. Als 'alles goed' gaat is het echt super leuk met haar, veel lachen en blij. Maar dat duurt vaak maar 1 of 2 weken en dan is er wel weer een sprong ofz. Slapen is ook best een gedoe. Doorslapen is eigenlijk sporadisch, vaak is het een of twee keer wakker snachts of MEGA vroeg wakker 4u30. Al is het een of twee keer, toch breekt het op. Mn vriend heeft eigenlijk hetzelfde. Als we het van elkaar overnemen gaat het altijd ten koste van degene die dan zorgt. Je bent nooit meer 'volledig' opgeladen voelt het. Ben op zoek naar herkenbaarheid merk ik. Tips als weekendje weg zonder kind liever niet, ivm niet echt haalbaar met familie en ook nog niet klaar voor gevoelsmatig. Hoop dat anderen het zware en lusteloze gevoel herkennen!