Omgaan met je nieuwe ‘ik’

Wat heftig voor je! Ik herken het “nergens zin in hebben” niet zo goed. Wel je vermoeidheid, met inderdaad ook 7-8 uur slaap per nacht. Zorgt er wel voor dat ik overdag heel weinig zin/energie hebt om iets met m’n kinderen te doen. Ik hoop dat je eruit komt! Misschien toch een goed idee om er bij je arts, of eventueel je verloskundige praktijk dit aan te kaarten?

Ik herken het wel een beetje! Ik zeg ook altijd dat ik een soort nieuwe gradatie van moeheid heb leren kennen sinds de kleine er is terwijl ik echt niet mag klagen over mijn nachtrust (7-8 uurtjes en vaak tussendoor maar 3x wakker door de kleine man). Maar ik heb ook het idee dat de pit in mij compleet weg is, nergens zin in, amper enthousiast te krijgen. Alsof de fut er gewoon uit is 😕 Verder niet echt tips maar wel herkenbaar.

Heel herkenbaar! Merk dat mijn lontje ook wat korter is, heel vervelend want dat wil ik helemaal niet. Ook helaas geen tips

Allereerst, goed dat je hierover praat met je partner en eerlijk bent naar elkaar. Dan heb je een sterke basis samen. Als je ontzwangert verandert je hele hormoonbalans. Dit kan voor grote pieken en dalen zorgen in je stemming en wat je beschrijft hoort daarbij. Het gezegde 9 maanden op, 9 maanden af is er niet voor niks :). Tips: gezond eten, genoeg bewegen!!! en (sorry moedermaffia) tijd voor jezelf nemen. Dagje shoppen, sauna, weekendje weg met je partner noem het maar op. Je wordt langzaam weer een nieuwe jij, maar wel iemand die nog kan genieten van alles!

Klopt, misschien moet ik ook wat meer geduld hebben. Heb soms ook wel last van mom-guilt, dat is dus bewust iets ga doen zonder de kleine man, maar dat zal dan nu even voorrang moeten krijgen.

Nou dat, heel lastig dat je soms iemand bent die je helemaal niet wil zijn. 😔

Ja, dat gevoel wordt ook erg gevoed door social media. Probeer daar ook een beetje van weg te blijven, want moeders doen alsof het allemaal perfect gaat terwijl er bij iedereen wel iets is. Happy mom, happy child is het motto 😉

wat vervelend voor je! Helaas uit een postnatale depressie zich niet alleen maar in somberheid en verdriet, maar kunnen de dingen die je opnoemt daar ook in voor komen. Het klinkt als iets heel heftigs, maar het is ook een disbalans in hormonen waar je helemaal niks aan kan doen. Goed dat je aan de bel trekt, ik kan je aanraden om een afspraak met je huisarts hierover te maken. Hij/zij kan je goed helpen hiermee!

Ja. Zó herkenbaar! Mijn man zei het ook. Ik merkte het toen ook. Had ook nergens zin meer in. Totdat ik meer dingen zelf ging ondernemen. Alleen een koffie ergens drinken, even winkelen. Even geen kinderen om mij heen. Wat bij mij helpt is yoga (kalm worden - mn hoofd is letterlijk minder vol!) sporten (ontladen) en eens per maand wat ondernemen zonder kinderen (even nergens op letten en niks hoeven voorbereiden). Geeft mij energie. ☺️ Is niet gek. Je leven is overhoop gegooid. Je hebt andere prioriteiten. Je gaat andere dingen leuk vinden. Of je verliest je interesse in dingen die je eerst wel leuk vond. Is heel normaal.

Dit is zó waar 💕

Ja ik durf soms niet helemaal de stap te nemen naar de huisarts, zeker omdat de klachten nu niet mega zorgwekkend zijn

Wat een lieve woorden heb je 💕 ik zal proberen wat meer die ruimte te nemen, het is wel zo dat ik zeker kan genieten van even zonder de kleine een koffie te drinken of even te winkelen ☺️

Snap ik helemaal. Misschien kan je het voor jezelf opschrijven dat als je het op een x datum nog steeds zo voelt je die stap neemt? En kijken of inderdaad Yoga, sporten etc helpt, tijd voor jezelf, tijd met vriendinnen?

Hier hebben we veel achter de rug, vriend met hernia en operatie, baby met reflux/koemelkallergie. Nu is het eindelijk wat rustiger en merk dat ik mn energie paa langzaam terug krijg, en langzaam weer zin in andere dingen krijg. Als de energie er niet is, kun je ook lastig oordelen waar je echt zin in hebt. Ik heb destijds wel gesproken met de POH van de huisarts en dat was heel fijn :) is niet heel zwaar gelijk, en toch een luisterend oor en iemand met wie je kan sparren om beetje je leven op de rit te krijgen.

ik had hetzelfde en bij mij was er wel een medische oorzaak. mijn schildklier lag volledig stil. het komt wel vaker voor na een zwangerschap dat je schildklier vertraagd gaat werken en dit geeft ook deze klachten. ik dacht ook eerst aan een postnatale depressie na ruzie met mn partner, bij de gynaecoloog aan de bel getrokken en zij heeft me doorgestuurd naar de huisarts voor een bloedname. vaak lost dit zich ook wel vanzelf op of is tijdelijk medicatie nodig maar het is op te lossen. ik zou zeggen... ga naar de huisarts, laat je schildklier controleren maar voor de rest ook erover praten. het is natuurlijk niet leuk als het medisch is maar dan weet je wel waar het van komt. als het niet medisch is, is het goed om erover te praten met je partner maar ook met anderen. geef jezelf ook wat rust en af en toe wat hulp waar nodig!

Ik herken me hier volledig in. Motivatie, energie, puf en enthousiasme zijn ver te zoeken. Geen donkere of negatieve gedachtes maar wel structureel beren op de weg zien merk ik.

Ik herken die gevoelens heel erg bij mezelf. Ik heb wel last gehad van negatieve gevoelens bij momenten, maar die zijn nu stilaan weg. Alleen mijn motivatie, dromen, fut,… is ver zoek. Ik heb precies geen energie meer om maar iets te ondernemen en alles kost me enorm veel moeite. Geen tips helaas, ik volg graag.

Een post partum depressie kan zich op vele manieren uiten waaronder angsten. Al kan wat jij beschrijft natuurlijk te maken hebben met de verandering van je situatie! ik herken het deels. Vooral niet echt ergens zin in hebben 'want ik ben moe'. Vroeg naar bed gaan want 'je weet maar nooit wat voor nacht het wordt'. Angst als mijn zoontje weereens ziek is of vaak kijken of hij nog wel ademt. ik lees in een reactie van je dat je de stap naar de huisarts te groot vindt omdat het niet zorgwekkend genoeg is. ik vind dat je altijd naar de huisarts mag stappen als je merkt dat je je interesses bent verloren en last hebt van angsten. Ik zeg hiermee absoluut niet dat ik denk aan een depressie maar ik zie in mijn werkveld vaak vrouwen met (wat wij noemen) een verwaarloosde post partum depressie. Je kan altijd vragen om een afspraak met de praktijkondersteuner GGZ bij je huisarts (poh-ggz). Nogmaals wil ik even benadrukken dat je leven compleet is verandert. Moeder worden doet ook wat met je als persoon. Het verliezen van dingen die je gewend ben van jezelf, betekend niet meteen dat er iets psychisch speelt. Misschien ben je nu druk bezig met het (her)ontdekken wie je bent en wat jij belangrijk vindt in je leven nu.

Wat een lieve woorden en goede adviezen krijg ik van jullie allemaal ❤️ het is zo fijn om te voelen dat ik niet alleen ben (en niet gek!) Ik denk morgen toch maar de stap naar de huisarts te maken. Ben erg benieuwd hoe er op gereageerd zal worden. Ik ga ook eens kijken naar yoga, wellicht kan ik hier wat rust in vinden. Sporten doe ik sowieso al wekelijks bij de fysio ☺️ Aan alle mama’s die hier dus ook mee zitten: je bent niet alleen ❤️

ik moet ook zeggen dat mannen niet helemaal begrijpen wat er met een vrouw allemaal gebeurd in de zwangerschap, bevalling en de tijd erna. ik vind ook dat dit na nog maar 8 maanden helemaal niet zo gek is eigenlijk. t is niet voor niks 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren, sommige zeggen zelfs een jaar. daar heb je tijd voor nodig... de nieuwe jij vinden zal steeds beter gaan maar dat moet je wel even ontdekken door weer leuke dingen te gaan doen ook zonder baby en evt met partner. ik voelde mij steeds minder goed dus ik zit inmiddels bij de psycholoog, vooral door mega stemmingswisselen, aan jezelf werken kan noot kwaad. maar de oude jij, ik denk dat dat ook gewoon verleden tijd is, en dat bedoel ik niet negatief, je leven is anders 🥰