Omgaan met je nieuwe ‘ik’

Hoi mama’s, Afgelopen maanden heb ik enorm genoten van ons leven met z’n drieën. We hebben een heerlijk zoontje die echt werkelijk super makkelijk is (ok, nu even niet met de 8 maanden slaapregressie 🤭). We hebben het eigenlijk hartstikke goed! Alleen maakt mijn partner zich erg zorgen om mij, ik zie dat niet altijd zo, maar het besef drong me gisteren wel door na een goed gesprek. Ik merk dat ik geen persoonlijkheid meer heb. Ik ben geen vrouw geworden die alleen maar kan praten over haar kind, maar het lijkt alsof ik helemaal leeg ben. Ik vind niks meer écht leuk om te doen, als mijn man vraag wat ik wil doen weet ik het nooit. Ik heb interesse verloren in alles wat ik vroeger leuk vond, misschien weet ik zelfs niet meer wat ik vroeger leuk vond? Ook ben ik echt oververmoeid (deuh, wie niet!) maar ik kan elke nacht al 5 maanden lang gewoon 7-8 uur slapen. En toch is mijn hoofd vol. Vol met (soms irrationele) angsten, vol met zorgen om mijn zoontje, maar ook andere dingen. Ik kan niet meer ontspannen. Ik weet niet wat ik leuk vind en het lijkt alsof ik mezelf helemaal kwijt ben. Mijn man vreesde voor een postnatale depressie, maar ik voel helemaal geen negatieve gevoelens naar mijn zoontje of heb helemaal geen donkere gedachtes, maar het is zeker wel zo dat ik niet meer de oude ben, en dat vind ik best jammer. Zijn er meerdere mama’s die dit met me kunnen delen? Laten we hieronder misschien elkaar steunen hierin en tips geven hoe we hiermee om kunnen gaan. Ik heb niet het gevoel dat ik bij de dokter serieus zal worden genomen …