Post partum woede/depressie?

Hé lieve mama, het klinkt alsof je emmer is afgelopen. Elk klein dingetje drijft je over het randje en daar heb jij zelf het meeste last van. Kan het zijn dat het een combinatie is van een niet verwerkte bevalling, verlies van zwangerschapshormonen en mogelijk graag de perfecte moeder, collega, partner, huishoudster en zuster willen zijn? Je kan niet alles alleen en je hoeft niet alles alleen. Als het je teveel wordt dan is het belangrijk om hulp te vragen. Mijn vriend en ik hebben bijvoorbeeld de huishoud taken verdeeld en dat staat op een whiteboard. Zo hoeft hij niet telkens te vragen wat er moet gebeuren en hoef ik niet na te denken en alles alleen te doen. Daarnaast is het misschien goed om via de huisarts met een praktijkondersteuner te praten. Misschien heb je wel wat meer emotionele en psychische support nodig? Denk aan jezelf lieve mama en neem vooral ook tijd voor jezelf. Ga eens weg als je partner er is en ga lekker op een terrasje zitten of boek een massage. Het is moeilijk, maar het komt echt wel goed thuis. En blijf vooral erover praten, het is al goed dat je dit doet ❤️ je bent al een goede mama en partner omdat je je er zorgen over maakt en er iets aan wil doen 😊

Gedeeltelijk herkenbaar. Wat heftig dat je zo’n zware bevalling hebt gehad. Gelukkig heb ik een goede bevalling en nu een makkelijke dochter, maar vooral het mentale gedeelte vind ik lastig. Een partner die niet drie stappen vooruit denkt en liever dingen uitstelt dan ze aangaat. Soms ook bij terugkomst, dat alles er nog ligt. Dan kan ik ook fel zijn. Je zegt dat je geen puf meer hebt voor affectie, maar zou je het wel willen?

Ik herken een hoop, laat aub even een bloed check doen en dan vooral op ijzer en vitamines (d in het bijzonder) Ik voelde mij ook zo voor lange tijd, bleek een vitamine d en ijzer tekort te hebben. Merk het nu ook meteen als ik mijn tabletten enkele keren vergeet. Wat ik voelde: Vermoeidheid Stemmingswisselingen Overprikkeling Chagrijnig Frustraties Flinke spierpijn En nog veel meer, maar dacht echt dat ik gek werd. Voel me zoveel beter sinds ik tabletten gebruik. Blijkbaar zijn die tekorten veel voorkomend na postpartum. Dikke knuffel❤️

Ik heb iets soortgelijks voor mijn bevalling gehad. Ik kon ineens heel boos of verdrietig worden, zag de toekomst somber in en bleef maar doorgaan, omdat ik geen uitweg zag. Bleek dat ik ‘gewoon’ in een burn-out zat. Ik moest leren om keuzes te maken. Uiteindelijk heeft hier geholpen om: minder te gaan werken, meer thuis te gaan werken, ‘s avonds echt rust te nemen ipv geforceerd huishouden, sporten, erop uit, niet meer alle verjaardagen af als ik daar geen zin in heb, etc. Dat soort aanpassingen. En ook therapie hiervoor gehad. Veel sterkte! Het is een veelvoorkomend probleem in onze generatie. Je doet het super als moeder ❤️

Ik herken dit wel. Na een pittige zwangerschap en keizersnede veel therapie en dergelijke nodig gehad om weer te worden wie ik was. Helaas ook thuis gezeten van werk hierdoor, burnout… maar dat is niks om je voor te schamen! Het stukje affectie naar je man toe, daar heb ik geen last van. Maar ik denk dat je emmer overloopt en alles met elkaar te maken heeft. Neem een stapje terug en ga naar een psycholoog, het gaat je enorm helpen! You can do it