Ik zit een beetje met een dilemma voor de nachten. Overdag slaapt ons dochtertje van 10maanden in haar eigen kamer in haar ledikant. Dit gaat prima. Als ze ziek is of last heeft van een sprong of iets dergelijks wil ze op ons slapen maar over het algemeen lukt dit.
We hebben haar tot 7/8 maanden in de cosleeper naast ons bed gehad en sinds ze daar niet meer in paste is het eigenlijk gedoe. Ledikant naast ons bed gedaan. Werd ze ‘s nachts vaak wakker en zag ze ons, wilde ze erbij in ons bed. Toen geprobeerd in eigen kamer zodat ze ons niet zou zien. Dit ging goed en ze sliep weer door. Voor twee nachten 😅. Sindsdien slaapt ze in eigen kamer maar wordt ze midden in de nacht wakker en is het huilen, soms om 00u en soms om 04u. Krijsen, ontroostbaar. Moment dat ze bij ons is valt ze weer in slaap.
Ik merk dat ik niet goed weet wat te doen. Ben echt kapot door de gebroken nachten al zo lang. Mijn gevoel zegt bij ons in bed, maar vind het te krap met z’n drieën (en daardoor minder veilig) en slaap minder goed. En vind het toch jammer dat ik een stukje vrijheid inlever weer voor m’n gevoel terwijl ik dat juist terughad met m’n slaapkamer weer voor mezelf. Mijn idee is nu een extra bed in de babykamer om daar samen te co sleepen. Maar merk ook dat ik zo moe ben dat ik niet goed meer weet wat het beste is. En slaaptraining ook geprobeerd maar vind ik eigenlijk niet te doen, zooooveel huilen en wij liggen vrijwel de hele nacht wakkker. Laten huilen (langer) vind ik geen optie. Ivm werk en hoe moe we al zijn houden we dat niet vol.
Iemand een tip of idee hoe de nachten houdbare manier in te richten? Of als je je herkent ook heel erg welkom, want man wat is het soms alleen!