Afkeer tegen mijn man

Ik heb dit ook. Ik voel me ook niet echt gehoord in mijn zwangerschap. Het is mijn eerste. Lijkt wel alsof we partner hier niets mee te maken heeft. Ik voel me zo alleen. Hy vraagt nooit hoe ik me voel en hoe het met de baby gaat. Hij is heel terughoudend maar kan me wel liefde tonen af en toe. Maar dat maakt niets beter. Soms huil ik uit het niets en ben ik elke dag moody. En dan zegt hij nog waarom ben je altijd moody. Zovaak aangegeven maar lijkt wel alsof hij niets begrijpt. Dus ik voel je echt hoor..

Inderdaad. En dat is denk ik wat mij bozer maakt. Het feit dat ik zwanger ben en hij geen enkel moeite doet om het voor mij makkelijker te maken. In jou geval weet ik dat mannen een zwangerschap niet of anders ervaren dan wij. Jij bent al gelijk mama sinds de zwangerschapstest, bij mannen is dat pas als het kindje er is. Dus eigenlijk is het onwetendheid maar ik snap wat je bedoelt. Als ik zie hoe goed andere mannen hun zwangere vrouw behandelen dan voel ik ook die steek.

Volgens mij zijn het twee dingen. Allereerst het huishouden als geheel waar hij niets aan bijdraagt. Een bijdrage hier aan leveren doet hij niet 'voor jou'. Hij is onderdeel van dat huishouden dus hij heeft ook zijn deel bij te dragen.Wat mij betreft is de oplossing hier heel simpel; hij heeft waarschijnlijk geen idee van wat jij allemaal doet, dus stop eens een weekje of twee met alles doen en (voor hem ) regelen. Even geen boodschappen of de was doen, daar heb je duidelijk de puf niet voor. Hij merkt vanzelf dat er niets meer in huis is. Leg hem op dat moment gewoon uit dat je het niet allemaal alleen kunt doen en dat hij dat ook niet van jou kan verwachten. Je hebt geen 'hulp' nodig, maar een volwassen kerel die zijn verantwoordelijkheid neemt als onderdeel van een gezin en huishouden en vader van twee kinderen. Dat zou wat mij betreft ook moeten gebeuren zonder dat jij er om vraagt, maar dat is nu misschien een stapje te veel gevraagd. Denk overigens wel dat je het laatste wat jij schrijft, los moet laten (als ik iets vraag doet hij het te laat, niet goed of niet). Als hij het niet doet maar wel belooft kun je er natuurlijk wat van zeggen maar als mijn man vind dat ik de keuken 'niet goed' heb schoongemaakt, zou ik ook denken, "dan doe het lekker zelf". En wat betreft de affectie: ik denk dat je dit ook moet bespreken samen. Volgens mij is het heel normaal dat tijdens een zwangerschap hier het een en ander in verandert, zeker als je wat verder bent, met een buikje en schoppende baby. Maar als je het gevoel hebt dat hij je niet waardeert of van je houd, lijkt me dat heel lastig. Zeg jij het andersom wel tegen hem? Praat er eens over met hem, hoe je je voelt en hoe graag je wat meer affectie zou willen.. Oh en inderdaad tijdens de zwangerschap zou ik geen ingrijpende beslissingen nemen over jouw relatie (uitzonderingen daargelaten) maar het eerste jaar met een baby, zeker de beginfase, stelt je relatie ook echt op de proef.

Had ik ook ik ben bij hem weg gegaan en alle rust is terug in huis. Mijn kinderen zijn ook veel meer ontspannen. Ik zorg nu alleen nog voor ons ,niet meer voor het volwassen kind. Zwanger of niet respect moet er zijn en dat heeft hij duidelijk niet voor je, als praten niet meer werkt moet je over op daden.

Hebben jullie relatietherapie geprobeerd? Ik moet zeggen, ik begrijp je volkomen en heb het met je te doen. Als je zou besluiten er een punt achter te zetten, zelfs zwanger, zou dat compleet begrijpelijk zijn. Maar mocht je nog geen relatietherapie hebben geprobeerd, is dat wellicht de moeite waard. Mijn man en ik hadden 1 afspraak, waar we een heel praktisch huiswerkopdracht kregen wat meteen al veel veranderde voor ons in positieve zin. Toen brak corona uit en konden we niet meer doorzetten; maar ik overweeg soms het weer op te pakken. Op zich gaan dingen nu goed, maar er zijn altijd wel wat frustraties als je kinderen hebt om voor te zorgen en hoe elke ouder daarin staat

Lieverd ❤️ ik heb geen tip, maar wil je een digitale knuffel sturen. Wat moet dit moeilijk voor je zijn. Heb je mensen om je heen met wie je hierover kan praten?

Praten zonder verwijten te maken❤ ik heb (zonder kind) een tijd de lasten gedragen door verschillende redenen. Heb ook aangegeven dat wij evenveel werken (in jullie geval vind ik werk en studie hetzelfde) en dat ik ook nog eens alles betaal, het huishouden doe en de dieren verzorg. Dat trok ik niet. Ik heb toen heel duidelijk gezegd, waarom moet ik meer doen dan jij?! We hebben hierover een gesprek gehad, hebben de taken op papier gezet en verdeeld en doen het nu samen. En als ik iets wel zie liggen en hij niet doe ik het zelf of als het meerdere dingen zijn vraag ik hem om ook een deel te doen. Hoe stom ook, het zijn mannen, die zien dit soort dingen gewoonweg niet