Beval verhalen (ook ter voorbereiding)

Gefeliciteerd 🩷

Na al ruim 3 weken voorweeën hebben gehad, verloor ik op vrijdag de slijmprop. Een dag later kreeg ik wat regelmatige weeën, 0,5 cm ontsluiting. De volgende dag een heftige nacht met 90% rugweeën verder had ik 1cm ontsluiting. Vervolgens gestript, na 3 uur had ik 4 cm ontsluiting en toen hebben ze de vliezen gebroken in de hoop dat het door ging zetten. 2 uur en een al ruim een halfuur een weeënstorm (vooral ook weer rugweeën), naar het ziekenhuis gegaan om poliklinisch te bevallen. Inmiddels 5cm ontsluiting. Helaas vorderde het hierna niet meer, heb ruim 10 uur weeën opgevangen om alleen naar 7cm te gaan. Hierna overgegaan op oxytocine toediening en morfine (in totaal 12 uur aan gezeten) omdat ik al zo lang bezig was, ook dit leidde helaas niet tot verder dan 9cm ontsluiting. Toen te horen gekregen na een echo dat ze sterrenkijker lag en haar ruggetje precies gelijk naar boven met mijn rug. Hierdoor overgegaan op keizersnede omdat de kans dat ze door het geboortekanaal zou passen nihil zou zijn en omdat de kans veel te groot was dat ze zuurstoftekort zou krijgen. Hele heftige bevalling, wat echt nog even een plekje moet krijgen maar gelukkig is ze gezond en wel 🩷

Inmiddels zijn we ander halve week verder na de geboorte van onze prachtige dochter Pleun Josephine. Kan ik er van genieten, de momentjes die ze hier zijn. Even terug spoelen naar zondag 16 maart... De dag van Vaderdag. S morgens vroeg om 6.00 had ik het idee dat mijn vliezen braken, ik plastte zonder druk. Ik hoop naar de wc en jawel hoor het liep er zo uit. Ik zag ook een trucje voorbij komen dat als je op je hand palm blaast en je vocht verliest dit ook een teken kan zijn. Mijn man Maarten geroepen, bel de verloskundige op ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Het eerste pak kraamverband werd opengemaakt, tjee wat een groot ding maar mijn onderbroek bleef droog. De reden voor kraamverband is omdat ze 'bewijs' nodig hadden of het wel echt vruchtwater was. Verloskundige kwam om half 11 en zei laat eens ruiken, nou je hebt en goede neus hoor, je vliezen zijn gebroken!! Er werd naar het hartje geluisteren en aan de baarmoedermond gevoeld, beetje verweekt. Beneden werd uitgelegd dat het begonnen is maar dat 'spruitje' binnen 24-48 of met uitloop van 72 uur geboren zou worden. Oftewel voor woensdag 19 juni is jullie kleine meid er! Dat klonk echt heel raar, ik ben straks gewoon mama. De uren verstreken, ik heb vooral op bed uitgerust en we hebben onze ouders, griet en zus en mijn 2 beste vriendinnen verteld dat het ieder moment kan gebeuren. Tegen etenstijd wist ik niet meer hie ik moest zitten. At maar een beetje en legde mezelf op de gymbal om de kramp wat later weeën eerder weg te zuchten. Verloskundige werd opnieuw gebeld dat er iets meer begin te rommelen en ik niet wist wat mij te verwachten stond, s morgens was al aangegeven dat dit nog wel even kon duren. Zij heeft mij telefonisch gerustgesteld en probeer de weeën te timen. Maarten z'n andere dochter Milou werd opgehaald door haar open, had mijn buik nog een kus en zei tot morgen Spruitje🥹🤭 Samen met Maarten naar boven gegaan en daar totdat de verloskundige kwam om 22.30 uur de weeën kronkelend zuchtend opgevangen. Maarten bel alsjeblieft de verloskundige ik trek dit niet. Ja maar we moeten timer. Er was niks te timen ze gingen zo snel over op een volgende week of er zat geen pauze tussen. Verloskundige kwam en zag mij kronkelen op bed, daarbij hevig aan het klappertanden en kippenvel waar ik geen controle over had. Er werd naar het hartje geluisterd, perfect ohneb ik had al 4 cm ontsluiting. Ga maar naar zh ik zie jullie daar. Maarten heeft geen rijbewijs, mijn vader werd gebeld en was er al vrij snel. Tussendoor de weeën mezelf met ondersteuning van Maarten aangekleed en rechtstreeks van bed naar auto gelopen. Hoe ik die trap ben afgekomen ikkuh niet weten. Degrit naar het zh was hels, mijn vader bleek achteraf heel rust te hebben gereden maar voor mij voelde dat absoluut niet zo. Aangekomen in het stond het bevalbad al aan, kleding uitgetrokken nog even naar het toilet en heerlijk poedelnaakt in het vas gaan liggen. Ik was volledig in control met mezelf, ik wilde niet geaaid worden, geen muziek op de achtergrond alleen maar doodse stilte zodat de focus lag op mijn ademhaling. Ik merkte wel zodra de kraamhulp of verloskundige er niet waren buiten Maarten ik in paniek schoot en de controle even kwijt was. Deze nacht heerlijk en relaxed in bad gelegen, uren verstreken. Omdat het water kouder werd moeizaam uit bad gekomen en even naar het toilet geweest na de 2e keer toilet dacht ik dat doe ik niet meer. Ik moest plassen, poepen, weeën opvangen en en die kleine maakte de ene naar de andere koprol. Ik zei letterlijk spruit kun je niet even stilliggen zodat mama haar ding kan doen... Nee natuurlijk niet zo'n eigenwijs ding is het al heel de zwangerschap. Om 5.30 uur controle in het bevalbad 8 cm ontsluiting. Oke Nyree dit is niet leuk maar je hebt al bijna 24 uur gebroken vliezen en de ontsluiting vordert niet. Ik had om half 4 ook al 8 cm ontsluiting. Ik werd ineens medisch, het bad uit geholpen, afgedroogd en op bed gelegd. Infuus werd aangelegd, nog nooit eerder gehad. Zoveel eerste keren afgelopen anderhalve week gehad. Mijn verhaal is nog niet klaar... Ga er maar even voor zitten. Vanuit kraamhotel naar verloskamers gereden, veel naar het plafond gekeken. Ik dacht nog dit voelt echt als een domper ik wilde zo graag een badbevalling en haar zelf op de wereld zetten door haar aan te pakken. In de verloskamer werden de opties pijnbestrijding nog besproken, ik was al lang bezig en een klein zetje erbij dmv Remifentanil in pompje wat ik iedere 2 minuten kon bedienen gaf mij toch een i'm in controle with this. De eerste uren ging dit prima maar daarna Jezus mina. Er werden foto's gemaakt van het moment suprême. Op de foto's zie je terug dat het hoofdje er een beetje uit was omdat ik niet meer kon en weer ontspande floepte het hoofdje weer terug naar binnen. Iedereen zei nog 1 keer diep kracht zetten en je bent er. Ja dat roepen jullie al een half uur lang😂 Om 10.49 uur werd Pleun Josephine geboren en schreeuwde direct alles bij elkaar. Ze werd op mijn borst maar nu moest de placenta er nog uit. Vrouwen zeggen wel eens als je een klein hummeltje op het borst hebt liggen vergeet je dat je nog een keer moet persen, nou ik heb alles gevoeld omdat de placenta na een uur nog niet loskwam. OK werd gebeld, katheter werd geplaatst, nog meer medicatie om toch handmatig de placenta eruit te krijgen na de 2 poging van duwen op mijn buik, getrek aan de navelstreng en persdrang van mij kwam hij los. Iedereen juichte wat de placenta was eruit of nouja voor een heel groot deel. Met de scan werd duidelijk dat er nog een stolsel zat die operatief verwijderd moest worden>weer een eerste keer. Na de placenta eruit was is er een verblijfsfkathter geplaatst. Koorts daarna voelde ik dat ik moest plassen en een stortvloed aan bloed kwam eruit Maarten heeft alles zien gebeuren, werd in de stiel gezet met Pleun op zijn borst en zag mij wegrijden naar de OK. Ook nu veel plafond gezien, op de OK vroegen ze of ik kon lopen. Nou nee, koude harde plank onder mijn rug en geschoven naar het andere bed. Ik was vrij snel in slaap. Ik werd wakker op de uitslaapkamer links van mij stond een infuus paal met NaCl en een zak bloed. Blijkbaar was ik 2,5 liter bloed verloren en mijn hb was op zn laagst op 4.3. Ik had een zeer droge mondholte en kreeg mijn welverdiende 2 waterijsjes die tijdens de bevalling aan mij waren beloofd. Ah heerlijk verkoelend. Na 2 uur werd ik terug naar Maarten en Pleun gebracht en kreeg ik Pleun op mijn borst. Inmiddels aangekomen op moeder en kind afdeling van het EZT Elisabeth in Tilburg. 's avonds kreeg ik nog een zak bloed omdat het nog te laag was >4.7 Nou denk je het verhaal is klaar. Nope bij lange na nog niet. Denk je nou dit verhaal is veel te lang scroll dan naar verder, ben je wel geïnteresseerd pak maar iets te drinken of te snacken want mijn verhaal is nog niet klaar... Maandag op dinsdag nacht redelijk oke geslapen maar ik voelde mij zeer verzwakt. De mensen die op de kamer kwamen als een waas voorbij. Dinsdag ochtend moest de katheter eruit met als kanttekening als je binnen 4 uur goed uitplast mag je naar het kraamhotel. Nou hopelijk, katheter eruit en op de pan. Wel drang maar gewoon niet kunnen alsof de druppels urine van mijlenver moest komen. Er werd een bladderscan gemaakt om te zien hoeveel urine er in mijn blaas zat.... 560 cc urine, eenmalig gekatheteriseerd 800cc eruit gekomen. Tja toch weer een nieuwe kather erin met als kanttekening deze blijft 24 uur zitten en binnen 4 uur volledig uit plassen. Dinsdagavond is mijn moeder met mijn broertje geweest, mijn moeder is een enorme trigger voor mij maar ik wilde toch haar eerste kleindochter laten zien. Mijn moeder was erg opdringerig met als gevolg dat ik na hun bezoek over mijn toeren maar ook volledig leeg was. Ik was zo ontzettend moe maar kon niet slapen, ik lag maar te draaien en te woelen, werd misselijk. Ik drukte op de bel voor hulp en werd zeer emotioneel. In overleg met de arts is er besloten dat ik een Temazepam krijg om te kunnen slapen en ook nog een waterijsje voor mijn zeer droge pijnlijke keel. Pleun moest eigenlijk die nacht rond 3 uur haar voeding krijgen, ze krijgt deels afgekolfde melk en kunstvoeding. Mijn melkproductie is nog niet op gang of maar druppelssgewijs. Kostbare goud druppels zoals ze het daar noemen. Pleun had dus al eerder haar voeding moeten krijgen maar ik werd wakker van haar gejammer en vroeg aan Maarten hoe laat het was, half 5. Ik voelde mij direct schuldig dat ik geslapen had. Later hoorde we van de verpleging dat ze ons bewust hadden laten slapen omdat we het alledrie nodig hadden en ik mij helemaal niet schuldig hoefde te voelen. Vandaag ( woensdag) mocht de katheter eruit met weer dezelfde kanttekening binennen 4 uur zelfstandig plassen. Katheter was eruit en weer drang maar niet kunnen. Weer opnieuw een bladderscan 960cc in de blaas, via een nieuwe verblijfskatheter 1300cc eruit. Zie je nou wel dat ik niet gek ben. Donderdag ochtend werd de katheter eruit de gehaald en ik zei direct ik moet nu plassen. Dat kan niet want de katheter is net verwijderd en er zit 2liter in die zak. Zeg ik ben niet gek en zet die pan op het toilet. Dat gevoel van plassen voelde hemels aan, ahah zie je nou wel dat ik niet gek ben! Kraamhotel werd gebeld en in de middag na de lunch zaterdag we op een nieuwe kamer in het kraamhotel. Het eerste wat ik wilde was uitgebreid een douche nemen. Mijn vader heeft de eer gehad om op Pleun te passen terwijl Maarten beneden een kolfapparaat aan halen was. Die douchebeurt was heerlijk ik voelde mij sinds dagen weer een beetje meer mens, tenminste dat dacht ik. Ik had namelijk vanaf dinsdagnacht nimagenoeg niet meer geslapen. Mijn lichaam stond in de overlevingsstand, continu getril in mijn lichaam en hartskag wat voor mijn gevoel te hoog zat. Als Pleun op mijn borst werd gelegd was dat gejaagde gevoek weg en kon ik weer rustig ademen. Terwijl Pleun kronkelend of stil lag op mijn borst. Heerlijk gevoel wat mij direct meer energie gaf. Maarten en ik groeide steeds meer uit elkaar dan naar elkaar toe terwijl onze liefde voor Pleun groeide met de dag. Donderdag avond de keus gemaakt om vrijdagochtend uit te checken bij het kraamhotel. Weer een overwinning en een stapje dichterbij huis. Vrijdagochtend nam ik uitgebreid een douche, ondertussen kreeg Pleun de hielprik en gehoortest. Nu denk ik waarom wilde ik perse zo'n lange douche nemen en niet bij dit moment aanwezig zijn. Ik had weinig energie maar ik voelde mij zoveel meer mens en als mezel als ik gedoucht had. Lactatiekundige kwam nog langs voor tips en adviezen, verloskundige kwam nog langs en sprak haar zorgen uit. Dat we in feite nog maar anderhalve dag kraamzorg hebben en het dan zelf moeten doen. Zij ging extra telefoonjes plegen voor extra dagen kraamzorg. Ondertussen heb ik ook nog de huisarts gebeld dat ik mij echt niet goed voel, gevoel van een blaas retentie of blaasontsteking, heel de dag door moe zijn, wel moe zijn maar niet kunnen slapen omdat mijn lichaam voortdurend aan het shaken was en AAN stond. Ik was druk en niet te volgen. Toch mochten we naar huis en daar keek ik enorm naar uit. In onze eigen bubbel samen komen en vooral genieten. Helaas van korte duur, zaterdag op zondag nacht ben ik doorgedraaid en ingestort. Omdat ik vanaf dinsdagnacht nog steeds niet of nagenoeg niet sliep na een heftige bevalling, 2,5 liter bloedverlies, blaas retentie waar je u tegen zegt, verkoudheid. Migraineaanval, Oh en zaterdag teste mijn urine toch op een blaasontsteking dat ik in die nacht van zaterdag op zondag echt aan het doordraaien was. Ik heb lopen gillen, schreeuwen, lelijke dingen geroepen over mijn moeder en tegen Maarten. Huilend zaten we in de douche. Kort voor de douche heb ik nog uren bij de buren geweest. Buurvrouw is net mij naar de huisartsenpost oost geweest voor de oijn door de blaasontsteking. Niemand was in de nacht bereikbaar behalve de buurvrouw. Bij de huisartsenpost namen ze de tijd voor mij totdat er een spoedgeval tussendoor kwam en een mannelijke arts het over kwam nemen, voelde nog even aan mijn buik en zei letterlijk er is fysiek niks met je aan de hand. Ik was woest en dacht je moest eens weten... Dus ik ben niet 6 dagen geleden bevallen, ik heb geen 2,5 liter bloed verloren, ik heb geen blaaskatheter gehad, ik heb geen operatie gehad voor het verwijderen van de placenta resten, ik heb geen blaas retentie en nog meer blaaskatheters gehad, ik heb geen verkoudheid door gemaakt en nu nog, ik heb geen migraine aanval gehad, ik ben niet extreem moe. Ik ben oke en er is niks fysieks aan de hand. Ik was echt woest, als ik het zo terug lees moet dat de trigger zijn geweest voor de ontploffing enxmijxnirt gehoord en begrepen te voelen. Nadat ik uren bij de buren tot half 5 op de bank heb gezeten en gelegen ben ik naar huis gegaan. Onder de douche op een krukje gaan zitten en daar kwamen de oer emoties, het doordraaien, tieren, gillen en schreeuwen. Dat ik mijn moeder nooit meer goed te zien walgelijk mens die alleen maar aan zichzelf denk terwijl haar oudste dochter zoveel dagen geleden bevallen is en ik mij niet kan inleven in haar. Het draait alleen om haar en niemand anders. In mijn ogen is ze dood en ligt ze in een diep graf. Sinds ze met een narcistische vent leeft ben ik al 2,5 jaar mijn moeder kwijt. Ik hunker al zolang naar moederliefde en ik krijg het niet van haar. Ik zoek andere vrouwen op en die geven het wel met alle liefde. Nadat ik uitgeraasd was samen met Maarten in bed gaan liggen, ik ben in slaap gevallen samen met Pleun en Maarten. Pleun voelde ik niet meer, Maarten wakker gemaakt en gezegd haar in de co sleeper te leggen voor de veiligheid omdat we beide zo moe zijn. In de ochtend kwam de kraamhulp en verloskundigen langs om polshoogte te nemen. Verloskundige hoorde mijn verhaal aan en zei Nyree dit gaan we niet doen ik bel de gynaecoloog en de psychiater dat ze je vandaag nog moeten zien anders draai je nog verder door en dat willen we allemaal niet. Om 11.45 uur werd ik verwacht bij de triage, waarna ik opgehaald werd door de gynaecoloog. Ik ben al snel op een bed gaaniggen ik was doodmoe maar wilde mij er eigenlijk niet aan toegeven. In gesprek geweest met de psychiater en ik voelde mij gehoord, er werd naar mij geluisterd. Ik wil wel slapen maar ik kan niet slapen, mijn lichaam staat aan, volledig in trilstand, kan werkelijkheid met droombeeld niet onderscheiden. Psychiater gaf mij de keus om eventuele opgenomen te worden waar ik direct ja op zei. Zowel mijn moeder als Maarten zijn een enorme trigger voor mij. Zaterdag middag heb ik voor het eerst na de bevalling Pleun op het aankleedkussen gehad in haar te verschonen en aan te kleden. Maarten is gestructureerd en were kribbig omdat ik de losse spulletjes elders had weggelegd. Ik brak in zijn bijzijn, waarom mag ik niet eventjes onze dochter zelf aankleden en dit op mijn tempo en mijn manier doen en moet jij er als een havik achter mij staan en mij te controleren want zo voelde het. Psychiater heeft alles in gang gezet voor een spoedopname en ik kreeg Lorazepam om rustig te worden. Dit werkte al vrij snel en in de auto lag ik te knikkenbollen. Terug thuis werd ik door mijn bonusmoeder en Maarten op de bank gezet, Pleun lag in Maarten zijn armen en ik lag tegen hem aan te snurken. Mijn koffer werd gepakt en om kwart voor 4 samen met mijn bonusmoeder en vader naar medisch psychiatrisch unit van het TweeSteden zh gebracht. De opname is als een waas voorbij gegaan. Zo wie zo de opname tot aan woensdag middag. Sindsdien leef ik weer in de realiteit en is de droomwereld van de waas weg. Ik kan de vertellen dat de realiteit heel hard binnenkomt. Geniet ik van mijn lieve kleine Pleun ja de uurtjes die ze in ochtend hier is. Gisterenmiddag is er weer infuus geprikt voor de bloedtransfusie. Mijn hb is 4,8 ik hoop oprecht na die 2 zakken bloed dat het gaat stijgen naar 6 of nog hoger. Ik wil naar huis,naar mijn man, dochter en bonusdochter. Maar ik wil mij weer sterk voelen in mijn benen en niet dat ik na 5 min moet gaan liggen omdat ik een drukkend en benauwd gevoel op mijn borst krijg. Het is inmiddels donderdagochtend 27 juni 2024 - 9.30 uur...... Bloed is geprikt, ontbijt is gebracht Vandaag krijg ik als het goed is ook te horen wanneer ik naar huis mag. Reden van opname was vooral gericht op een prikkel arme omgeving om te kunnen slapen. Al wat en gebeurd is met toeters en bellen kijk ik nu wel positief en met trots terug op de heftige intense bevalling. Ik hoop dat ik dit weekend naar huis mag en lekker in mijn kraam bubbel mag kruipen. Fijne dag allemaal. Liefs Nyree

Ik heb een vrij heftige bevalling gehad, heeft er misschien iemand tips? Ik ga het hier nog posten, maar het is nog even te vers. Zijn er vrouwen die hun bevalling hebben nabesproken? Hielp dit? Het is hier niet standaard maar ik denk er wel over na. Alvast bedankt!

Ik heb ook een behoorlijk heftige bevalling gehad, mij heeft het heel erg geholpen het op te schrijven... even van me af schrijven! En er over blijven praten♡

Ik heb ook een heftige bevalling gehad. Athans, de (thuis)bevalling ging heel goed, maar met mijn kindje niet toen ze geboren was. Bespreek het bijna dagelijks met mijn partner en de verloskundige die is er nog apart voor langsgeweest om het na te bespreken, zo ook de kraamzorg die erbij was. Dit was fijn en geruststellend. Het is nu bijna 3 weken geleden en ook het advies gekregen om het allemaal op te schrijven en mijn partner ook. Dat gaan we doen en als het nog lang veel last blijft geven ga ik EMDR doen. Ik merk nu dat het al wel wat beter gaat dan bijv. een week geleden. Heb er al heel veel om gehuild en dat helpt ook.

Schrijven, praten en het verslag van de verloskundige lezen! Hele flarden ben ik kwijt maar door haar verslag is het toch ‘logischer’ geworden in m’n hoofd 😄

Dankjulliewel voor de reacties ♥️ik ga het inderdaad opschrijven, merk nu al (het was vannacht) dat ik flarden kwijt ben maar inderdaad aangevuld door de rapportage kan ik er vast een logisch verhaal van maken. Hopelijk helpt dat mij maar jullie verhalen geven mij vertrouwen.

Misschien na controle bij degene die he bevalling heeft begeleid? Sterkte

Hier ook een vrij heftige bevalling. Ik heb met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis gekletst. Dat was ontzettend fijn.

Ik ook. Gesprek met maatschappelijk werker gehad.. deed me goed, maar wel heel heftig.

Ik ben 22 juni bevallen. Hier ook een heftige en pittige bevalling gehad. Ik kon er ook dagen niet over praten omdat het te vers was. Afgelopen vrijdag wel goed over gepraat met mijn Verloskundige en de kraamzorg. De Verloskundige zei heel mooi ' het is geen falen, maar balen' en dat zinnetje blijft mij bij. Ik zou afgelopen week ook nog gebeld worden om erover te praten, maar ik heb niks meer gehoord... Ik heb het ook van mij afgeschreven. Mijn vriend heeft ook opgeschreven hoe hij het heeft ervaren, we hebben het van elkaar gelezen. We konden het ook aan elkaar voor lezen, maar dat kon ik niet. Hopelijk gaat het inmiddels beter met je 😘

Ik ging om 12u naar bed savonds, heel de de dag nog bezig geweest, lunchen en dingen kopen. Was twee dagen ervoor gestript en geen resultaat (dacht ik) dus toch maar afleiding gaan zoeken. Nergens last van gehad. Toen om 00:10u dus echt 10min later kwam mn vriend langs me liggen en toen begonnen de weeen. Heb toen nog even getwijfeld of het echt wel een wee was 😅 maar het bleef terugkomen. Toen ff snel gedoucht en in de woonkamer gaan liggen. rond 03:00u kwam de verloskundige en had ik al 6cm ontsluiting dus meteen naar het ziekenhuis. Daar meteen in bad gegaan en toen na 2uurtjes 8-9cm ontsluiting maar hij daalde niet helemaal in. Op advies van verloskundige mijn vliezen laten breken en toen zagen ze dat hij had gepoept in het vruchtwater. Maar ondanks dat bleef zijn hartslag gewoon prima doen en had hij niet veel ingeslikt. Om 9u gaan persen en om 09:25 was hij er. Hij weegt nu 3700gr, is na 5min al meteen komen drinken. Placenta was ook in 5min eruit. Twee mini hechtingen, alles zonder pijnstillers. Echt een top bevalling voor ons eerste kindje 🩵 Ik was best bang voor de bevalling en verhalen die ik hoorde. Maar het is me super meegevallen🥰

Gefeliciteerd 💙

Op 25 juni in de avond begonnen de eerste weeen. Duidelijk met een ‘piek’ en kwamen elke 10 minuten terug. Niet pijnlijk maar moest er wel echt even voor zitten om het weg te ademen. “Wie had dat gedacht?” is wat ik tegen mijn man zei. Bevallen van ons eerste kindje op mijn eigen verjaardag! (26 juni). Alle signalen waren daar, dit kon niet lang meer duren! De nacht van 25 op 26 juni bleven de weeen in de zelfde frequentie en dezelfde mate van ‘pijn’ terugkomen. Lichtelijk teleurgesteld heb ik mijn man naar zijn werk gestuurd en heb ik mijn verjaardag lezend, slapend en met elke 10 minuten weeen doorgebracht. Dit gold overigens ook voor de dag erna. In de nacht van 27 op 28 juni was ik het zat. Omstreeks 03:00 uur maakte ik mijn man wakker. “Ik trek dit niet meer. Ik slaap al twee nachten slecht en een derde nacht zou niet bevorderlijk zijn voor ALS het wel doorzet”. We besloten de verloskundige te bellen en zij gaf aan rond 06:00 in de ochtend even bij ons langs te komen om te kijken wat ze voor ons kon doen. Zo gezegd zo gedaan. Om 06:00 uur werd ik thuis getoucheerd en gestript, ik had namelijk inmiddels 2 cm ontsluiting. Afwachten maar! Een kleine 4 uur later hebben wij de verloskundige opnieuw gebeld omdat de weeen nu steeds pijnlijker werden en de tijd tussen de weeen nog zo’n 4 bedroeg. De verloskundige kwam een tweede keer checken, 6 cm ontsluiting! De daarop volgende 2cm kon ik goed opvangen. Mijn man had inmiddels thuis het bevalbad gevuld waar ik na een kleine 2 minuten niet wist hoe snel ik eruit moest. Wat viel dat tegen, terug naar de douche! Om eerlijk te zijn vond ik de 8cm tot 10cm echt heel pittig. Er ontstond een klein momentje van paniek, ik ga dit niet nog twee uur trekken maar naar het ziekenhuis gaan had ook geen zin meer. En daarbij zou ik niet hebben geweten wat ik daar moest doen? Herpakken en die laatste 2 cm ga ik ook gewoon thuis rocken! De persfase daarin tegen vond ik heerlijk. Ik mocht eindelijk iets met die verdomde weeen doen! Op handen en knieën, in mijn eigen bed en met de laatste energie die ik nog over had zijn wij na een klein uur persen de trotse ouders geworden van Julie Louise. Wat een prachtige meid en dat op de uitgerekende datum! Heel trots op Julie, mijn man en uiteraard mezelf. Ik kijk zeer positief terug op mijn bevalling maar eerlijk is eerlijk.. ik had het een klein beetje onderschat 😉 Ik wens alle (aanstaande) mama’s heel veel succes! We got this!

Mijn bevalling verliep eigenlijk heel goed. Ik kreeg een inleiding vanwege macrosomie bij 39+1 (ze werd heel groot inschat). De start van de inleiding was gepland op 4 juni. Om 11.30 moest ik in het ziekenhuis zijn om de ballonkatheter te laten plaatsen. Ik had al 1 cm ontsluiting, dus dat ging prima. Ongemakkelijk en pijnlijk was het wel (ik geef het een 4 op mijn pijnschaal). Het slangetje wat eruit bleef hangen had ze op een vreemde manier aan mijn been geplakt en stak onder m'n rokje uit.... dus die heb ik los gemaakt en maar in m'n onderbroek gestoken, dat zat een stuk beter haha. Op het moment dat we net het ziekenhuis uitstapte begonnen de voorweeën al! Elke 5 min en dan zo'n 1 a 2 minuten. Ik kon er nog wel doorheen praten, grappen maken en lopen. Wel met wat gepuf, maar zeker te verdragen. Deze voorweeën bleven aanhouden. Ze werden niet sterker of zwakker. De volgende dag moesten we om 8.00 weer in het ziekenhuis zijn om te controleren. Daar bleek de ballon al losgekomen te zijn, dus al 3 a 4 cm ontsluiting!! Rond 9.00 werden mijn vliezen gebroken, rond 10.00 werden de weeën opwekkers gestart en ben ik lekker in bad gegaan om de weeën op te vangen. Deze waren al wat heftiger, moest ze ook echt wegpuffen. Gelukkig zat ik in bad en de warmte hielp echt al veel. Ik zat ondertussen lekker koffie te drinken en fruitstukjes te eten haha. Mijn vriend zat lekker op zijn telefoon, zodat hij mij niet lastig viel 😂. Was precies wat ik nodig had, anders had hij me echt lopen irriteren. Ik weet het zeker! Haha. Rond 15:00 werden de weeën heel heftig en pijnlijk. Ik moest me er ook echt op focussen. Toen ze me checkte zat ik nog steeds op 4 cm.... help! Zulke heftige weeën en niets verder gekomen. Toen vroegen ze me ook of ik de ruggenprik wilde of niet en ik zat echt te twijfelen! Mijn vriend zei nee dat wilde je niet, dus kom we proberen nog met paracetamol en tegendruk op mijn heupen. Het is dat hij mij zo goed heeft bijgestaan en mij er doorheen geholpen heeft, dat het mij is gelukt zonder ruggenprik. Ik had weeën in m'n buik, benen en rug! Het was heel heftig en zwaar. Ik was blij dat ik er niet alleen voor stond. Vanaf dat moment heb ik op advies van mijn vriend mijn ademhaling aangepast en toen ging het snel! Hier zat ik ook in een soort van waas. Alsof dat ik drugs op had. Als er een wee net voorbij was voelde ik me helemaal euforisch! Zo vreemd. De eerste flauwe persweeën kwamen daarna. En zodra de verloskundige zag dat het over ging naar echte persweeën. Heeft mijn vriend me uit het bad getilt en in het bed gelegd (ik mocht niet in bad bevallen). Op het bed ben ik op mijn zij gaan liggen met mijn bovenste been in zo'n beenhouder. Van 16:45 tot 17:23 hevige persweeën gehad en daar was de kleine prinses dan! Naja klein? Niet echt haha 4000 gram en 53 cm lang! Wat een schattig klein trollerig meisje was het zeg! Trots dat ik was! Tranen van geluk! Ze legde haar gelijk aan de borst en dat ging meteen goed! Ik was zo moe! En zo blij! Nadat ik een beetje bijgekomen was, hebben ze nog even moeten hechten. Ik was een beetje uitgescheurd. Maar dat vind ik niet gek als deze dame met 2 schouders tegelijk eruit komt! Mijn bevalling was erg positief! Ik ben blij dat ik voor een ander ziekenhuis ben gegaan. Deze was helemaal super! Voor de drama hierna wijs ik je ff naar mijn comment onder dit bericht, want oh man wat ging het mis daarna...

Ik was op een woensdag bevallen en mocht de donderdag al lekker naar huis. Het herstel liep de eerste 3 dagen aardig. Dag 4 voelde het alsof ik de dag ervoor veel te veel had gedaan. Ik was kapot, kon minder makkelijk uit bed, lopen was zwaar, noem het maar op. 's avonds rond 00.00 kreeg ik ineens verhoging met zware trillingen in m'n kaken en mijn hele lichaam, ook hevige buikpijn. 37,5°C. Nog geen koorts, maar duidelijk was er iets mis! De verloskundige kwam mij even nakijken en heeft toen het ziekenhuis gebeld voor een directe opname. Catscan gehad, 10x bloedprikken, antibiotica, 3 dagen in het ziekenhuis met m'n dochter Hailey. Mijn vriend sliep elke avond bij ons op de kamer gelukkig. Blijkbaar had ik dus een baarmoederinfectie...... heerlijk. Gelukkig kon ik desondanks alle testen, vieze goedjes en antibiotica toch nog borstvoeding blijven geven. Dat was een hele opluchting! Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen.. dat was echt even schrikken

Oscar 22-06-2024 3524g Geboren met 38+6, inleiding vanwege diabetes. Donderdagmiddag 19-6 werd een ballonnetje geplaatst. Dat viel er een paar uur later uit met wat rustige weeen die niet echt doorzetten maar toen had ik wel al 3cm ontsluiting. De volgende ochtend werden de vliezen gebroken en mochten we blijven in het ziekenhuis. In eerste instantie kwamen de weeën zelf op gang, op een gegeven moment hebben ze een infuus gestart met extra wee-opwekkers op lage dosis om het wat meer verder te helpen, later konden die bij 5cm ontsluiting weer uit. Het ging allemaal best goed, tot 19u toen had ik 8cm ontsluiting. Super heftige weeën, deel ervan kon ik in bad opvangen. Mijn partner en en doula waren super lief en hebben enorm geholpen maar het was echt verschrikkelijk zwaar. Elke twee uur kwamen ze controleren en bleek dat het harde werken weer niks had opgeschoten, het bleef 8 cm. Om 2u ‘s nachts kreeg ik na vijf uur drama toch een ruggenprik, want het was niet te doen en er gebeurde niks. De anesthesist die de ruggenprik zette was echt een hork, hij was duidelijk niet blij dat hij uit z’n bed moest. Toch werkte de ruggenprik erg goed en was super fijn. Zo konden ze de weeënopwekkers ook weer aansluiten en flink ophogen. Verdere ontsluiting ging heel traag dus midden in de nacht was er een arts die zei dat er een keizersnee zou moeten als het zo doorging. Gelukkig ging het heel langzaam wel verder, en was er ‘s ochtends rond 9u wel volledige ontsluiting. Inmiddels had ik 24u gebroken vliezen dus daar werden ze ook een beetje zenuwachtig van. De baby was nog niet helemaal ingedaald, en de doula had daar een aantal leuke oefeningen voor. Met ruggenprik en al kon ik die doen, dat ging eigenlijk super goed want alles wat de afgelopen weken zo’n pijn had gedaan was nu verdoofd, maar ik kon wel nog een beetje bewegen. Inmiddels werden de wee-opwekkers steeds verder opgehoogd tot boven maximaal en hadden ze steeds minder effect. De weeën kwamen te ver uiteen en waren niet zo sterk. Toen de baby nog wat verder ingedaald was moest ik gaan persen, maar de persweeen waren ook niet sterk en ver uiteen. Inmiddels was ik doodmoe, en dat persen zonder dat mijn lijf iets deed was heel zwaar. Ook dit schoot onvoldoende op. Na een tijdje stelde de verloskundige voor om te helpen met een vacuümpomp, en dat was de laatste kans om een keizersnede te voorkomen. Om 13.04 is toen Oscar door de gynaecoloog gehaald met de vacuümpomp en een flinke knip. Ze zei eerst dat ze dacht dat het met drie goeie persbeurten zou lukken maar dat was niet zo. Ook met pomp ging het echt niet makkelijk, hij zat ook echt een beetje scheef en klem. Duurde drie flinke weeën en ik moest ook hard meepersen. We moesten vanwege de diabetes nog een dagje blijven en mochten zondag weer naar huis. Thuis bleek dat Oscar toch veel last heeft gehad van de bevalling. Hij was erg moe en suf, geen plasluiers en werd niet echt uit zichzelf wakker om te eten. Ook het eten zelf kostte hem meer energie dan hij had. We probeerden hem thuis met spuitjes te voeren, maar hij kreeg onvoldoende voedingstoffen binnen. Uiteindelijk overlegde de verloskundige met een kinderarts en werd Oscar op dinsdag weer opgenomen in het ziekenhuis. We mochten er allebei bij zijn en blijven slapen. Ze onderzochten van alles en observeerden Oscar bij elk voedingsmoment. De eerste avond was Oscar erg wakker en actief en we twijfelden of het echt nodig was geweest, tot hij ‘s nachts om 3 uur bijna niet wakker te krijgen is en z’n fles weigert, en dat herhaalde zich daarna nog een aantal keer. In het ziekenhuis glipte hij precies tussen de protocollen door: een aantal keer dronk hij precies genoeg wat hij moet drinken om geen sonde te krijgen. Ook zijn bloedwaarden waren goed. Uiteindelijk pakte hij de voedingen goed op, we kregen veel regels over energie besparingen ( bijv niet tussendoor of vooraf verschonen want dan kan hij niet meer drinken). Thuis is hij nu succesvol aan de borstvoeding en gaat heel goed.

Dit is een pittig verhaal zeg! Hopelijk ben je/zijn jullie ondertussen wel al een beetje opgeknapt!

Thanks. Ergens goed om op een rijtje te zetten maar het was een heftige belevenis. Oscar gaat nu super, hij drinkt als een malle aan de borst en is steeds vaker lekker wakker. Alleen bij mij gaat het nog niet zo denderend. De wond is aan het wijken, doet vreselijk zeer en ik kan niet eens zitten, laat staan staan en lopen wat normale mensen kunnen. Even volhouden dus, hopelijk knapt het snel op!