Het mooiste en het moeilijkste aan het moederschap

Ik word soms ook gek van onze twee jongens. Ze zijn 14 maanden en bijna 3,5 jaar. De leuke momenten wegen altijd op tegen de achter het behang plak momenten zeg ik maar. Dat is 98% tegen 2% dat ik snak naar ME-time.

Ik vind de momenten dat ze ontroostbaar is het zwaarst. Dan betrek ik alles op mezelf, dat ik iets niet goed die. Het zuigtabletten al m'n energie uit me en heb weinig geduld (voor m'n dochter maar ook voor mezelf)

Het continue dubbele gevoel. Soms ben ik compleet uitgeput en het spuugzat om continue aan te staan en de doorbroken nachten en dan kijk ik echt zo ontzettend uit naar het moment dat ze even naar opa en oma gaan. En vervolgens zit ik als een softijsje in hun kamertje naar het lege bedje te kijken en wil ik ze weer lekker bij me thuis hebben🤣. Het is het meest zware en het mooiste wat ik ooit gedaan heb. En ook die rollercoaster vind ik zowel prachtig als doodvermoeiend 😅🤦‍♀️ Mooiste: de 2 broers samen en hoe ze naar elkaar toetrekken en elkaar knuffelen en kussen en stoeien. Het lachen. De oudste die nu fantasiespel doet en heel veel papagaait(heel vaak buurman en buurman nadoen). De knuffels en kusjes. Zien hoe ze opgroeien. Moeilijke momenten: de zorgen als ze ziek zijn, de irritaties als ze voor de 300ste keer die dag elkaar lopen te meppen/duwen (13 maanden en bijna 2,5 jaar), de nog steeds doorbroken nachten, de jongste die nu als spiderman kan klimmen (omhoog maar nog niet veilig naar beneden). Zien hoe ze opgroeien.

Mooiste, het zien van haar ontwikkeling, zo trots als ze weer wat nieuws kan, haar blijdschap als ze je ziet, haar intense knuffels en kusjes, haar lachen haar vrolijkheid, haar aanhankelijkheid aan mij vind ik mooi maar ook wel eens moeilijk... en omdat ze dat niet heeft bij mijn vriend(haar papa) bij hem wilt ze minder graag zijn ( alleen als ik uit beeld ben) heb weinig tot geen me-time wat ik ook gewoon prima vind omdat deze tijd ook weer voorbij gaat en ik dus intens zal genieten van dat ze dat nu heeft.. maar het zou voor m'n vriend ook leuk zijn als ze het net zo fijn vind bij hem... Moeilijkste, weglopen bij de opvang als ze huilt.... zien hoe snel ze groot wordt (tevens ook iets moois).... dubbel allemaal ♡

Mooiste: hoeveel je van zo'n klein mensje kan houden is gewoon niet normaal. Hoe ze al lekker zelf kan spelen en de taal begint te begrijpen maar ondertussen nog zo klein en aanhankelijk is. Moeilijkste: dat ze zo snel groot wordt. Straks is ze 16 en zegt ze dat je een kutmoeder bent😭

Het mooiste vind ik dat ik door mijn kinderen heel anders ben gaan kijken naar het leven en dat deze 2 personen mijn hele leven zijn en alles zijn wat telt ❤️ onvoorwaardelijke liefde welke je met niks anders kunt vergelijken Het moeilijkste vind ik dat het ouderschap je ontzettend kwetsbaar maakt. Als ik een bericht lees over een kindje dat is doodgereden bijv. dan triggert dat een angst en zoiets kan elke dag wel eens door mn hoofd gaan. Als mijn kinderen iets zou overkomen zou ik het oprecht denk ik niet overleven. Om het wat nuchterder te houden vind ik het ook heel pittig dat je bijna geen tijd meer voor jezelf hebt en ál-tijd moe bent 😆 gewoon nooit niet moe, hoe dan

Mooiste: de schaterlachjes, kusjes en knuffels, ze zien opgroeien en karakter zien ontwikkelen. De onvoorwaardelijke liefde die je er voor hebt, is met geen woorden te beschrijven. Hoe trots je kan zijn op de kleine dingen. Moeilijkste: altijd ‘aan’ staan, altijd haasten en mom guilt.

Mooiste momenten: dat zoon en dochter samen gek doen, en ze samen de slappe lach hebben. Samen een ijsje eten op het terras. Samen de diertjes bekijken. Met zn allen stoeien op het grote bed. Geeft me 💯 procent energie. Ik ben een slechte moeder wanneer de kinderen ziek zijn rn zeuren/huilen. Merk dat ik weinig geduld heb, geen zin in “gedoe”. Terwijl ze jr eigenlijk heel hard nodig hebben.

Mooiste: het zien opgroeien tot hun eigen persoon en echte gesprekken kunnen voeren met de oudste bijvoorbeeld, het veilige thuis zijn voor beide jongens Moeilijkste: constant bang zijn om ze te verpesten waardoor ze later therapie moeten of zo, de lat enorm hoog leggen, na de tweede geen tijd meer hebben voor mezelf, na de tweede die heel slecht slaapt constant moe zijn.

Vind het leuk om hem te zien ontwikkelen en dat die elke x weer andere dingen doet het lachen en nu ineens begint te lopen Ik moet wel zeggen dat ik vanaf dag 1 al een moeilijke slaper heb die dus never door heeft geslapen hij is nu 14 maanden zit nu thuis al 4 maanden met één burn-out en dat helpt echt niet dus dat is echt vervelend dat ik zelf nooit een nacht kan doorslapen Als die dan een nachtje uit slapen is geweest dan baal ik al dat die weg is en wil ik hem weer bij me hebben en merk dat ik als ik een x uitslaap wat echt nooit gebeurd ik nog moeier ben en vaak raar wakker word zonder hem Ik denk wel al aan een 2e hoe gek ook ondanks ik doodop ben en denk hoe doe ik dit elke dag maar zou niet anders willen Ik ben wel bang voor deze wereld waarin we nu leven en wat er zomaar kan gebeuren en wil hem ten alle tijde veilig houden

Mooiste: verliefd gevoel wanneer je je kind ziet en ze naar je lacht. De kleine mijlpalen als enorm groot ervaren; " ze kan nu zelf veilig de bank af". De interactie. Moeilijkste: je eigen vrijheid/ onbezorgdheid kwijt zijn (spontane dingen zitten er niet in), vast zitten aan dutjes in bed dus veel meer thuis zijn dan je lief is en elke dag vroeg op dus in de avonden vroeg naar bed (en nog elke avond bang zijn voor helse nachten).

Leukste: wanneer ze stralend en vrolijk wakker wordt, klaar voor nieuwe avonturen. Ze de rust heeft om bij me op schoot een boekje te lezen. Als ze kirt van blijheid als ze een hondje ziet op straat. Goed en lekker met ons mee eet. Als ze een kus geeft (nog altijd met haar mond wijd open, haha) Wanneer we met z’n drieën over het strand lopen, de kleine meid in de rugdrager bij papa. Als ze zelf aangeeft dat ze naar bed wil 🤭 Minste: wanneer ze in haar avonturen weer eens alles van tafel trekt of alle laatjes wil opentrekken 😅, zelf even geen energie heb om met haar te spelen (heb schildklierproblemen weet ik sindskort) dan voel ik me toch schuldig.

Mooiste: hoe ongelooflijk veel hij leert, ik kan er zo trots op zijn. En ik merk aan alles hoe veilig en geliefd hij zich voelt, en dat maakt me zo blij. Dat was echt m’n bedoeling (zelf anders gehad) en dat lijkt echt gelukt. Hij heeft met zoveel mensen zo’n positieve relatie, echt fantastisch om te zien. Moeilijkste: ik zit sinds de bevalling nog steeds thuis vanwege bekkenproblemen. Ik ben absoluut geen thuisblijfmens, ben m’n lichaam kwijt en ik verveel me een ongeluk.

Mooiste: een liefde voelen die je nog nooit eerder heb gevoelt , de leuke momenten , het lachen , dagjes uit , oma’s en opa’s met je kinderen zien Moeilijke: altijd aan staan, toch de mindere tijd met partner ( omdat het kind nu voor gaat) Mom quilt, moeilijke fases ( tanden , niet slapen , ziek bijv)

Mooiste; hoe ze zich ontwikkeld, haar lachjes, het brabbelen en hele verhalen hebben, hoe ik telkens stukjes van mijzelf en mijn vriend in haar terug zie, haar heerlijke (soms wat pittige) karaktertje wat telkens meer naar voren komt etc. Etc. Lastigste; mijn intense schuldgevoel. Sinds haar geboorte ben ik al ziek. Na 9 maanden zijn we er achter gekomen dat ik kanker had (waarschijnlijk ook al tijdens de zwangerschap waardoor ik bevallen ben met een vergiftiging). Gelukkig ben ik, na een enorm intens behandeltraject, afgelopen maand in remissie verklaard. Echter begint nu het herstel traject, want ik ben gesloopt. Ik voel me met vlagen zo schuldig dat ik niet de moeder kon/kan zijn die ik voor haar had willen zijn en daarnaast ook misschien wat boos dat deze tijd gedeeltelijk van mij is afgenomen. Ik was zo ziek dat ik haar niet meer kon vasthouden, luiers verschonen etc. Desondanks is zij ook degene geweest die mij door liet gaan en weer even met 2 voeten op de grond zette, dus ook zo veel dankbaarheid voor haar.

Jeetje wat moet dat ongelooflijk zwaar zijn voor je♡ heel veel sterkte en ik duim dat het allemaal goed mag aflopen voor jullie ♡ beterschap ♡

Jeetje wat heftig maar wat ben jij een powermama zeg! Petje af.