Nog steeds wennen aan het ouderschap

Oh wat ik begrijp ik je gevoel maar al te goed! Exact hoe ik de afgelopen 11 maanden beleefd heb. Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden. Ik spat uiteen van liefde voor haar maar ik vind het écht enorm zwaar. De reden waarom ik maar 1 kindje wil. Weet dat je niet alleen bent in dit gevoel ❤️

Wauw je hebt echt alles opgeschreven wat ik denk, voel en ervaar. Alleen al daarom wil ik je bedanken. Voor deze herkenning.

Oh ik herken dit ook zo! Ons dochtertje is bijna 1. Ze is eigenlijk een vrij makkelijker baby als ik jouw verhaal lees. Ze slaapt goed gelukkig dus dat stuk over de waas heb ik niet. Maar kan ik me wel heel goed voorstellen! Vooral wat je schrijft over de onbezorgdheid. Over alles moeten nadenken en overleggen. Heb momenteel heel erg het gevoel dat ik nergens aan toe kom. Veel dingen die ik wil doen (fotoalbum maken van het eerste jaar, een brief schrijven voor haar verjaardag) of die we moeten kopen voor haar (zitje voor de fiets, traphekjes). Nergens tijd voor. Vind jij de dagen soms ook saai? Dan lijkt de tijd vooruit te kruipen en zit je op de klok te kijken wanneer het tijd is voor een fruithap of slaapje. Maar geniet ook zo erg van haar dat ik me dan weer schuldig voel voor deze gevoelens. Ik vind het ook lastig om hulp te vragen en trek de zorg voor haar misschien ook wel veel naar me toe. Een balans hierin vinden vind ik lastig. Merk wel dat ik ook echt tijd voor mezelf nodig heb. Dus je bent zeker niet alleen! En inderdaad bedankt voor het delen!!

Heel herkenbaar van wat je schrijft. Ik heb een groot deel van onze oudste niet bewust meegemaakt. Hij was extreem prematuur en was na 6 maanden pas thuis. Onze tweede daar ben ik iets bewuster van gaan genieten. Ik zit het liefst met de jongens thuis en laat Papa wat leuks doen. Ik denk dat ik de tijd wil inhalen vanwege het weer aan het werk zijn. Het zijn geen bijzondere dingen. Lekker pannenkoeken bakken, knutselen, boekjes voorlezen en soms zingen en gewoon lekker gek doen en lekker samen dutjes doen. Dat geknuffel en zoentjes geven. Heerlijk. Dat is voor mij moeder-zijn. Lekker mijn tijd met de kleintjes.

@sop11_9 Dankjewel, heel fijn deze herkenning ❤️ @You24 Lief, dankje! @MamaElisa Ahh fijn om jouw verhaal te horen! Op mijn 'mamadag' kom ik meestal óf in de adrenaline regelmodus, dan sta ik al op met het gevoel 'wat moet er allemaal gebeuren en wanneer kan ik dat doen'? Van huishouden, tot dingen kopen, tot appjes beantwoorden, en allerlei onbelangrijke dingen die ik mezelf opleg omdat ik door de vermoeidheid geen prioriteiten meer kan stellen. Dat is dus de hele dag multitasken en aan het eind van de dag heb ik niet per se het gevoel een leuke gezellige dag te hebben gehad met m'n kind. Óf ik ben zo moe dat ik 's ochtends niet weet hoe ik het eind van de dag ga halen, en eigenlijk de hele dag horizontaal in een zombie modus doorbreng. Kind speelt dan zelf (dat kan hij wel heel goed..) terwijl ik filmpjes kijk of podcasts luister en me daar ondertussen schuldig over voel. Mijn vriend doet op zijn papadag de weekboodschappen en de rest van de dag gaat hij dan meestal echt iets leuks doen, waar hij zin in heeft om samen met ons kind te doen, en dan hebben ze aan het eind van de dag echt een leuke gezellige dag gehad samen. En dat is denk ik wat ik zoek, de ontspanning en energie voelen om mijn mamadag ook op die manier in te richten. Misschien het huishouden heel erg kaderen naar 1 moment op de dag oid? Hoe doe jij dit? @Annie1979 Wat heftig wat jullie hebben meegemaakt met de oudste.. Ik kan me voorstellen dat je dan echt aan het overleven bent. Wel fijn dat het bij de tweede wel gelukt is om te genieten en je nu zo heerlijk moeder kan zijn!

Ik herken dit zeker ook. En nu hij net 1 jaar is geworden, ervaar ik dit weer even extra omdat ik altijd dacht rond zijn eerste verjaardag zal het wel beter gaan, zal het wel makkelijker zijn. Het feit dat ik het nog steeds heel pittig vind, is nu vooral even zwaar. Ik merk wel dat ik meer momenten echt kan genieten van mijn kleine man en dan ook geen stress ervaar. Maar er zijn ook dagen dat ik wakker word en dan ik al benauwd word van de gedachte dat ik het de hele dag moet regelen. Ik heb dan ook voor mezelf besloten dat bepaalde huishoudelijk taken niet direct moeten. Ik kan mezelf niet opdelen en door mijn perfectionisme breekt het me op als ik teveel wil doen. Soms mogen we misschien wat liever zijn voor onszelf.

Ik denk dat je ook pas écht kunt genieten als je zelf ook gewoon je slaap krijgt. Slapeloze nachten is prima vol te houden voor een korte periode, maar als je al bijna een jaar gewoon niet genoeg (nacht)rust krijgt breekt dat op. Het maakt je gewoon een ander persoon. Ook is dit denk ik bij veel ouders de reden dat ze het superzwaar vinden na het krijgen van hun 1e kindje. Je leven veranderd gewoon compleet! Ik zelf vond, als ik heel eerlijk ben, het zwaarder worden vanaf een jaar of 1. Mijn kind begon toen slecht te slapen (dat is pas beter geworden nu hij 3,5 is) en op een gegeven moment ben je gewoon op. Nu met een 2e erbij vind ik het nog pittiger, want tijd voor jezelf is er nu echt bijna niet meer bij + je bent gewoon chronisch moe. Al-tijd moe 😩 Tis soms ook lastig dat er toch een soort van taboe op heerst want ja, “dit hoort er nou eenmaal bij”. Maar dat maakt niet dat het ontzettend zwaar kan zijn. Je bent niet alleen ❤️

@milan0306 Ja precies dat heb ik ook, ik heb afgelopen maanden zo toegeleefd naar dat hij 1 zou worden omdat iedereen om je heen zegt dat het dan makkelijker wordt. En opzich gaan de nachten ook wel echt een stuk beter nu bij ons, maar misschien is er juist daardoor nu ruimte om te voelen en merk ik dat ik zelf nog heel alert ben en niet mezelf. Heeft vast vooral tijd nodig, maar ook wat jij zegt, bewust besluiten om taken niet te doen en de lat lager te leggen. @Koninginvanhetgezin Wat heftig dat je zo lang hebt moeten dealen met slaaptekort! Hoeveel leeftijdsverschil zit er bij jou tussen je twee kindjes? Voel zoveel bewondering voor mensen met meer dan 1 kind, lijkt me super zwaar. En toch heb ik zelf ook de wens voor een tweede, al moet ik er nu nog niet aan denken, maar misschien als de eerste 3 is oid en wat zelfstandiger? Ik zou niet weten hoe ik het zou moeten doen als het nog zwaarder wordt, maar ik kijk er op de een of andere manier ook naar uit om het allemaal nog een keer mee te maken en er dan hopelijk meer van te kunnen genieten, wat Annie hierboven beschreef. En ergens ook de hoop dat de tweede vast beter slaapt. En dat ik zelf relaxter ben. Heb jij twee slechte slapers? Kon je van de tweede wel iets meer genieten dan van de eerste of juist niet?

Och meid echt alles wat je typt herken ik. Je bent niet alleen. Het leven verandert. Hoe mooi het ook is, het is ook zwaar. Het mooiste en het zwaarste tegelijkertijd. En ik zou absoluut niet terug willen. Al mis ik de rust en het ‘even niks’ natuurlijk ook enorm.

Er zit iets meer dan 2,5 jaar tussen en daar ben ik zo blij mee! Echt veel respect voor moeders met kindjes kort op elkaar 🥲 Mijn 2e is gelukkig wel een goede slaper (ik klop ff af want ik ben steeds nog bang dat het alsnog gaat komen aangezien mijn zoontje ook tot ongeveer 11 maanden heel goed sliep) De nachten worden natuurlijk makkelijker en je kindjes worden zelfstandiger maar ik vind de fase 2-3 en 3-4 jaar tot nu toe ook gewoon echt pittig door bijv. de peuterpuberteit 🙊 maargoed dat zal ook echt per kind verschillen. Maar daar tegenover zijn natuurlijk ook zoveel leuke en mooie momenten en die nemen echt de overhand ❤️ En het is heel cliché maar echt waar; bij de 2e sta je er zo anders in omdat je ook bij alle pittige periodes weet dat het uiteindelijk ook weer goed komt. Het ouderschap is gewoon pittig en dat mag soms ook best gezegd worden Hopelijk gaat je kindje gauw wat beter slapen want ik weet zeker dat je gevoel dan ook echt zal veranderen en je meer kunt genieten ❤️

Aah dit is heel herkenbaar❤️ ik ben mama van 2 kindjes. Onze jongste bijna 1 en oudste bijna 5 en heel stom, ik merk dat alles zo ie zo veel sneller lijkt te gaan. En dat waas gevoel vond ik vooral het eerste jaar daarna word het echt langzaam minder. Ondanks ik nu al wat jaartjes mama ben denk ik ook erg vaak, uuuuh waarom wist ik dit niet? Of niemand verteld je als je na een bevalling ook in een slechte spiraal kan komen. Onze kindjes slapen gelukkkg goed en dat helpt enorm maar het 24/7 aan staan kan je niet van te voren in schatten? Ja wij zijn zelfs voor een 2e gegaan haha en ik hou onwijs veel van mijn kinderen maar ik heb nu nog meer respect gekregen voor onze ouders en stiekem lijkt het me lekker als de jongste straks ook een jaar of 4 is🤭

Heel herkenbaar… je bent zeker niet alleen hierin! wij hebben de eerste 18 maanden op overleven gestaan, met zoveel slaapgebrek dat we soms echt op instorten stonden. Die nachten waren echt heel zwaar. Nog is het soms lastig. (Inmiddels hebben we hulp, omdat er een trauma onder het slapen bleek te zitten, maar dat is een heel ander verhaal) maar dit laatste heeft mij ook aan het denken gezet. Op het moment dat we geholpen werden kreeg ik wat ruimte en merkte ik veel van de dingen op die jij ook omschrijft. Vooral de vraag, wie ben ik nu? Hoe ga ik dit doen de komende tijd? Het doet niets af aan de liefde voor onze prachtige dochter, want ik kan nooit meer zonder haar! Maar het is best een zoektocht naar wie je bent als persoon, als je mama wordt. En slaap gebrek, zware eerste maanden/jaren en gebrek aan echte ruimte voor jezelf maken dat niet makkelijker.. Ik heb vorige maand de eerste stap gezet door het tegen vriendinnen eens hardop uit te spreken, omdat ik dat nooit echt bewust gedaan heb. En ik heb het aangekaart bij de huisarts. Veel verder ben ik dus ook nog niet, maar ik denk ook vooral dat de bewustwording en het delen ervan een hele mooie eerste stap zijn zoals je nu doet. Ik heb wel ontdekt dat kleine momenten soms helpender zijn dan iets groots willen. Bv; tijd voor mezelf willen. Ik ga sinds kort twee per week met een buurvrouw ‘s avonds een half uur wandelen, maar soms voelt dat half uur veel bevrijdender dan een paar uur gepland alleen zijn waarin ik dan geen rust kan vinden… En dat half uur kan ik lopen, kletsen, hoef ik niet op m’n telefoon te kijken want dat half uur is heel goed te overzien. Dat geeft mij op dit moment net even genoeg ontspanning om weer op te laden. Wellicht vindt jij het ook in de kleine dingen ❤️

Herkenbaar bij onze eerste! Onze tweede een hele andere beleving.. een heel ander en makkelijk kind.. gelukkig in deze volgorde en hadden we bewust verwachtingen bijgesteld en kan ik nu extra genieten, dat bij de eerste echt moelijker ging..

Ik heb er een van 4 en een van 11 maanden en mis mijn oude leven nog steeds heel regelmatig. Ik mis de vrijheid, de tijd voor mijzelf, de rust in huis, het uitslapen, het niet aan hoeven staan etc. 2,5 jaar lang wist ik zeker: ik wil maar 1 kindje. Tot de twijfel kwam. Ik kijk er heel erg naar uit dat de tweede ook naar school gaat. Ik ga dan ook niet meer werken dan de 30/32 uur die ik nu werk. Die extra uren zijn dan voor mezelf. Niet voor het huishouden, maar gewoon precies doen waar IK zin in heb (en dat is nooit het huishouden 😜)

Ik herken je verhaal mega goed, vooral de eerste 6 maanden. Daarna kwam ik langzaam uit die overlevingsmodus en kon ik er beter aan wennen, dingen bewuster meemaken en kon alles gaan indalen. Mijn dochter is bijna 1 heb dit gevoel nu niet meer zo, hoewel het nog steeds heel bijzonder aanvoelt. Je bent echt niet alleen! Zeker met gebroken nachten duurt het denk ik iets langer voordat je uit de overlevingsmodus kan komen maar het gaat wel komen. Misschien ongevrahd advies maar wat mij heel erg geholpen heeft is dingen voor mezelf doen. Een hele dag naar de sauna met mezelf of vriendinnen zonder telefoon. Een weekend weg met mijn zusje. Echt tijd nemen voor jezelf tussen alle bedrijven door zodat je ook wat kan bijtanken en dus íets bewuster dingen meemaakt en meer kan ontspannen. Komt goed lieve mama 🙏🏽

Helemaal herkenbaar.... ♥️

Oh wat heb je dit goed verwoord! Zo herkenbaar zoals veel reacties al. En ook fijn die te lezen want als ik er met mensen open over heb krijg ik allemaal dooddoeners zoals ' dat wist je toch voordat je moeder werd' Ik geloof ook dat het een lange weg is, fysiek 9 maanden op 9 maanden af maar dan zit je na die tijd nog in je tropenjaren, weet je nog steeds niet wat je aan het doen moet & ben je continue moe. Daar kom je niet zo maar uit, laat staan de zoektocht wie je nog meer bent dan alleen maar de moeder (en daar energie voor hebben). Anyhow, fijn dat je dit opgeschreven hebt en dat je mij daarmee ook niet het gevoel hebt gegeven dat ik de enige ben ;)

Mooi gezegd ❤️

Dankjewel voor het delen van je verhaal! Wow, klinkt zo zwaar. Knap hoe je weer aan het opkrabbelen bent. Goeie tip van ontspanning in de kleinere momenten gaan zoeken, dankje!

Wat een lieve reactie dankjewel! En bedankt ook alle anderen, echt hartverwarmend al deze reacties. Heeel fijn de herkenning en ook goeie tips. Voel me al een stuk beter en ik heb alle vertrouwen dat ik komende tijd steeds verder ga groeien hierin. Nu echt zin in z'n eerste verjaardag en daarmee ook een soort nieuw hoofdstuk in te gaan.