Opzien tegen kraamperiode

Ahhh mama, heel normaal. Ik zie er ook tegenop. Vooral de krampjes. Mijn zoontje heeft ook zeker 3,5-4 maanden gehuild, urenlang. Ik ervaarde tot die tijd ook steeds heftige emoties. Uit het niets huilen, de zorgen, de machteloosheid omdat de kleine niet te troosten was.. Ik kan alleen hopen dat het dit keer beter wordt. Ik gebruik nu ook probiotica en wil dat na de geboorte blijven gebruiken om de krampjes te minimaliseren. Ik hoop dat ik dan wel een tevreden kindje zal hebben. Ligt je angst meer bij je emoties of bij de angst dat je derde ook last van krampjes zal hebben?

Hi ik kan mezelf hierin herkennen voor mij is dit de 1e en als ik om me heen kijk zie ik alleen maar oververmoeide prikkelbare mamas die een newborn hebben en dan maanden lang slapeloze nachten en ik kijk daar dus ook enorm tegenop. Natuurlijk is iedere baby anders etc maar dannog gaat het echt tijd kosten om volledig te herstellen en mentaal brengt dat het een en ander met zich mee. Probeer positief te blijven en ook met positieve gedachtes erin te gaan geniet nu nog van de laatste loodjes tot de kleine er is. Het is en blijft een superbijzonder iets wat niet voor iedereen weg is gelegd

Zo herkenbaar!! Bijna compleet hetzelfde verhaal en dezelfde situatie, wat fijn te lezen. Sorry! Komt ook nog bij dat het zomer is en ik met de oudste twee ook op pad wil. Moet er niet aan denken om zes weken thuis met ze te zitten. Wat wel helpt is denken aan de leuke dingen: dat kleine snoetje, de rol van grote zus en broer, wandelen in de wagen. Ook het gemak van een grote zus of broer die wat kan aangeven of wegzetten. En de ervaring, het vertrouwen dat het ook nu wel weer goed komt met dat slapen. Maar desalniettemin heb ik er ook gewoon geen zin in. Sterkte!

Ik denk dat de angst een beetje bij het geheel ligt. De vermoeidheid, emoties, kans op krampjes, het gevoel van “hoe ga ik het allemaal doen met 3 kinderen”.

Dankjewel voor je bemoedigende woorden, het komt ook ongetwijfeld allemaal goed. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik ga vanaf nu proberen positieve gedachtes tegenover het sombere te zetten, hopelijk helpt dat wat!

Dankjewel voor je woorden ❤️

Herkenbaar en helemaal niet fijn. Onze zoon heeft het eerste jaar aldoor gehuild. Gekmakend is dat. Na 5 jaar hoorde ik soms nog steeds gehuil in bijv muziek en stond ik strak van de spanning. Ik heb uit voorzorg emdr gekregen om het ergste randje eraf te halen. Geen idee of het gaat werken, maar ik heb het wel wat meer los kunnen laten. We gaan het zien hoe het straks gaat zijn. Dat los laten is fijn. Misschien heb je er iets aan. Sterkte

Oh herkenbaar hoor. Helemaal die hormonen en dat depressief voelen de eerste dagen. Die vreselijke gebroken nachten. Soms vliegt het mij ook aan.

Hier ook heel herkenbaar! Weer die krampjes, de onzekerheid en de gebroken nachten. Wat ik nu maar probeer te onthouden het is écht maar een fase. Bij mn eerste zei iedereen het al maar geloofde ik het nog niet echt 🤣

Niet exact wat je beschrijft. Maar deels wel.. We wilden graag een zus/broer voor onze dochter (omdat wij dat vroeger ook heel positief hebben ervaren en nog steeds). Voor ons hoefde het niet persee en de zwangerschap was mega zwaar en voor mijn man ook traumatisch (HG, flauwvallen, doodziek..) Toen onze dochter 9 maanden was gekozen om ervoor te gaan. Zo konden ze samen opgroeien en hopelijk veel aan elkaar hebben. We waren zelf nog niet echt aan het idee gewend.. en ik was direct zwanger (hoe groot was die kans nou). Ik merkte dat ik er eigenlijk toch nog niet klaar voor was. Nu 34+5. En ik twijfel gewoon nog steeds. Mijn man denkt dat het komt omdat ik weer een heel zware zwangerschap heb en het allemaal wel goed komt na de bevalling. Maar ik baal zo.. ik heb zo'n 8 maanden van mijn dochter gemist (kan alleen maar liggen van de misselijkheid, bekkeninstabiliteit, harde buiken/buikpijn). Ik weet dat ons leven "perfect" had kunnen zijn, lekker spelen met mijn dochter, etc. Nu kan ik het allemaal niet.. voel mij zo schuldig naar haar toe, dat ik een depressie heb gekregen.. Het is waardeloos. Ik ben zo bang dat ik dit kindje nooit zal accepteren omdat het zoveel tijd met mijn dochter heeft afgepakt..

Ik snap zo hoe je je voelt 😞 Hier hetzelfde verhaal door een HG zwangerschap. Wij hebben expres langer gewacht voor een tweede. Ondanks dat ik van tevoren wist dat ik waarschijnlijk een HG zwangerschap zou krijgen, dacht ik dat het wel goed zou komen. Maar wat is het zowel lichamelijk als mentaal zwaar zeg. Al 7 maanden kan ik niet voor m’n zoontje zorgen en op sommige momenten breekt m’n hart in 1000 stukken. Hij zal dit zich niet meer kunnen herinneren, want daar is hij gelukkig te jong voor. Maar na deze zwangerschap is het voor mij klaar. Ik doe dit mezelf en mijn gezin nooit meer aan. Ik hoor wel vrouwen om mij heen die net zijn bevallen van een tweede en zeggen hoe zwaar het is. Het enige wat ik kan denken is dat de kraamperiode (en maanden daarna) nooit erger kan zijn dan de HG zwangerschap zelf. Ik kan niet wachten om onze dochter straks in m’n armen te hebben, maar ik kijk er ook zo naar uit om m’n zoontje weer elke dag lekker te kunnen knuffelen en voor hem te kunnen zorgen.

Ik snap dit zo erg. Mijn eerste een HG Zwangerschap gehad. Tot het bittere einde gebraakt, ik kon echt niet meer. Ik heb nu tot 20.weken heeel erg gespuugd en zo ziek. Daarna keerde het tij, echter hou ik er nog steeds niet van, zwanger zijn. Ik wens je stertke.. ik snap wat je mee maakt.

Ja ik denk ook, als die 2e er is, is het minder zwaar, want ik ben mentaal en fysiek weer veel fitter en mijn man hoeft niet meer alles alleen te doen. Dus ook voor hem zal er zo'n last van zijn schouders vallen.. Maar het is inderdaad fijn dat ze te jong zijn om het te herinneren, maar wij zullen het wel herinneren. Voor ons is het hierna ook echt klaar. Veel sterkte nog ❤️