Driftbui

Ben ik ook benieuwd naar. Hier ook een enorme driftkikker ineens. Ik weet ook nog niet zo goed hoe hiermee om te gaan

Hier hetzelfde. Als hij gefrustreerd is, dan probeer ik hem uit de situatie te halen en hem even ergens anders neer te zetten zodat hij kan "afkoelen". Corrigeren heeft vaak al geen nut meer als ze een driftbui hebben.

Gedeeltelijk negeren en zeggen ik zie dat je boos wordt dat je er niet mee mag spelen en rustig de emotie afwachten. Het ga vanzelf weer weg. En hoe meer je probeert de emotie op te lossen hoe langer het vaak duurt. En kinderen moeten ook leren dat het niet altijd gaat zoals zij willen en dat je het dan nog een keer moet proberen. Zorg er voor dat ze zichzelf en een ander geen pijn doen en gewoon laten gaan. Zo leren ze met hun emoties omgaan.

Ik lees mee. Hier ook een pittige dame van bijna elf maanden.

Dit is hier al een maand of 2 meneer pakt iets vast en gooit het zelf wel en gaat dan kei hard huilen. Ik zeg altijd maar oorzaak en gevolg als jij iets vast hebt en je gooit het weg dan is het niet meer in jou hand en dan zeg ik dat hij het weer moet gaan pakken. (Natuurlijk snapt hij oorzaak en gevolg nog niet maar probeer het hem zo te leren)

jaar hier ook een driftkikker Poe! Corrigeren of timeout heeft alleen nog weinig zin op deze leeftijd. Uitleggen gaat nog niet en boze papa of mama is alleen maar eng. Wel duidelijk aangeven dat je iets niet goed vind, "nee", maar verder de gouden regel 'àlles wat aandacht krijgt groeit'. Lekker negeren en terugkomen met je aandacht als het driftige voorbij. En lekker overdreven bekrachtigen als er weer een normale reactie is :)

Hier ook een echte driftkikker in huis. Hoorde van mijn ouders dat ik dat vroeger ook was. Bij mij allemaal goed gekomen. Probeer er niet teveel aandacht aan te geven. en het op film te zetten. Altijd prachtig voor later toch ;)

Hier ook Hij doet zijn ogen dicht, maakt gebalde vuisten en heeft echt een driftbui. Soms lachen wij erom omdat het echt grappig eruit ziet maar eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik moet reageren. Ik probeer altijd rustig te blijven. Hij wilt bijvoorbeeld nooit zijn jas aan en in de kinderwagen. Dan zeg ik. Oké.. Ik weet dat je het aandoen van je jas niet leuk vind, maar we moeten wel eerst een jas aan als we naar buiten gaan want het is buiten koud. Ik begrijp het maar we moeten het doen. Op een hele rustige toon doe ik dit en vaak is hij dan wel rustig. Maar agh agh driftkikker hoor

Hier de laatste tijd ook een driftkikker van een dame. Jeetje! Kan echt heel boos worden als het niet gaat zoals ze wil, maar ook als ik dus soms niet alle aandacht geeft die ze verlangt (ze wil ineens alleen maar op schoot etc) en gaat dan echt mega hard krijsen. Gaat echt door merg en been en kan zomaar een half uur duren ....

Die van ons is ook echt een pittig dametje. Wij negeerde haar driftbuien ook tot ze door had dat als ze hoofd deed stoten wij meteen reageerde. Dus als ze nu een driftbui heeft gaat ze expres haar hoofd stoten omdat ze weet dat we dan meteen reageren omdat we niet willen dat ze zichzelf pijn doet. Met als gevolg dat ze nu expres haar hoofd stoot tegen tafelpoot, muur, vloertegels en vanochtend sloeg ze zichzelf met speelgoed. Moedeloos van te worden...

Slim zijn ze he.

Hier soms ook. Ik benoem met duidelijke stem dat ik zie dat hij boos is. Maar dat het toch gaan gebeuren (kan dus vanalles zijn). Hij mag boos zijn, ik benoem dat dus maar eten, verschonen of wat dan ook gebeurt toch. Ik hoop dat ik het goed omschrijf. Mijn kindje weet inmiddels dat dingen toch gebeuren en dat geeft hem duidelijkheid en dus veiligheid. Als de emotie weer is afgenomen dan knuffelen we en is het snel weer goed.

Hier 3 categorieën driftbuien: 1. Zelluf doen maar lukt niet; 2. Pijn gedaan; 3. Ik wil wat hebben maar dat mag niet. 3 laat ik lekker gaan, is eigenlijk een stuk minder geworden... ze luistert nu best goed naar nee, geef der ook een kusje of compliment als ze dat doet. Verder laat ik der zo veel mogelijk aanrommelen. Het eten is vaak een puinhoop geweest, maar het is zo goed voor der hand-oog coördinatie, der fijne motoriek, de hersenontwikkeling. Een lepel in der oor of pasta in het haar is niet ideaal, maja.. der hoofd vaak genoeg aan de stoel gestoten en op de één of andere manier kiest ze toch ook vaak de weg met de meeste weerstand, maar nu kruipt ze in vlot tempo overal onderdoor 😅 zo grappig om te zien dat ze zich bij de stoelen kleiner maakt. Plus kijkende naar de basis ben je misschien niet boos op je kleine, maar meer op het feit dat het niet gaat zoals je wil. Dat heeft de kleine waarschijnlijk ook tijdens z'n driftbui. Lekker op 1 lijn 🙈

Hier ook een meertje driftkikker sinds een paar weken. Maar dit hoort bij de leeftijd. Zo’n driftbui overkomt hen ook maar. Ze hebben nog niet het vermogen hoe ze hiermee om moeten gaan. Wij zijn er om ze hierbij te begeleiden. Vaak haal ik mijn zoontje uit de situatie of pak ik hem even beet om hem te laten kalmeren. Dit geeft hem tegelijkertijd de geborgenheid dat de emotie er mag zijn

Negeren of afleiden met iets anders werkt vaak het beste. Je kunt bij het eten ook bijvoorbeeld een andere lepel geven die zij zelf mag vasthouden. Succes!

Hier meerdere driftbuien op een dag. Vooral als dingen niet mogen (op de honden klimmen) en als hij niet zelf mag eten en dat wel wilt. Hij gooit zijn hoofd dan op de grond of tegen de achterkant van de eettafel. Ik negeer het. Meestal is dat voldoende en probeert hij een paar minuten later weer iets wat niet mag. Alleen als hij te hard met zijn hoofd op de grond komt of moe is troost ik hem.

Mijn zoontje van bijna 1 jaar trekt aan de haren, knijpt in mijn huid en begint nu zelfs te bijten. Was tot nu altijd zo'n lief babytje. Ik berisp hem duidelijk en zeg dat hij mama pijn doet. Uiteindelijk moet ik hem wegzetten, want hij begrijpt het uiteraard nog niet. Ik hoop wel dat deze periode niet te lang duurt. Nog mensen bij wie het zo'n extreme proporties aanneemt? Ik begin me wat zorgen te maken...

Hier ook lekkere drama buien. Ik blijf wel consequent met " nee". Als ze bijv in de bank bijt, is het " nee" en geef ik haar een bijtring of zet haar zittend op de grond. Ze mag best heel even huilen om de nee te verwerken maar ik ga haar ook al snel troosten en daarna samen aan iets anders beginnen ( boekje kijken, liedje zingen, in het speelkeukentje rommelen oid). Ze zijn nog te klein om zelf die emoties al in banen te kunnen leiden en leren net dat ze soms ook teleurgesteld worden en dingen niet mogen. Ik denk dat het te vroeg is om ze dan zelf met die emoties te laten worstelen en denk dat troosten en afleiden beter kan werken. Niet als beloning, maar omdat ze best even moeite mag hebben met al die gekke dingen die gebeuren

Hier niet zo extreem maar ik word als ik niet uitkijk wel in mn gezicht of arm geknepen of aan mn haar getrokken.

Hier ook ze begint nu met de heele dag nee te zeggen en ook tegen alles en sinds afgelopen week heeft ze gillen ontdekt als ze iets niet mag pfff en te trappen met de benen