Angst of hormonen

Wat ik herken ik mezelf in jouw verhaal! Ik heb ook een angststoornis, echter heb ik hier nooit medicijnen voor geslikt. Ik heb wel therapie gehad, maar kon mijn angst/paniek aanvallen zelf goed onderdrukken waardoor het me totaal niet meer in de weg stond. 20 mei een miskraam gehad, en ja hoor toen begon het.. opeens ging het super slecht. Elke dag meerdere paniekaanvallen, continu een zenuwachtig gevoel alsof me iets ergs stond te gebeuren wanneer ik uit bed kwam. Dit zakte af na veeel praten met mijn vriend, vriendinnen en familie. Maar 14 juli had ik weer een positieve test, best snel na de miskraam dus. En nu ben ik ook bang voor een terugval, omdat ik ook vaak mezelf wat paniekerig/verdrietig/neerslachtig voel. Mijn VK en huisarts zeggen ook dat dit de hormonen zijn, in combinatie met de verwerking van de miskraam.. mocht ik me echt weer zo klote gaan voelen trek ik aan de bel, maar voor nu probeer ik telkens als ik me zo voel te accepteren dat het de hormonen zijn en dat dit gevoel niks betekend. Vind het vooral lastig omdat de mensen die inmiddels weten dat ik zwanger ben heel enthousiast zijn, terwijl ik dat zelf nog niet echt durf. Donderdag heb ik mijn eerste echo, ik hoop dat dat dan ook een beetje rust geeft bij mij. En ik hoop dat het voor jou ook snel beter mag gaan met die vervelende hormonen, en dat je na het eerste trimester lekker kunt gaan genieten. Zwanger zijn is echt zo anders dan ik me had voorgesteld!

6,5 jaar geleden heb ik 7 x een vmk en een MA ( 8wk) gehad Mogelijk dat dit onbewust ook meespeelt, ik weet het niet Ik wil er in ieder geval alles aan doen om een terugval te voorkomen, maar het put me ook uit

Jeetje.. dat is zeker pittig! Pff ik begrijp wel dat je zoiets ook echt wel met je meedraagt, bewust of onbewust. Misschien is het dan ook wel fijn om hier met iemand over te gaan praten, een psycholoog, therapeut of een goede vriendin/familielid. Bij mij werkt praten en alles eruit gooien altijd het beste. Wanneer ik met gedachtes rond loop en ik dit niet kwijt kan triggert dat juist mijn angst. Niemand is perfect, en je hoeft dit echt niet alleen te doen!

Ik gooi het ook al vanaf de eerste dag dat ik er last van heb open voor iedereen, zou ik 8 jaar geleden niet gedaan hebben

Bij mij is na ons 2e kindje Bipolaire stoornis geconstateerd. Na behandeling en ontslag ziekenhuis, ben (moest) ik medicatie blijven slikken. Deze zwangerschap gaat gepaard met medicatie. Ondanks dat heb ik af en toe schommelingen gehad door de hormonen. Nu bijna 11 weken en gaat het beter. Praat er veel over, wat ik geleerd heb, en trek op tijd aan de bel.

Waar had je tijdens die schommelingen last van?

Bipolair zijn, is dat je sterke stemmings wisselingen hebt. Ik was jaren al stabiel. Maar vanaf week 8 tot medio 10, ben ik wat ontregeld. Dus was dan boos en na een paar minuten weer blij etc.

Nu gaat het weer goed. Kwam door de hormonen dus.

Jejtje heftige verhalen. Om eerlijk gezegd was ik een beetje opzoek naar zo'n topic... Ik voel me laatste dagen heel vaak somber of heel snel boos. En ik vraag me af of dat door de hormonen komt of stress/postnatale depressie die nooit behandeld was. Ik ben net een traject met POH begonnen en een week later ontdekte ik dat ik weer zwanger ben. Soms ben ik bang dat ik dat niet kan en dat we de tweede kind niet gaan overleven met mijn vriend (qua relatie)