Ik herken mijn kind niet meer

Bij ons helpt het om heel rustig tegenover onze dochter te gaan zitten als ze helemaal door het lint gaat en laat rustig weten dat ik aanwezig ben en dat ze bij mij op schoot kan komen zitten zodat ik haar kan troosten. Echt heel blij dat deze simpele aanpak nog goed en snel werkt ook. Als ze echt iets doet wat echt niet kan bijvoorbeeld iemand pijn doen of iets gevaarlijks en ik al meerdere waarschuwingen heb gegeven dan doe ik de ‘super baby’ methode en gaat ze op het strafmatje. Tegenwoordig loopt ze zelf al naar het matje bij de voordeur als ik de laatste waarschuwing geef 🤭😅. Wel super consequent blijven doorvoeren en terug zetten op het matje als ze eraf komt. Na een paar keer begreep ze de bedoeling en nu werkt ook dit gelukkig goed. Daarna altijd even heerlijk kroelen nadat ze heeft gezegd het nooit meer te zullen doen 🥰 Ik wens je veel sterkte en succes! De peuter pubertijd is niet makkelijk, maar je moet maar denken dat het goed is voor de ontwikkeling van je kind 😇👍🏼🤗

Ik herken het, hier een kleine van bijna 3 rond lopen. Opeens is haar gedrag erg veranderd, eigenwijs niet willen luisteren en soms dingen express doen om mij te irriteren. Straffen heeft geen zijn omdat ze het daarna weer gaat doen en ook nog eens erom lacht. Normaal is ze heel lief en herken haar ook totaal niet meer terug. Weet niet of dit een fase is? Peuter pubertijd ?

Onze kerstvakantie was drie weken, want we gingen ervoor een weekje weg. Het was the hell. Wat jij omschrijft, herken ik ontzettend. Continu ruzie en strijd. Ik was het spuugzat. Wij allemaal trouwens hoor, onze dochter zelf ook. Nu weer naar school en in het normale ritme. Merk nu al verschil! Ze zit zelf ook beter in haar vel.

Onze zoon doet eigenlijk al vanaf dat hij 6 maanden is, dingen die niet mogen. Wij zijn altijd heel consequent: wanneer hij spullen expres op de grond gooit, zeggen we: als je het nog een keer gooit, pakken we het af. Hij doet het altijd nog een keer en dan pakken we het af en leggen we dat speelgoed ergens hoog waar hij niet bij kan. Dan is het even huilen en laten we hem altijd even huilen en na een tijdje vragen we of hij een knuffel wil en vragen we waarom hij datgene op de grond gooit. Als het dan nog niet goed is, wachten we nog even en doen we gewoon wat anders zoals boekje lezen of de vaatwasser uitruimen bijvoorbeeld. Als hij een knuffel wil, is het ook alweer goed. Wanneer hij slaat (dat is altijd mama), zet ik hem in de hoek en zeg ik dat hij niet mag slaan en dat dat pijn doet. Dan zeg ik dat ik begrijp dat hij boos is en vraag ik hem waarom. Als hij dan nog slaat, loop ik weg en kijk ik hem niet aan. Als hij weg loopt, blijf ik hem niet aan kijken en vraag na een tijdje of hij het goed wil maken met een knuffel. Uiteindelijk doet hij dat ook wel. Ik haal hem altijd uit de situatie en zet hem even op een andere plek neer. Dan kan hij uitrazen en gaat het na een tijdje weer. Nooit toegeven aan de woede. Als hij boos is omdat hij iets wil dat niet mag, niet alsnog geven. Het is heel moeilijk en ook heel cliche, maar bij ons werkt het. Ook niet te streng zijn. Onze zoon mag alles doen wat hij wil, behalve stukmaken, mensen/dieren pijn doen of onveilige dingen. We leggen ook altijd uit waarom hij dingen niet mag. Vaak weet hij het ook wel, maar probeert hij soms grenzen te verleggen. Soms mag hij ook ineens weer wat andere dingen, omdat hij natuurlijk ouder wordt. Wij geven altijd 1 waarschuwing met de consequenties en als hij het dan nog steeds doet, doen we de consequentie. Geef geen consequenties die je niet zelf waar wilt maken. Zeg niet: anders ga je zonder eten naar bed, want dat zou je toch nooit doen.

Herkenbaar! Althans, dat het met 3 jaar heftiger wordt (daarvoor waren het ook al kleine boefjes 🥰). Ik hoor het veel om me heen. Zelf probeerde ik het altijd te zien als dat ze nu meer zelfstandig worden, ook als voorbereiding dat ze naar school gaan. Ze komen steeds een beetje meer los van je en dat is allesbehalve makkelijk. Succes ❤️

Mijn zoon (ook bijna drie) is op dit moment ook echt pittig. Ik blijf wel consequent altijd. als het echt helemaal gek word krijgt hij een time out. Rustig uitleggen hoezo een met zijn deur open. Ik ga dan even naar ons keuken ernaast. Naar 2-3 minuten vraag ik hem dan op hij weer meewil. dat lukt altijd best goed hier. Wat ook soms hier helpt is een “scène” met zijn knuffel naar te spelen. Trouwens heb ik gelezen dat de peuterpuberteit met 3 jaar echt zijn hoogtepunt heeft. 🤞🤞🤞