Trauma bevalling

Ik zou dan altijd met iemand praten en emdr doen ofzo. Ik bedoel baat het niet schaadt het niet en voor hetzelfde geld heb je er anders nog jaren last van of komt het later ineens naar boven. Als je er niet graag over praat komt het er ergens anders wel uit; fysiek of mentaal. Beter zou ik hulp zoeken om het goed te verwerken. Blije mama blije baby! En als het niet echt nodig blijkt komt je daar ook snel genoeg achter toch.

Ik zou zeker gaan praten, of ieg iets zoeken wat werkt. Ik heb dit van de 1e pas 9 jaar later gedaan (toen ik weer zwanger was) en heb er heeeel veel spijt van dat ik dat niet eerder heb gedaan. Ik had er geen last van, maar ik heb wel heel lang gewacht voor ik weer zwanger durfde te worden. Voor mij hielp het om de bevalling van de 1e stapje voor stapje te doorlopen en te beredeneren. Hierdoor kon ik loslaten dat ik het niet KON, maar dat het gewoon zo zwaar was dat niemand dit makkelijk had gekund... Bevallen is niet niets. En kan echt heel heftig zijn, of je er nu wekelijks van wakker ligt of het in een hokje ver weg stopt en het je stiekem toch ongemerkt beïnvloed, al heb je daar voor je gevoel weinig last van. 🤗

Doen! Heel veel mensen volgen ook EMDR therapie om het te kunnen verwerken. Helemaal niet gek, is juist super goed om te doen! Goed voor jezelf zorgen 😊 Om hulp vragen voor je fysieke gesteldheid lijkt zo gewoon maar je psyche is misschien nog wel veel belangrijker!

Het maakt niet uit of anderen een ergere of minder erge bevalling hebben gehad. Het gaat er om hoe jij het beleefd hebt en als je merkt dat het zeer doet om er over te praten, is het reden des te meer een reden om dit wel te gaan doen. Denk ook dat je je moet afvragen waarom je er niet over wil praten. Bang voor oordeel? Bang voor tranen? Toegeven dat 't toch best heftig was? Ik zou vanuit mijn beroep zeggen, vertel aan een aantal mensen bij wie je je veilig voelt hoe de bevalling voor je was, echt van a tot z. Wat was wel te doen, wat was klote. Dat is al een super stap. Kijk je daarna weer verder

Als je het weg stopt blijft het terug komen, misschien kan je het van je af schrijven? Dat helpt mij heel erg, gewoon voor jezelf de bevalling op papier zetten vanaf het begin.. ook al moet je huilen laat het dan mooi lopen. 🥰 ik heb geen traumatische bevalling gehad maar t helpt wel om t een plekje te geven want het is niet niks hè, een mens die in je groeit en die jij op de wereld hebt gezet 💋

Ik heb ook een nachtmerrie als bevalling gehad. Heb er in het begin over gepraat, maar nu ik mijn mannetje zo zie liggen en wetende dat dit de laatste zwangerschap was kan ik het wel van me afzetten. Al praat ik er niet graag over en ook bij mijn vriend schieten de tranen nog in zijn ogen als het wel ter sprake komt

Mijn eerste bevalling was ook een trauma bevalling van 23.5 uur. Ik heb het daar heel lang moeilijk mee gehad vooral omdat ik hele delen kwijt was door pijnstilling en uitputting. Maar uiteindelijk krijgt het wel een plekje. Ik heb lang gezegd nooit meer. Het heeft lang geduurd maar we zijn toch voor een 2e gegaan. Mijn 2e bevalling was een droom bevalling van nog geen 3.5 uur. Alles heel bewust mee gemaakt. Ik was dit keer heel helder. Geen pijnstilling nodig gehad. Waar de cm bij de eerste uren en uren duurde vlogen de cm nu letterlijk voor bij.. Ik heb maar een paar keer hoeven persen. En dat met 38 + 6 een baby van ruim 4200 gram. Bij de eerste was ik ondanks knip toch nog gescheurd. Nu slechts een mini scheurtje en een paar hechtingen. Bij de eerste een week lang gehuild van de pijn van de hechtingen. Dit keer 0 last gehad. Laat het je dus niet ontmoedigen voor een volgende keer.

Volgende keer?? Nooit meer! Dit was mijn tweede bevalling 😅 Ze zeggen dat die makkelijker zou gaan maar niks is waar daar van voor mij. Keek heel goed terug op me eerste bevalling en me tweede is dus echt een drama geweest. Had het nooit verwacht!

Mijn eerste bevalling was ook traumatisch ik heb het 2 jaar lang weggestopt, ben namelijk ook nuchter van mijzelf dus herken jouw gevoel. Na 2 jaar ben ik gaan praten met iemand en dat luchten zo op dat ik mij sindsdien weer goed voelde, dus ik zou vooral gaan praten en niet zoals ik er 2 jaar lang mee blijven lopen.

Ik heb ook een heftige bevalling gehad. Heb zelf niet het gevoel dat ik er een trauma aan over heb gehouden. Doordat iedereen (verloskundige en ziekenhuis personeel) na de bevalling heel serieus vroegen hoe het mentaal ging kreeg ik bijna het gevoel dat ik er een trauma aan over zou moeten houden.. Maar ik ben ook wel een persoon die het misschien teveel relativeert en ik weet dat het later nog wel eens terug zou kunnen komen. Ik kreeg de tip van m’n verloskundige om de bevalling eens op papier te zetten zoals ik het ervaren heb, dus niet wat er in het dossier van verloskundige/ziekenhuis staat. Wellicht voor jou ook een goeie eerste stap om te doen? Ik heb trouwens het idee dat de bevalling voor mijn man misschien wel traumatischer was dan voor mij omdat ik in een soort roes zat, maar hij alles heel bewust mee kreeg (inclusief 2,5e liter bloed verlies..). Herkennen jullie dit ook? Hij is alleen helemaal geen prater wat betreft gevoelens, dus ik vind het lastig om in te schatten hoeveel last hij er van heeft.

Ik heb een snelle maar heftige bevalling gehad en heb alles op papier gezet. Moest het opschrijven om het kwijt te zijn zodat het niet zo door mijn hoofd bleef spoken. En je kan het altijd even terug lezen mocht je daar behoefte aan hebben.

Ja herken het wel, mijn man vond het geloof ik ook heftiger dan ik toen er ineens 4 man aan kwam rennen door bloedverlies. Wij hebben er wel veel over gepraat en toevallig net voor het eerst (12 dagen oud) alle foto's die tijdens de bevalling gemaakt zijn bekeken. Is een goede aanleiding om er nog even over te praten

Zeker gaan praten! De eerste dagen kon ik alleen maar huilen als ik terugdacht aan de bevalling . Door te praten met familie, vrienden, bevallingsverslag te lezen, alles op te schrijven, fotos bekijken etc is hrt nu oke voor mij. Maar ik weet uit eerdere ervaring dat je er echt last van kunt krijgen als je het niet verwerkt. Is sowieso ook niet iets om je voor te schamen. Een bevalling is heftig en de een kan daar makkelijker mee omgaan dan de ander. Als je er moeilijk op kan terugkijken en vervelende gevoelens krijgt daarvan dan wordt het snel een trauma genoemd. Praten met een psycholoog en EMDR volgen helpt echt enorm!! Dan kun je het een plekje geven 🙂. Gewoon bij je huisarts aangeven waar je mee zit, die kan je dan evt doorverwijzen. Ik was eerst ook super sceptisch, maar het heeft mij super geholpen bij eerdere ervaringen. 😀

Ik heb een adresje gekregen van de verloskundige voor iemand in wezep die bevallings trauma verwerken doet. Ik zal haar toch eens gaan bellen van de week.. Ik praat er liever helemaal niet met iemand over in m'n omgeving... ook niet met mijn man...

Als je er zo over denkt, ga alsjeblieft praten met iemand! Ik heb zelf een horror bevalling gehad ook en ik weet nu al dat ik er een trauma trauma ga overhouden. Ik heb letterlijk op het randje van de dood gebalanceerd. Ik praat er wel heel erg makkelijk over, maar ik weet gewoon dat ik dit niet alleen kan verwerken. Dus als je ook al weet dat je niet goed kan praten, ga het juist wel doen!!

Eventueel een optie om hier je verhaal te doen? Anoniem en dan heb je het eens opgeschreven. Sowieso goed dat je met een prof. contact zoet!

Ik had ook geen gemakkelijke bevalling. Mijn vriend heeft vlak na de bevalling heel veel uitgeschreven in een schrift, feitelijk hoe het is verlopen. Daarna heb ik mijn gevoelens en beleving ook opgeschreven. Het teruglezen is erg waardevol voor mij om het een plek te geven. Misschien voor jezelf opschrijven inderdaad. En er over praten helpt denk ik ook, maar je moet dat wel willen. Misschien omdat je er liever niet over wil praten met je man, is praten met een professional toch een goed idee, het kan denk ik geen kwaad.

Wie is dat dan?

http://praktijk-focus.nl dit is haar website.

Ik ben niet zo goed in iets op te schrijven, ga van hak op de tak 😅