Verdrietig en alleen.. even van me af schrijven

Jeetje wat heftig zeg. Veel succes en kracht!

Aller eerst wil k je zeggen dat je hartstikke dapper bent door de keuze te maken om voor je prinsesje te gaan. Iets waar je zeker trots op mag zijn. Vind het behoorlijk sneu dat je dit allemaal mee moet maken en vind het super egoïstisch van je vriend dat hij zich schuilt achter de islam. Onzin ! Als hij zo gelovig is en zo streng is opgevoed dan zou hij zijn lul ook in zijn broek moeten houden. Kan hier echt boos om worden! Het zal vast niet makkelijk zijn voor hem om thuis te vertellen over de gehele situatie maar ik weet zeker dat zijn familie jou en je kinderen gewoon gaan accepteren. Hij heeft gewoon de ballen niet om het te vertellen. Ik zou een gesprek met hem aan gaan en dreigen dat ik zijn ouders ga benaderen als hij het zelf niet doet. Ze mogen best weten van jou bestaan en al zeker van hun kleinkinderen. Ik wens jou het aller beste toe en hoop oprecht dat het allemaal goed komt en wel zo snel mogelijk. Je hoort te genieten van de kleine en van je zwangerschap en laat je dus niet gek maken door je kinderachtige vriend die niet weet wat hij wil in het leven..

😢 hij heeft welleens gezegd in een boze bui als je probeert naar mijn familie te stappen ga je zien wat er gaat gebeuren

Walgelijk! Wat een idioot sorry maar als hij toch zo stoer is zou hij maar is de ballen moeten hebben om zijn ouders te vertellen over jullie. Jeetje.. hoe oud is je vriendje als ik vragen mag ?

Ach meid! Wat heb ik met jou te doen!! Allereerst snap ik niet dat hij seks en een kind voor het huwelijk erger vind dan een abortus. Lijkt mij dat vergiffenis vragen om een kind buiten het huwelijk minder zwaar weegt dan een abortus? Ik kan me niet voorstellen dat het zo in de Islam is. Zal voornamelijk familie eer zijn en per slot van rekening veranderd hij niet. Maar aan veroordeling van mij naar hem heb jij niks. Als ik het zo lees is hij jouw en je kinderen niet waard. Heb je vrienden of je ouders waar je het aan kan vertellen en die je steunen. Ik wou dat ik je kon helpen meid. Financieel zijn er sws instanties waar je aan kan kloppen voor hulp, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat je de opvoeding hebt voor 2 kleintjes. Ik vind dit echt afschuwelijk voor je en vind het verschrikkelijk hoe eenzaam jij je moet voelen. Ik hoop serieus dat je een lieve vriendin ofzo hebt waar je bij terecht kan. Ik zou je zo onder m'n hoede willen nemen en je vriend een schop onder z'n hol geven. Niemand verdiend het om zo behandeld te worden en in deze situatie te zitten.

Heftig dat jullie dit moeten meemaken. Ik zou echt hem een ultimatum geven om 1. Zijn familie op de hoogte te stellen van jullie bestaan. 2. Om een keuze te maken om wel/niet in jullie leven te blijven en zijn rol als vader uit te voeren. Doet hij dit niet dan hoef ik (in mijn geval) hem niet meer te zien en weet ik dat ik van hem niks kan verwachten. Zijn kind zien? Prima, maar volgens jouw voorwaardes. Hij had wel de ballen om in bed te duiken, moet ie ook dezelfde ballen hebben om zijn familie over jullie te informeren en zijn fouten toegeven. Of zijn familie jullie wel of niet accepteert is een andere verhaal. Voor nu moet hij jou duidelijkheid geven over jullie situatie zodat jij weet hoe je het vanaf nu moet/kan aanpakken. Ik zou echt niet achter hem blijven smeken hoe moeilijk het ook is. Enige verliezer is hij met zijn kinderachtige gedrag. Lijkt wel dat hij banger is voor zijn familie dan voor zijn Heer. Heb je naast jouw moeder ook andere familieleden/kennissen die jou kunnen helpen? Probeer ook rustig te blijven, zoveel stressen door hem is niet goed voor zowel jou als de 2 kleintjes die je hebt. Weet dat je een sterke mama bent💪🏼 Sterkte

Ja.. hij is 26

Ja dat heb ik dus ook zovaak gezegd. En zo is het ook niet in de islam denk ik dat kan ik mij ook niet voorstellen. Hij kan niet weten wat zwaarder weegt. Mijn moeder kan ik wel wat aan kwijt maar zij word dan boos dat ik er alleen voor sta en hij niks zegt tegen zijn ouders en maar komt wanneer het hem uitkomt. Nu ik bijvoorbeeld deze week ziek ben geweest zit ik er weer emotioneel helemaal door heen en ik durf het bijna niet eens te zeggen maar soms wens ik deze zwangerschap bijna weg omdat ik dat denk ik kan niet ziek zijn en voor 1 kind zorgen laat staan voor 2 helemaal alleen ik kan dat niet. Zij heeft mij nodig en elke x als ik naar de wc ga om te spugen of me enorm beroerd voel en wil blijven liggen kan dat dus niet. Hoe doe je dat dan met twee ? En mijn familie weet daar nog niet eens van ik heb het nog niet verteld die worden gek als hun dat weten dat ik weer zwanger ben terwijl hij nu al niets doet. Ik heb wel wat vriendinnen maar die begrijpen het toch niet helemaal denk ik. zelf heb ik vaak een grote mond dag ik wegga maar ja zoveel jaren samen heb je toch een zwak voor iemand…

Ik zou geen een van die 3 kiezen hij moet het bekend maken en opnieuw samen beginnen met 3tjes Verder succes

Lieve mama, Allereerst wat wordt ik verdrietig en boos van jouw verhaal tegelijk. Ik vind jouw vriend werkelijk een waardeloze zak op zijn zachtst uitgedrukt. Dat je bang bent voor de reactie van je familie kan ik nog in komen. Maar dat is geen reden om je bloedeigen kind te verzwijgen. Hoe langer hij hiermee door gaat, hoe moeilijker het wordt om het ze te vertellen. En hoe teleurgestelder zijn familie zal zijn als het wel aan het licht komt dat hij twee kinderen en een vrouw heeft. Verschuilen achter god is gewoonweg laf. Ik kan mij niet voorstellen dat er een god is die het goed zou keuren dat een man zijn vrouw en (kind-eren) zo in de steek laat. Dat dat zwaarder zou wegen dan het feit dat hij voor het huwelijk seks heeft gehad. Wat ook in mij naar boven komt is, stel hij biecht het op aan zijn familie. Zijn familie keurt het bestaan van jou en jullie kinderen af. Wat gaat hij dan doen? Dan ben ik bang dat deze lafaard je (alsnog/nog meer) in de steek zal laten. Ik snap heel goed dat als je al lang samen bent met iemand het moeilijk is om afscheid van diegene te nemen. Maar echt lieve mama, hij voegt niets toe aan jullie leven, er is weinig kwijt te raken. Jij verdient een fantastische man die naast jou staat. Jou ten alle tijden ondersteund in wat jij/jullie nodig hebben. Ik hoop dat je ziet hoeveel meer jij waard bent dan dit. Laat alsjeblieft jouw dochter(s) zien wat een sterke vrouw jij bent en hoe mannen daar respect voor horen te hebben. En mocht je een zoon verwachten. Voedt hem op zoals jij wil dat er met jouw dochter om wordt gegaan. Want van een waardeloze vader die zijn kind(-eren) verschuilt voor zijn familie, gaan ze dat niet mee krijgen. Ik wens je ontzettend veel sterkte en kracht toe! Veel liefs♡

Ik zou voor jezelf kiezen en voor je kleintjes, die jongen (is namelijk geen man) verdient jullie niet

Wens je heel veel sterkte!! Wat moeilijk dit zeg! Maar zo dapper dat je voor je kinderen wilt gaan, ook al is dat heel pittig voor je om alles alleen te moeten doen! Wens je heel veel kracht en zegen van God!

Wat heftig! En wat moet dat zwaar voor je zijn om het zo allemaal alleen te moeten doen én de hele situatie rondom. Ik stuur heel veel kracht en liefde jouw kant op ❤️ ik zou willen dat ik meer voor je kon betekenen

Wat heftig. Ik stuur ook heel veel liefde en kracht. Ik heb ook een relatie gehad waarin ik jaren niet werd voorgesteld aan familie en weet wat dat ook met je vertrouwen en zelfvertrouwen doet ❤️ ik wou ook dat ik meer voor je kon betekenen en hoop dat je lieve mensen om je heen hebt. En dat hij inziet wat hij je aandoet ❤️

Je hebt een groot hart, omdat je je zo in hem hebt kunnen inleven.. maar denk ook aan jezelf hoor ❤️

Dankje ❤️ Hoe is dat toen afgelopen bij jou ? Gingen jullie uit elkaar of stelde hij je uiteindelijk voor ? En was dat ook een afkomst en geloofs kwestie ?

Ik heb zeven jaar gewacht en kon het toen niet meer. Toen zijn we uit elkaar gegaan. Ik hoopte dat hij zich zou bedenken, maar dat gebeurde niet. Heel erg heftig vond ik dat alles. Mijn hart zei het één, m'n hoofd het andere. Hij is opgegroeid in Nederland, geboren in Marokko. Maar dit was natuurlijk maar 1 situatie en betekent natuurlijk niet dat het altijd zo gaat. Ik ken ook een verhaal van iemand waarbij het uiteindelijk is goed gekomen. Maar ik weet wel hoe eenzaam je je kunt voelen in zo'n situatie, en hoe het over je grenzen kan gaan. Ik ken je niet, maar denk aan je ❤️ ik vind het dapper en sterk dat je voor je kindje (s) gaat en hoop dat je wel hulp hebt, zodat je soms kunt bijtanken. Mijn zus heeft ook twee kindjes opgevoed met een vader die er maar heel weinig was. En dat zij twee prachtige lieve grote (mama's) jongens nu..

Hoe gaat het nu met je?