Ik geniet niet van het ouderschap.

Het is ook niet zomaar iets het ouderschap! Het is ook pittig en verandert je leven helemaal. Rot dat je je zo voelt, hopelijk komt er een mooiere tijd voor je aan waardoor je er meer van kan genieten🥰

Ik snap heel goed waar je vandaan komt.. wij hebben bij ons 1e zoontje de 1e 3 maanden ook alleen maar problemen gehad. Hierna werd het wat minder maar genieten kan je niet omdat je letterlijk wordt leeggezogen. Wij konden pas genieten toen die 4 maand was.. Als je echt zoiets hebt van ik ben mijzelf aan het verliezen zou ik wel hulp gaan zoeken. Je kindje heeft er indd niets aan als jij dood ongelukkig bent.. ik hoop voor jou dat het snel beter word.. want een kindje is indd heel mooi maar word soms ook wel erg geromantiseerd.... tis alles behalve rozen kleur en maneschijn soms.. Enigste wat ik kan zeggen.. ooit wordt het beter..

Ahhh wat vervelend zeg! Vooral qua medische dingen dat je van het een in het ander valt 😔 De roze wolk is er bij de meeste ook niet denk ik! Het is gewoon zwaar, vooral de eerste tijd, je bent de hele dag alleen maar bezig met de kleine en hebt niets meer voor jezelf bijna! Je hele leven staat op zijn kop, jullie moeten aan elkaar wennen en een band opbouwen. Dat is lastig en kost tijd. Ik heb de gevoelens die je beschrijft ook gehad en het er steeds maar uitgegooid en dan herkennen veel moeders het gelukkig ook! Je doet het super goed en er komt een betere tijd 🤗 Misschien kun je je kleine een nachtje ergens laten logeren zodat je even tot rust kunt komen of iemand bij jou op laten passen of gewoon een dagdeel wegbrengen, wat voor jou goed voelt! Sterkte! 🌹

Wat ontzettend naar voor je en wat fijn en knap dat je er hier open over bent. Dankjewel daarvoor. Ik moet zeggen dat ik hetgeen je beschrijft wel herken. Ik had in ieder geval een heel ander beeld van mezelf als moeder, en over hoe het zou voelen, dan hoe het nu is. Ik kan me daar erg schuldig over voelen, vooral naar mijn dochter. Ook hier is veel gedoe, op meerdere vlakken, en ik krijg nul rust op een dag. Mijn geef-tank is regelmatig helemaal leeg en de verbitterdheid en zelfs agressie (niet naar mijn kindje hoor!) die er dan bij mij naar boven komen laten me schrikken. Ik hoop zo dat het snel beter wordt, want hoe het nu gaat is het amper nog vol te houden. Ik denk aan je.. je bent niet alleen en je doet het goed.

Ik herken je verhaal heel erg.. ben alleen maar aan het huilen en voel me werkelijk vreselijk

Hi! Normaal reageer ik nooit op dit forum, maar ik lees wel stiekem mee. Jouw berichtje sprak me zo aan, dat ik toch even reageer. Wat ik je wil zeggen is: heel herkenbaar! Ik heb gisteren nog uit frustratie tegen mijn vriend gezegd dat ik een week vakantie voor mijzelf alleen ga boeken. Dat doe ik natuurlijk niet, maar ik ben ook zó toe aan even ‘mijzelf’ zijn. Gelukkig weet ik dat dit een pittige periode is, ik ben gewoon geen ‘baby-moeder’. Ik heb namelijk een dochter van bijna 3, en ik vind het nu echt heel leuk met haar. Vanaf het moment dat zij normaal ging slapen (vanaf 4 a 5 maanden), gewoon ging drinken/eten (wou amper drinken toen ze jong was), en ging zitten / kruipen / staan, werd het per ontwikkeling zo veel leuker! Er blijven moeilijke fases aankomen (tandjes, slaapregressies, verlatingsangst, ziekte, etc.), maar elke keer komen ze er weer ‘groter’ uit. Ook nu leef ik van mijlpaal tot mijlpaal, met dus de ervaring dat het beter wordt. Maar één ding is zeker: het wordt écht beter!! Tip: tijd voor jezelf inplannen. Is al genoemd zag ik. Als is het maar een avondwandelingetje, kopje thee met vriendin, wat dan ook, gewoon even eruit en opladen! Sterkte & het komt goed!

Hi, ik weet niet of het jou helpt om te weten dat er meer ouders in dit schuitje zitten? Het helpt mij iig erg om mijn ervaring in jouw verhaal te zien. Herken ook sterk die jaloezie en verbittering naar andere nieuwe ouders. Ik heb ook een schuldgevoel en verdriet dat ik weinig positiefs te melden heb over de eerste 3 maanden van m'n zoons leven. Sinds we kma op t spoor zijn, is er iets meer ruimte gekomen om dingen te ondernemen en onder de mensen te komen. Maar zelfs dan vertel ik hoe opgelucht we zijn dat we kma ontdekt hebben en wat een hel de tijd ervoor was. Ik kan er niet om liegen, maar ik haat t tegelijk als ik mezelf zo al die bagger hoor vertellen. We dachten heel even weer DE oplossing te hebben met (door ons zelf ontdekte) koemelkallergie. Maar vandaag zijn we na 2 weken relatieve rust weer aan het tobben: weer kermen/kreunen/kronkelen/huilen van ongemak en pijn en jeuk, waardoor het in slaap vallen verstoord wordt. Ik ga morgen bellen met allergoloog van ziekenhuis voor een afspraak. Hopelijk komen we dan weer een stap verder. Al hebben de 5 artsen en 2 verpleegkundigen, een lactatiekundige en osteopaat ons tot nu toe nog niet de oplossing kunnen bieden. Om moedeloos van te worden. Ik geef borstvoeding en 1 grote fles pepti voor de lange nachtslaap. Maar heb vaak gedacht: waar doe ik t voor? Hij wordt alleen maar ziek van mijn melk. De voordelen lijken vaak niet op te wegen tegen de nadelen. Maar ja, stoppen met borstvoeding zie ik ook weer niet zitten, want het heeft zoveel moeite gekost het tot zover te redden. Ik weet t gewoon ook niet meer.

Heel herkenbaar, hier ook echt niet altijd een roze wolk… sterker nog geen roze wolk! Met mijn dochter ziekenhuis is ziekenhuis uit, opgenomen geweest met mijn dochter in het ziekenhuis, medicatie en nog meer medicatie… een krijsend meisje elke keer die niet goed wil drinken het is echt heel vermoeiend en had me er echt iets anders van voorgesteld! Maaar ik moet eerlijk zeggen ik geniet wel heel erg van haar lach als ik haar sochtends wakker maak en de geluidjes die ze nu maakt en alle andere ontwikkelingen!! En ik houd mezelf maar voor dat het hoe ouder ze wordt echt wel beter wordt!

Dit klinkt als eventueel koemelkallergie. Los daarvan is het ook niet altijd genieten en zijn deze gevoelens heel normaal! Het wordt met de week leuker als je baby ook wat ouder wordt en wat meer karakter krijgt en een mensje wordt!

Verschrikkelijk dat je je zo voelt, ik zou er zeker hulp voor zoeken. Het kan zo opluchten om er met een buitenstaander over te praten. Sterkte 💞

Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, super naar! Ik moet zeggen dat ik me ook weleens afvraag hoe anderen het in godsnaam doen, maar ik denk ook dat het gras aan de overkant altijd groener is.. Zelf probeer ik ook echt te richten op de lieve lachjes enzo, maar dat is zeker niet altijd makkelijk! Ben wel heel blij met het forum, zo zien we in ieder geval dat we niet alleen zijn. Succes mama(‘s) ❤️

Lieve mama, Wij hebben weinig problemen met ons kindje en zelfs dan nog is het hier, zeker in het begin, ook geen roze wolk geweest. Het is dus zeker niet vreemd dat je je zo voelt. Persoonlijk denk ik wel dat je professionele hulp moet zoeken, zelfs al zie je er tegenop, naar mijn gevoel kan dit echt helpen. Bijkomend vraagje, ben je met je kindje al eens naar een osteopaat geweest?

Ik herken mij volledig in je verhaal…hier was het tot 2 weken geleden echt een donderwolk. Ik dacht alleen maar: ik wil mijn oude leven terug. Onze zoon heeft verborgen reflux, krijsen, krijsen en amper slapen. Nu gelukkig medicijnen gekregen en naar een osteopaat geweest. Lijkt te werken…maar ben blij als ik ‘s nachts 3 uur achter elkaar kan slapen. Hoop voor je dat het snel beter gaat! Weet dat je niet de enige bent

Precies dit dus! Ik heb naast een 11 weken oude zoontje ook een zoon van bijna 2. Als ik naar de oudste kijk weet ik dat het echt veel beter wordt! En die wetenschap zorgt er voor dat ik het wat kan volhouden 😅 Ook probeer ik moeder taboes in mijn omgeving te doorbreken door open en eerlijk te zijn over hoe ik het ervaar en dit lucht altijd heerlijk op. Ik ben er heilig van overtuigd dat 8/10 ouders het ook lastig hebben en dat hetgeen wat je ziet voor hun ook de kleine geluksmomentjes zijn. Hopelijk zullen die er voor jou ook steeds meer zijn. Zet hem op mama en vergeet niet dat je het supergoed doet!

Ach meid ik voel je zo.... Op deze manier is er ook gewoon helemaal niks aan. Wat had ik er zin in, moeder worden. En wat genoot ik van mijn zwangerschap. En toen braken mijn vliezen met 29+5 en werd ik diezelfde dag nog "ineens" moeder. Dat is nu 5 maand geleden. Wij worden al 5 maanden geleefd. Na 8 weken ziekenhuis waren we thuis. Daar ging het 2 weken goed en toen begonnen de problemen. Veel huilen, niet slapen, pijn, halve nachten wakker...... Wij weten nu na 12 weken eindelijk waar het aan lag en gelukkig gaat het nu beter, maar wat heb ik veel gehuild, mijn oude leven terug gewenst, me eenzaam gevoeld en vooral heel schuldig dat ik me zo voelde.... Door onze slechte start voelde ik de eerste maanden ook niet het moeder gevoel, dus nog meer schuldgevoel. Stikjaloers ben ik op iedereen die wel verlof heeft gehad, of een zwangerschaps shoot. Op diegene die wel hun zwangerschap uit hebben mogen dragen. Op al die ouders met die "makkelijke" babies waar alles vanzelf lijkt te gaan. Ik heb hulp gezocht. Maar wil je vooral zeggen, het wordt echt beter. Onze dochter is nu ouder, ze leert en ontwikkelt steeds meer. Dat is zo leuk. Ze is zo'n blij meisje aan het worden. We weten nu waar haar klachten vandaan komen. Dat betekent dat wij ook nog even aan het dokteren zijn en daar ben ik ook zo zat van, maar voor haar hebben we geen keus. Ik wens je heel veel kracht en doorzettingsvermogen toe. Maar wil je vooral een dikke knuffel geven.

Heel herkenbaar op momenten. Misschien moeten we ook allemaal van het idee afstappen dat het allemaal een roze wolk moet zijn. Want bah wat kan hij soms zwart zijn die wolk. Het kan donderen en bliksemen en zelfs al gaat de zon erna weer schijnen, soms voelt het allemaal even als doffe ellende. Ik zeg altijd: het is het allermooiste maar het aller pittigste wat er bestaat! Vergeet jezelf niet lieve mama! Je doet het fantastisch 🥰