Niet knuffelen met papa

Aanvulling: ze kunnen echt leuk spelen samen! Lachen gieren brullen en boodschappen doen is helemaal hun ding dus het is niet dat hij haar geen verdere aandacht geeft.

Heel herkenbaar. Mijn man krijgt ook veel minder kusjes en knuffels dan dat ik van ons dochtertje krijg. Hij raakt daar vreselijk gefrustreerd van en benoemd dat dan ook meerdere malen. Meestal in de trant van ik ben de hele dag werken en als ik dan thuiskom zou ik het ook wel fijn vinden om een kus en knuffels tw krijgen en dat je eens fijn bij papa komt zitten of hangen zoals je bij mama doet. Hij pakt haar dan ook constant op met ook hier als resultaat dat ze enorm begint te schreeuwen en huilen en dan helemaal hysterisch naar mij komt rennen waarna hij ook weer boos word en ook op een boze toon begint tegen haar en mij. Ook ik zeg dan (op een zo rustig mogelijke toon) dat je haar niet kunt dwingen. Als ze niet wil wil ze niet. Buiten dat ben ik er ook fel op tegen. Of we nu de ouders zijn of niet, als ze geen lichamelijk contact willen dan is nee gewoon nee. Snap echt wel dat het frustrerend is voor hem omdat hij veel werkt en ik natuurlijk constant bij haar ben. Dus ik heb helaas geen tips voor je maar wel heel erg veel herkenning

Hier is dat ook met mijn oudste. Ze is nu bijna 4 en het is nooit echt veranderd. Wat ik merk wat wel helpt is als ze soms een dag helemaal zonder mij zijn. Ik werk 1 keer in de 4 dagen op zondag en na zo een dag is ze veel meer met papa bezig. Dus ik zou zeggen: ga er soms een dagje op uit.

Ik zou er zeker geen ding van maken, dan wordt het ook een ding. Hier soms ook zo, maar evengoed wisselt het een paar weken later opnieuw van mama naar papa of omgekeerd, zomaar. Het is een peuter, het zijn fases. Vooral niet persoonlijk nemen… en al helemaal niet boos worden of er een punt van maken, kind snapt dat niet en houdt een slecht gevoel over aan het idee van knuffelen/opgepakt worden door papa…

Je kindje zit volop in de fase van eigen-ik ontdekken. Het niet willen hoeft niet perse te betekenen dat ze papa niet aardig vindt, het kan ook voortkomen uit ontdekken hoe ze haar wil duidelijkheid maken moet. Misschien helpt het haar te laten kiezen uit 2. "Kijk eens hoe leuk, papa is thuis! Geef jij een knuffel of een high-five aan papa?" Voor papa is het nu niet leuk, maar maak het niet te groot. Niet forceren, geen ding ervan maken. Wie weet is het volgende week andersom.....

Vooral geen gevecht van maken, hier wil onze dochter liefst papa, als hij er is en dan wil ze niets van mij weten. Is papa er niet, dan komt ze wel mij opzoeken. Tegenwoordig doen we aan groepsknuffel s avonds: bij papa op de arm en dan met z’n 3en knuffelen. Na een paar dagen dat doen, vraagt ze er zelf nu om. Laat je man zich vooral niet ‘wegjagen’, het komt wel weer en natuurlijk elkaar knuffelen in het bijzijn van jullie kindje geeft het juiste voorbeeld

Herken het gedeeltelijk. Onze dochter trekt op dit moment ook meer naar mij wat betreft knuffels/kusjes. Ik heb gemerkt dat als ik mijn man voor haar “corrigeer” (in de trant van: nee is nee, dus respecteer haar grenzen”) het erger maakt. Een tijd geleden legde ik aan haar uit dat ze mij meer gewend is en papa dolblij is om haar te zien. Dat papa anders knuffelt als mama, hij een baard heeft die kietelt enz. Toen werd het weer interessanter. Ook heb ik haar in de-escalatiemomenten vaker aan papa gegeven. Bijv: huilen omdat ze gevallen is: ik geef een kusje op haar knie en zeg dan dat ik nog even iets afrond en dat papa nu tijd heeft om te knuffelen. Werkte als een trein. Ook wachten we samen op hem als hij binnenloopt en gaat zij bedenken hoe ze hem hallo wil zeggen. Ik geef dan bijv aan: mama is blij dat papa weer thuis komt, hij was de hele dag weg. Ik geef hem een kus en een knuffel. Wil je hem ook een kus en een knuffel geven? En dan kiest ze zelf. En soms is het ook gewoon een nee. En dat is helemaal prima (ook als ze van mij geen knuffel of kus wil). Dit werkt prima voor ons en geeft haar hopelijk wat begrip hoe wij met elkaar omgaan, en ook eigen regie en ook de veiligheid om haar emoties/beslissing over haar lijf te mogen hebben.