Nog steeds onenigheid over het slapen

Hier ook een slechte slaper gehad en ik ben totaal geen voorstander van laten huilen. Hij slaapt ook pas sinds 1.5 ongv door maar komt nog steeds een paar nachten per week wakker. Mijn man vond hetzelfde en die wilde hem ook laten huilen. Maar ik sprong altijd meteen met het eerste huiltje op, omdat ik echt pijn kreeg als hij huilde. Ik heb er later ook hulp voor gezocht om mijn emoties beter te reguleren. Nooit de strenge aanpak geprobeerd en mijn zoontje sliep rond dezelfde tijd door als jouw zoontje! Mijn dochtertje precies hetzelfde, maar die slaapt zelfs nu al veel nachten door. En die is 4.5 maand. Je kindje heeft je nodig. Maar precies dezelfde aanpak als bij mijn zoontje en mijn dochtertje slaapt veel beter. Sommige kindjes hebben je gewoon nodig. Niet dat je niet streng mag zijn natuurlijk, maar je weet precies wat je kindje nodig heeft. Mijn zoontje liet ik ook wel eens huilen en dan viel hij weer in slaap na een paar minuten. Ik ken zijn geluid precies, dus ik kan aan zijn gehuil horen of hij wel of niet gaat slapen😂

Wij maken onderscheid tussen jengelen, huilen en paniek/hysterisch. Onze reactie is afhankelijk van het type ‘huilen’ en de leeftijd (newborn/6 maanden/dreumes etc). Uiteraard; bij het laatste type huilen, ren ik direct naar mijn kind om te troosten. Bij jengelen kom ik niet en bij huilen pas na 5 tot 10 minuten. Ik geloof er namelijk in dat (zelfstandig) in slaap vallen een vaardigheid is die je kind nog moet ontwikkelen en dat je daar beperkt tot niet in kan helpen. Bij mijn kinderen heb ik in ieder geval gezien dat mijn aanwezigheid bij het in slaap vallen alleen maar leidt tot meer onrust en dat het dus veel langer duurt voordat ze in slaap vallen. Maar dit is mijn ervaring 🙏🏻

Hey! Ik kan en wilde ook ons zoontje absoluut niet (hysterisch) laten huilen, en ons zoontje slaapt sinds 9mnd de nacht door. Wel ben ik ook zachter dan mijn man, maar die volgt mij gelukkig. We hebben een gelijksoortig probleem: ons zoontje wordt heel erg vroeg wakker, al 2.5 jaar nu, om 5.30/6u. Na twee jaar hebben we zowat een permanente jetlag. Andere ouders zouden ervoor kiezen om hun kind ‘s ochtends het uit te laten zoeken, het gewoon te laten brullen tot 7u. Wij kunnen dat niet, want zo ben ik niet, in mijn kern. Mijn man waardeert dat juist aan mij, die zachte moederlijke kant. En ik waardeer het aan hem dat hij een andere stijl heeft - zo ziet ons zoontje twee werkelijkheden. Ik denk ook dat ik het heel erg lastig zou vinden als mijn man mij hierin niet zou volgen en mij dus de “schuld” zou geven van het slechte slapen. Maar ik denk ook dat je volledig moet blijven vertrouwen op je eigen instinct en waarheid: jouw stijl heeft niet alleen betrekking op het slapen, maar op jouw hele opvoeding. En daar sta je achter: daar geloof jij in, zo wil jij het. Ik neem aan dat hij jou een goede moeder vindt, nou, dit hoort daarbij. Hij moet je dus ook niet meer de schuld geven van slechte nachten. Hij ziet het anders; een kind kun je “trainen” te slapen door te laten huilen, en dat geloof ik ook wel. De vraag is niet of het werkt, de vraag is of je wil dat het werkt. Voor mij voelt zoiets als het verbreken van zijn vertrouwen in mijn liefde, in dat ik er voor hem zal zijn, het voelt alsof ik dan iets bij hem kapot maak. Dus ik geloof er wel in, maar kies er niet voor. Waar ik trouwens ook wel onderscheid maak in jengelen en huilen, maar zoiets is natuurlijk heel moeilijk uit te leggen in een geschreven forum-post-reactie :) Ik denk dat jullie elkaar moeten proberen te vinden in wederzijds respect, en afspreken dat geen van beiden de ander ergens de “schuld” van geeft. Slecht slapen is gewoon vreselijk. Ik zou wel kijken of je over die keer die je beschrijft dat hij zo heftig moest huilen, jullie nog een keer een gesprek kunnen voeren waarbij je alleen maar aangeeft aan je man hoe je je daarover voelt, want het klinkt alsof dat bijna traumatisch voor je was om terug te horen, om er niet voor je zoontje te kunnen zijn geweest. Doel van het gesprek is dan niet gelijk krijgen, maar vragen of hij je gevoelens (niet oordelen!) erover wil erkennen. Nou, heel veel succes, ook samen, blijf in contact!

Heel lief dat je de tijd hebt genomen voor je bericht. Dank je wel. Dit doet mij goed.

Ik heb mijn dochtertje ook zeker niet laten huilen. Mijn man had het wel anders gedaan maar volgt 100% mijn manier hierin, vooral ook omdat ik het meeste doe. Ik vond en vind het belangrijk dat ze weet dat ik er ben voor haar en dat ze veilig hecht. Ik geloof er in dat haar laten huilen terwijl ze me roept hier niet aan bijdraagt. Dus ik begrijp je en denk ook dat wat je doet goed is, vooral dat je luistert naar de behoefte van je kind en je gevoel hierin volgt.