Zacht schreeuwen tegen baby

Tuurlijk ben je niet de enige! Je bent geen robot, soms kan het jou ook eens teveel worden. Wanneer onze meid lastig doet tijdens het eten ofzo en ik reageer boos dat ze ermee moet stoppen, begint ze te lachen. En dan smelt ik weer helemaal. Om maar te zeggen dat ze ons nog niet begrijpen nu. Je bent goed bezig, mama!

Preciess, awh leuk om te horen, je bent ook goed bezig. Succes ☺️🥹

Ik niet eigenlijk. Ik loop even weg als het teveel wordt

Zowel m’n man als ik mopperen soms wel. Tis niet echt schreeuwen of stemverheffen maar wel een strenge toon of even stevig vastpakken (als ie weer als een slangenmens op kop van het aankleedkussen af wil..) maar inderdaad: meestal vindt ie t alleen maar grappig en zie dan je strenge gezicht maar vol te houden 😂 Vorige week ben ik ook een keer weggelopen. Hij was enorm aan t huilen: mega vermoeid aan t einde van de middag maar zodra ik hem in bed legde was t drama. 2x rustig gekregen en toen leek t even goed te gaan, maar zodra ik overeind kwam van boven zn bedje ging t alarm weer aan. Ik was die dag al zoveel met hem in de weer geweest dat ik het even niet meer trok. Heb hem ook gezegd: “Mama kan er even niet meer tegen. Ik leg je in bed en mama gaat even weg. Ik kom zo weer terug.”. Toen ben ik even naar beneden naar de brievenbus aan de weg gelopen. Halverwege naar buiten werd ie al stiller en voor ik weer boven kwam was ie in slaap gevallen. Het is soms lastig om je gemak te houden, heel menselijk. Zolang je niet dagelijks zo tegen hem/haar bent, en als t wel gebeurd is er gewoon voor hem/haar bent, zal de kleine er heus geen trauma aan over houden ☺️

Ja dat doe ik ook. Ik verhief laatst mijn stem tegen de hond terwijl ik onze dochter vast had en daar moest ze zo van huilen. Ik ga echt niet me frustratie uiten op een baby die zelf al zo haarzelf in de weg zit met haar eigen emoties en ontwikkeling. Ze hoort alleen maar dat ik boos word en ze snapt niet waarom, ik probeer altijd weg te lopen.

Ik vraag me wel af wat zo'n kleintje dan moet doen dat je zo kwaad wordt? Ik heb altijd in het achterhoofd dat mijn dochter nog geen besef heeft van waar ze mee bezig is, dus kan nooit echt kwaad op haar worden. Natuurlijk wordt het me soms even te veel, en dat is dan het moment dat ik mijn man vraag de verzorging even over te nemen.

Ik loop altijd even weg als het me teveel wordt. Ik wil mijn frustratie niet afreageren op de kleine. Ze hebben het al druk genoeg met hun ontwikkeling en snappen er zelf soms ook niks van. Ik zag laatst een uitspraak die als volgt luidt: “They are not giving you a hard time, they are having a hard time”.

Het is niet kwaad zijn. Het is gewoon je eigen frustratie vaak. Als ie honger heeft en ik moet de fles nog maken. Dat ik dan heel even weg leg of in de stoel zet en het dan op een schreeuwen zet, terwijl je eigenlijk ook nog even naar de wc moet en het huishouden ontploft is. Of als je haast hebt, er een luier ontploft is en meneer op kop op t aankleedkussen ligt en niet “meewerkt” maar schreeuwt bij alles wat je doet. Je hebt soms van die momenten… En ja, als mijn man thuis is dan vraag ik om het even over te nemen. Gelukkig is hij er vaak voor de avondroutine, zodat we dan alle taken kunnen verdelen. Maar helaas is hij 6/7 dagen aan het werk (zzper en eigen boerderij), dus ik kan het niet altijd uit handen geven. Of even wegleggen om zelf weg te lopen. Het klinkt nu alsof t dagelijks zou gebeuren, dat is absoluut niet het geval. We hebben best een makkelijk ventje. Maar sóms…

Je bent ook gewoon een mens. Dat mag je baby, binnen grenzen, ook leren. Natuurlijk ben je weleens moe. Dat je dat moet uiten is normaal. Wel echt goed maken, liefst direct met een flinke knuffel. En probeer op tijd iets afstand te nemen wanneer je merkt dat je grens in zicht komt. Letterlijk even in andere ruimte. Of wanneer ze overdag slaapt ook even rust te nemen in de vorm van slapen of bankhangen oid. Het huishouden dan maar even laten...

Ik schaam me dood maar ja, ik heb al een aantal keer mijn stem verheft. Het gebeurde uit frustratie, dan is zij aan het gillen en ik kan het soms niet tegenhouden dat ik mee doe. Ik voel me ook enorm schuldig, echt heel erg 😥 maar het huilen, het doet iets met me. Vooral als ze te laat slaapt waardoor ze maar 2 dutjes kan doen op een dag, want slapen gaat al enorm slecht. Ik probeer het echt niet te doen maar het lukt niet altijd 😔 ik kan haar ook niet huilend achterlaten. Ik doe zo m'n best maar het voelt alsof mijn best niet goed genoeg is...

Dit heb ik precies. Het komt goed je doet het geweldig mama 💓

Nee dat heb ik nog nooit gedaan. Als het me teveel wordt bedenk ik me dat het voor hem heftiger is. Of hij gaat even met papa mee. Ze krijgen meer mee dan je denkt. Je voelt je schuldig en hoopt te horen dat meer mensen het doen zodat je je minder schuldig voelt…gewoon vanaf nu niet meer doen ;-)

Ik schrik echt van de toon in sommige reacties .... Of je het nou wel of niet herkend. Niemand is perfect. Iedereen zal wel eens iets doen dat een ander anders zou doen. Moeder zijn is soms al moeilijk genoeg zonder dat anderen over je oordelen zonder jou of de situatie te kennen. Wees lief voor elkaar, geef elkaar tips en probeer er in ieder geval an uit te gaan dat iedereen zijn best doet......

Schreeuwen niet. Ik mopper wel eens op hem. Hij wil tegenwoordig persé omrollen op het aankleedkussen en alles uit het mandje trekken. Dus het is soms echt mopperen en een soort WWE worstelwedstrijd 🤣

Ik herken mezelf hier ook wel in. Voel me direct schuldig maar ben soms zo gefrustreerd als ze weer is niet wil slapen of der speen voor de 100ste keer op de grond gooit. Vaak begint ze te lachen en begin ik ook te lachen. Maar valt soms niet mee. Ik ben ook aardig perfectionistisch, dat helpt ook niet mee.

Wilde exact hetzelfde zeggen! Niet iedereen heeft die extra hulp of de luxe om op een ander te rekenen of om ‘even weg te lopen’. Zoals ik al zei, we zijn geen robots, het kan ons ook eens teveel worden. De perfecte mama bestaat niet. Alleen mama’s die hun uiterste best doen.

Wilde exact hetzelfde zeggen! Niet iedereen heeft die extra hulp of de luxe om op een ander te rekenen of om ‘even weg te lopen’. Zoals ik al zei, we zijn geen robots, het kan ons ook eens teveel worden. De perfecte mama bestaat niet. Alleen mama’s die hun uiterste best doen.

Bij is is het ook weleens mopperen idd. Aankleden is echt zo niet haar hobby. Luier verschonen is echt een uitdaging. Ik merk wel dat dat gemopper geen enkel effect heeft. Daarentegen, hoe gekker ik doe, hoe rustiger ze ligt en hoe harder ze lacht. Ik sta dus gewoon regelmatig een soort circusact op te voeren 😅

Whaha ja het is niet “gewoon even” verschonen, de sportschool is er niks bij 🤣