Heimwee naar mijn oude leven

Ik heb het niet zo heftig als jij maar ik herken het wel. Het voelt een beetje als een identiteitscrisis. Ik kijk uit naar volgende week zaterdag, dan begin ik weer met werken en kan ik weer een beetje mezelf zijn ipv 24/7 moeder (ondanks dat het achter laten van mijn zoontje bij de oppas natuurlijk heel verdrietig gaat zijn 😅).

Niet zo heftig als bij jou maar ook hier missen we ons oude leven regelmatig. Wij hebben er nu 1 van bijna 2 en van 2 maanden en eigenlijk wordt dat gemis erger met 2. We houden zielsveel van ze maar de vrijheid van doen wat je wilt was gewoon heel fijn. Het wordt zeker minder dat gevoel en je moet echt proberen los te laten dat anderen ook voor je kindje zorgen. Het maakt je uiteindelijk een leuker mens wanneer je ook af en toe je eigen ding kan doen en iemand kan laten oppassen. Begin met een uurtje en bouw het langzaam op.

Ja identiteitscrisis is wel een goede omschrijving! Opeens ben je totaal ander mens met totaal ander leven en prioriteiten.. hiervoor was alles zo lekker simpel 😅. Het komt wel met vlagen hoor. Heb geen depressie ervan ofzo.. maar misschien het wel 🤷🏼‍♀️

Snap het helemaal! Wij gingen ook graag op laatste moment nog eens weg enzo maar nu is dat zo gecompliceerd... Ik vind wel dat het beter gaat naarmate mijn zoontje ouder word. Ik kijk uit naar het moment dat die goed kan zitten en de kinderwagen kunnen ombouwen, da´s al een verhuiswagen minder 😅 Ook verplicht ik mezelf (en mij partner) minstens 1x/week iets te doen van sport, de ander blijft thuis. Is wel zalig! In begin heel moeilijk maar je went er verrassend snel aan. Ook gaan werken maakt dat je terug in een ritme komt en niet hele tijd ´moeder´ moet zijn.

Oh myy, dat heb ik ook zo! Alleen het ergste is dat ik ze wel makkelijk achter kan laten, bij de personen die ik vertrouw🙈 maar toch krijg ik er ook zoveel liefde voor terug 🫶 de overgang is van 0 kindje naar 1 kindje mega groot zegt iedereen. Het is gewoon heel erg wennen, en het komt echt goed!

Herkenbaar hoor! Ik heb er 1 van bijna 3 en 1 van bijna 3 maanden. Hoe ouder je kind wordt, hoe meer je stukjes van je leven terug krijgt en meer vrijheid ervaart. Maar dan ga je voor de tweede en dan begint dat weer van voor af aan 😉 leg je er bij neer. De tijd vliegt echt. Voor je het weet doe je weer leuke dingen en laat je je kindje bij de opvang of bij de oppas zonder dat je het nog moeilijk vind. Dat kost even tijd maar komt echt wel!

Ach snap je echt! Wij hebben inmiddels drie kinderen. En het gekke is: ik ben weer spontaner dan met 1 kindje. Ik "durf" meer dan toen. Ons pre-kids leven was zoals jij hem omschrijft. Veel op reis, vaak uiteten, last minute iets gaan doen met vrienden. En niet onbelangrijk: slapen was mijn hobby. Na de eerste was dat een flinke aanpassing. Voelde als een eeuwigheid om de deur uit te kunnen en in de eerste weken, mijn kind ergens achter te laten. Want, hij is zo fragiel en ze snappen hem niet. Inmiddels ruim 6 jaar verder. Ik ben een leukere moeder door inderdaad meer te zijn dan de zorgzame mama. Werken werkt (soms) als ontspanning en we doen allebei nog steeds dingen voor onszelf. Soms ook een korte vakantie waarbij de ander thuis is. Sporten plannen we in, maar we hebben onze routines gevonden. Nu met de derde ben ik sws relaxter. Als ik ergens heen wil, grijp ik de luiertas die nagenoeg altijd compleet is. Kids de auto in en we doen iets leuks. En als ik alleen met de baby ben, helemaal. Ik probeer te kijken naar wat kan, in plaats van te overanalyseren wat een belemmering het is. Dan ben ik al moe en denk ik laat maar voordat ik weg ga. Zo was ik wel bij nummer 1. Nu bij nummer 3, voel ik de belemmeringen nagenoeg niet. Want ja al is het huilen terwijl we aan het inpakken zijn, in de auto/wagen is hij stiller en als we ergens zijn, knuffel ik hem wel weer. Oh en met nummer 1 "dwong" ik mezelf om na het verlof spontaan te doen, ook al voelde het "eng". Zo gingen we met 5 maanden op roadtrip door Europa en wordt je gewoonweg makkelijker met on the spot beslissen. Bij 9 maanden op reis naar Zuid Afrika en bij 1.5 jaar naar Ibiza. Ook uiteten ging hij mee. Speelgoedje in de tas en hem onderdeel maken van samen eten. En last but not least: ik ben gaan leren te genieten van weinig... Van thuis zijn. In de tuin. Naar de kindjes te kijken en een ijskoffie zittend op de loungeset. De week is druk genoeg, thuis is rust. Maar hoe cliché ook: daar groei je in en leer je waarderen. Steeds iets meer.

Ik deed voorheen alles samen met mijn vriend, maar dat stukje heb ik alweer terug, opa's en oma's vinden het geweldig om op te passen en daardoor kunnen we gaan varen of even snel naar de winkel. Zulke dingen eventjes er tussenuit. Doet ons beide goed.

Ik heb dit zooo erg gehad bij de eerst. Hoort er echt bij. Het is eigenlijk een rouwproces van het achterlaten van je oude leven. En dat is volstrekt normaal. Want van alle vrijheid naar 24/7 zorg/aan je kind denken is best pittig. Geef het de tijd. En doe ook af en toe dingen los van elkaar. Of neem je kind mee naar vakantie. Ik ging in het begin een uurtje weg en dan uitbouwen. Met 4 maanden een nachtje naar opa en oma. Wij in de buurt. Vond dat zo belangrijk. Nu bij de tweede gaan mijn zusje en zwager oppassen met 3,5 maand. Vind ik hartstikke spannend. Maar ik dwing mijzelf om het te doen. Om vertrouwen ook in mijn dochters te hebben. En we zijn natuurlijk zo weer thuis. :)

Herken het wel.. hier nu 2 kindjes en spontaniteit van dingen doen is gewoon niet echt meer mogelijk. Ik heb meeste moeite met het niet dagelijks kunnen sporten en heb al genoegen genomen met 3x per week met moeite.. en als het maar 2x lukt dan baal ik toch wel echt (partner veel van huis vooral in de ochtenden en avonden) Daarnaast heb ik echt geleerd als er leuke dingen gepland staan om daar naar uit te kijken maar wel met in achterhoofd dat er altijd een kans is dat je het alsnog moet afblazen ik ben daar een aantal keer echt zo verdrietig van geweest als we feestje hadden staan of etentje/nachtje weg en er dan iets met kindjes was zoals ziek.

Wij slepen onze kleine eigenlijk altijd gewoon overal mee naar toe en doen alles nog 🙈 Ze gaat mee uiteten, nachtjes weg, dagje weg, shoppen, in augustus lekker op vakantie met het vliegtuig. Is dat wat voor jou / jullie? (Baby overal mee naar toe nemen)

Heel normaal. Had ik ook bij mijn eerste kindje het is echt een “ rouw proces “ Naar je oude ik toe. Bij mij heeft het best een tijdje geduurd voor dat gevoel weg is. Hij is nu bijna 2 jaar en kan zeggen dat het gevoel na een jaar pas bij mij weg was. Inmiddels twee kindjes en kan het me niet eens meer voorstellen hoe het zonder ze zou zijn. Als we iets doen zonder kinderen missen we ze vaak ook nog 😅

Oooh ja dit is ZO herkenbaar. Mijn leven was precies zoals jij het omschrijft. Ik ben ook nog eens van een grote stad verhuisd naar een provinciestad, dus ga dubbel een ‘rouw’proces door haha. Ik denk overdag vaak: welk rondje ga ik nú maar weer lopen, wat ik niet al 627262828 keer gelopen heb? Ik probeer wel vaak de hort op te gaan, ook met haar lekker de stad in enzo, en haar soms ook bij anderen te droppen voor een avondje alleen of samen (aanrader!!). Ik denk dat het met de tijd went, en zoals iemand hieronder schreef, dat je meer de kleine dingen leert waarderen.

Proberen te genieten van elke periode in je leven. En kijk vooruit. De tijd kan je niet terug draaien. En elke periode heeft z'n mooie kanten en z'n uitdagingen. Maar nadat ik de eerste keer mama werd had ik dit ook wel even. Zo van de tijd word nooit meer hetzelfde. Ik vond de tijd met z'n 2 super leuk maar ik keek er wel naar uit om ooit kindjes te krijgen. De zwangerschappen wat grotendeels een hel (zeker de laatste) maar daar moesten we door. Ik vind de babytijd wel echt leuk maar zal ook wel blij zijn dat deze drukke periode met 2 kleine kindjes voorbij is en ik weer wat meer tijd en ruimte voor mezelf heb als ze naar school gaan.

Ik zou je ook niet te hard laten belemmeren door je baby. Neem hem gewoon lekker mee. Je moet rekening houden met je kindje maar kijk ook vooral naar wat nog wel mogelijk is. En soms moet je gewoon proberen. Misschien valt het wel beter mee dan je zou denken.

Aah fijn alle herkenbaarheid! Ik doe ook wel mijn best om toch wat dingen te doen. We zijn al twee keer met zijn tweeën op “datenight” geweest en komend weekend ook weer. Ook sporten heb ik weer opgepakt, maar 2* per week is nu max haalbare nu planningstechnisch. Mooi dat sommige van jullie aangeven de kleine zoveel mogelijk mee te nemen. Dat was ook volledig mijn planning voor die er was 😅 maar merk dat ik nu toch nog wel teveel bezig ben met of hij het wel leuk vindt. Dus een avondje uit eten ben ik als de dood dat ik de halve avond met hem op de arm sta te wiegen.. dus dan ga ik maar niet 🤷🏼‍♀️ (oké af en toe wel.. maar niet zo vaak als ik wil.:)

Dat sporten is hier ook een dingetje. Ik trainde hiervoor bijna dagelijks en moet het nu echt zo goed plannen haha

Wat betreft uiteten gaan hebben wij altijd zoiets van, we zien wel hoe het loopt. Wordt het een krijs festijn, dan gaan we gewoon snel weg en proberen we het een andere keer weer

Ik snap wat je bedoelt. Ik probeer om echt op vaste dagen te gaan sporten, telkens direct na mijn werk en vroeg in het weekend wanneer mijn vriend thuis is. Zo lukt het toch om 4x in de week te sporten. Wij proberen ook om haar overal mee naartoe te nemen, ze was bijvoorbeeld mee naar een communie en naar een instuif van vrienden (dan nemen we een reisbed mee en slaapt ze boven). Ook zijn wij al plannen aan het maken om volgend jaar naar Amerika te gaan samen met ons 3, het vergt wel veel organisatie maar moet zeker lukken 😊 Ook doen wij elke eerste zaterdag van de maand een date night, ze blijft dan altijd op een vast moment bij haar Peter slapen en wij gaan dan gaan eten of doen iets anders. Soms heb ik ook moeite dat ik alles zo moet organiseren maar op die manier voelt het wel dat ik nog altijd veel kan doen 😊

Het komt echt terug! Ik heb een peuter van 2,5 en een baby van 3 maanden. Ik weet nu zo goed dat dalijk alles weer anders gaat zijn. En bedenkt zo, laat een beetje los zodat je de moeder kan zijn die je wilt zijn. Ik herken het helemaal dat ik m’n baby toen nergens wilde laten maar weet dat het ook voor je kleine gezond is om vertrouwen te krijgen in andere mensen! Het komt goed 🌸 ohja, en hormonen die f hormonen..