ik voel (bijna) geen liefde meer

Ik heb precies het zelfde gevoel over mijn partner bij ons ik het ook het zelfde dat hij z’n dagen het zelfde heeft en ik alleen maar met de kleine ben bij ons gaat het meestal harder aan toe met woorden dan alleen luiwammes hij is vaker vernederend en boos ook al ben ik probeer ik kalm te blijven maar het is altijd “mijn” schuld … ik heb relatie therapie aangeboden maar dat vond die onzin ik heb sinds de zwangerschap dat die er bijna niet meer voor me is hij zegt dat die me niet kwijt wilt maar of doet het alleen voor seks waar is totaal geen zin in heb of om savonds weg te kunnen … ookal slaapt de kleine en ik kan even gaan liggen gaat die niet vanuit zich zelf z’n eige shit opruimen mr op de bank liggen gamen zoals altijd savonds knuffelen we elkaar ook bijna nooit meer is meestal een kus en weltrusten ik heb gehoord over tropenjaren maar het is de vraag of ik het vol kan houden het is zo moeilijk je hebt zoveel mooie momenten meegemaakt maar meer van die kutte maar ik wil het proberen voor de kleine alleen maar hij is het belangerijkste …

Mijn “ervaring” is dat het voor de meeste mannen lastiger is om zich te verplaatsen in de vrouw, ook omdat het bij ons eigenlijk allemaal vanzelf gaat. Ze bedoelen het vaak niet zo, komen bot over terwijl ze eigenlijk gewoon niet weten wat te doen, hoe te reageren en hoe te ondersteunen. Wat ik vaak hoor en zelf ook meemaak is dat de meeste mannen ook weinig hebben met dat hele kleine maar het “leuker” vinden vanaf dat ze meer kunnen, zoals je herkennen, lachen, het spelen/interactie beginnen te begrijpen, kruipen, lopen etc. Bij mij was de liefde al op in de zwangerschap van mijn zoontje, is ook heel veel gebeurd dus na de geboorte alles eraan gedaan maar niks werkte. Het was voor mij op en de beste keuze om te stoppen maar dit ging niet om geen hulp of iets maar totaal andere heftige dingen. Nu ben ik bijna 2 jaar samen met mijn huidige vriend en hij krijgt onze dochter ook niet stil, in slaap etc. Wij praten erover en zoeken naar oplossingen, luisteren naar elkaar en elkaars gevoel en zoeken daarin een paasende middenweg wat werkt voor ons beiden. Hij onderneemt daarin tegen heel veel met de oudste en ik doe voornamelijk wel de verzorging van onze dochter + van mijn zoontje. In zijn cultuur is het huishouden eigenlijk ook niet voor de man maar hij ruimt wel gewoon de keuken op, ruimt de vaat in, stofzuigt of dweilt (wel met de franse slag maar hij doet zijn best haha). Ik zou echt adviseren een open gesprek aan te gaan, je gevoel uit te leggen en wat jij verwacht maar luister vooral ook naar hem en zijn gevoel. Zonder een weerwoord of boos te worden want dan kom je er niet uit, als jullie beiden open het gesprek in gaan zonder boos te worden maar elkaar wilt begrijpen en echt wilt luisteren naar elkaar, dan komt het vast en zeker goed maar doorgaan op deze manier, niet…

oh jeetje dat gaat nog wel een stapje verder! wat vervelend voor je... Dat amper nog knuffelen e.d. herken ik ook

dank voor je advies! zou goed kunnen hoor dat het gewoon allemaal nieuw is en hij niet weet wat hij moet doen. Hij gaf ook een keer aan van voor jou gaat het zo makkelijk allemaal. En nu de baby contact begint te maken en begint te lachen vind hij dat helemaal leuk, hij is blij dat hij groter word

Ooh vervelend dat je dat gevoel zo hebt. Misschien eens een gezinsdagje plannen en dan echt samen en met de baby iets leuks gaan doen. Hopelijk kan je ook eens een momentje vinden om over je gevoelens te praten. Dat is toch wel echt belangrijk en dat je je gevoelens niet wegsteekt en elkaar probeert te begrijpen. Zo versterk je je band weer. Bij ons gaat het gelukkig wel goed maar ook ik heb soms het gevoel dat hij niet helemaal begrijpt hoeveel er moet gebeuren en hoeveel ik doe. Hij wil rusten, hij heeft met de vroege of met de late gewerkt, hij moet nog wat regelen,... Vandaag was hij eens een hele dag thuis en zat hij een hele dag aan de computer. Grotendeels om belangrijke dingen te regelen maar hey.

Ik denk dat 9 van de 10 relaties zo op spanning staan na de komst van een baby’tje. Mannen moeten wennen aan van alles en dat begint pas als de baby er is. De verandering voor ons begint al veel eerder en heeft ook meer effecten op hoe we denken en voelen (lijkt me evolutionair gezien ook logisch). Ik voel me ook vaak uitgeput en er alleen voor staan, maar zorgen voor is echt wat je doet als mama. Ik probeer het te zien als privilege dat ik alles van mijn kindjes meemaak en de nummer 1 veilige haven ben voor mijn kinderen. Ik dacht dat het moeilijke wel geweest zou zijn bij nummer 1 maar ik ben net mama van de tweede en merk dat het hele proces van haat/liefde naar mijn partner weer opnieuw begint 🤣 Een baby is heel ingrijpend en legt alle onderlinge verschillen tussen jou en je partner en jullie opvoeding enz enz bloot. Het wordt vanzelf beter. Ondertussen helpt het mij heel erg mijn partner te zien als teammaatje en niet als rivaal. Ik denk dus niet dat je de ‘verkeerde’ man hebt. Veel succes 🍀

fijn dat het iets herkenbaars is!😊 Het komt vast goed

Lijkt me ook wel normaal met de komst van een baby, slapeloze nachten. Ik had ook hele heftige gevoelens ri mijn man, ook omdat mijn man totaal niet handig is met babies en ik me overvraagd voelde. Maar mijn man kwetst mij nooit! Ik zie dat wel echt als iets wat niet door de beugel kan. Daar zou ik zeker opkomen voor jezelf en je grens bewaken!

Hier ook herkenbaar hoor! Vooral die ergenis dat ik me al schuldig voel als ik 10 minuten douche en hem dan “alleen laat” met de baby terwijl meneer rustig een middag met vrienden op stap gaat of een avond uit eten. Maarrrr het is wel mijn eigen schuld, want hij vraagt wel of die mag gaan en ik ga zelf ook niet op pad. Als de kleine huilt pak ik hem op of neem hem van hem over.. Dus die irritatie is er bij mij ook en aangezien er geen tijd is voor elkaar voel ik ook minder liefde.. maar ik realiseer me ook wel dat ik zelf ook verantwoordelijk ben voor het gedrag wat hij vertoont en hij het niet allemaal bewust doet.