Schoonouder stress

Ik zou op die bemoeienissen (sowieso even praten met je man), en dan antwoorden dat het jullie kind is en jullie het op jullie eigen manier doen. Sorry hoor, maar haar tijd is geweest om kind(eren) op te voeden. Is het kind bij haar voor oppas oid oke, maar niemand bepaald verder wat wij met ons kind doen. Als wij hem de hele dag in de draagdoek doen, is dat aan ons. En wat andere ervan vinden prima, maar dit is wat wij doen en hoe wij het willen.

Wat super irritant zeg. Het klinkt ook alsof het meer je schoonmoeder is, die zo raar doet. Misschien weet zij zichzelf nog niet helemaal een plek te geven binnen de nieuwe situatie. Kun je haar niet een keer alleen uitnodigen voor een koffietje, misschien overdag met je moeder erbij. En laat je schoonmoeder dan ook gewoon even rustig met je kindje omgaan. Of vraag haar eens om advies om iets kleins. Laat haar ook een beetje de rol van oma spelen bedoel ik maar..

Ik vind mijn schoonouders ook altijd al irritant en sinds de kleine daar is nog veel meer. Slachtofferrol en bij mijn man klagen hebben we hier ook...lastig he. Ik wil wel proberen om me meer in te houden zodat onze dochter de spanning niet voelt, tot nu nog matig gelukt ;-). Misschien een idee dat je man soms alleen met je zoontje naar zijn ouders gaat, dan heb je even een moment voor jezelf en kan je de spanning uit weg gaan?

Haar gevoelens zijn niet jou probleem. Je kan haar gevoel niet veranderen als ze die zelf veroorzaakt. Ik zag laatst wel een mooie post van iemand, het kwam er op neer dat een ander niet wakker ligt van de keuzes die jij maakt maar jij wel. Dus doe wat jou het beste lijkt, als jij groenten geeft met 6 maanden zal je schoonmoeder daar geen slapeloze nachten van hebben. En al zou dat wel zo zijn is dat wederom niet jou probleem. Misschien is het fijn om standaard zinnen te verzinnen die goed voelen om als reactie te geven zodat ze er zo uitrollen? Mijn moeder zegt ook steeds dat ik wel bij elk huiltje ga kijken, eerst werd ik daar onzeker van, nu heb ik zoiets van: ik weet hoe mijn kind huilt en wat hij dan nodig heeft dus ik doe gewoon wat ik altijd doe en laat mijn moeder voor wat het is.

Hier precies hetzelfde! Mopperen en opmerkingen maken over het feit dat ze de kleinkinderen weinig zien maar zelf weinig moeite doen (maar naar de buitenwereld doen alsof dat wel zo is). Ik ben inmiddels op het punt dat ik denk; het is niet mijn verantwoordelijkheid om mensen te betrekken in de levens van mijn kinderen, mensen mogen zelf ook moeite doen. Dus incidenteel vragen we voor oppas/ logeren en af en toe gaan we erheen voor een kop koffie (daarnaast zien we ze genoeg met verjaardagen etc). Maar verder laat ik toch ook echt het initiatief bij hen.. maar het blijft ongelofelijk lastig :(

Ja dat is het probleem dus ook wel, dat ik het heel moeilijk vind om hem weg te zien gaan zonder mij. Ik wil het liefst continue erbij zijn. Denk bang om hem te verliezen. Ik loop ook bij een psycholoog hiervoor. Langzaam gaat het beter maar die stap allen laten gaan is mij nog te groot. Erg he.. maar snap wel wat je bedoeld :)

Dat is een goeie tip. Dankjewel :) maar nadeel is gewoon dat die toon gewoon gezet is. En ik eigk al met een bepaalde blik ernaar kijk en niet eens meer haar advies wil omdat ze zich zo gedraagt. Maar wil me wel eroverheen zetten maar tot een bepaalde mate.