Zijn er hier meer bewust alleenstaande moeders?

Oh kan me goed voorstellen dat je op ziet tegen een operatie! Sowieso al en met een kleine helemaal. Weet je hoelang het herstel ongeveer gaat duren? Dit zijn van die dingen waar voor je echt mensen om je heen nodig hebt als alleenstaande mama hé. Ik heb 2 jaar geleden een operatie met algehele narcose gehad en was redelijk snel herstelt. Misschien geeft dat wt vertrouwen 😄 Kon me na 1,5 week wel weer alleen thuis redden. Maar toen had ik natuurlijk nog geen kleine

Hoi mama’s! Ben ik de enige die ondanks dat ik mega geniet van elk moment met mijn kindje het toch allemaal wel erg zwaar vind zo alleen? Ik heb het dan niet over alles met je baby zelf maar alles erom heen.. het moederschap gaat mij super goed af alleen mis ik soms de vrijheid die ik hiervoor had, het gewoon spontaan met een vriendin op pad gaan, gewoon kunnen douchen etc. Ik neem mijn baby nu overal mee naar toe en dat gaat meestal ook heel goed alleen soms overprikkeld het me zo erg dat ik het even teveel vind. En bijvoorbeeld op zo’n warme dag als vandaag kan je met zo een kleintje niet even zeggen ik ga de hele dag in het zwembad liggen. Ik mis daarom soms mijn oude leven, maar had het ook niet anders gewilt dan dit.

Het is helemaal niet gek om af en toe dit soort gedachten en gevoelens te hebben. Ons “oude” leventje is nog maar zo kort geleden en ik denk dat het een process is en tijd nodig heeft om te wennen aan het nieuwe “normaal”. Straks als de kleintjes wat ouder zijn zullen bepaalde dingen wat makkelijker worden en komen de uitdagingen weer op andere fronten.

Ongeveer 2-6 week. De eerste twee week voornamelijk oppassen met zware handelingen etc. Al gaf de arts wel aan dat ik Noud wel gewoon kan tillen maar dan niet overmatig. Ja klopt dan ben ik blij dat ik mijn netwerk allemaal heel dicht bij heb wonen. Dat is goed om te lezen! Opzich is dit geen “grote” operatie maar het blijft wel een operatie dus maar even afwachten hoe het in zijn beloop gaat.

Oh jeetje wat spannend joh! Kan me heel goed voorstellen dat je dat spannend vind. Heb je nu ook veel pijn steeds aan je galblaas? Wel heel fijn dat je je support system 😜dichtbij hebt!

Oh nee hoor natuurlijk heb ik hier ook die gedachte. Had ik t gisteren met een vriendin over die ook alleenstaande mama is. Dat je some na een drukke werkdag ook wel eens op de bank wil ploffen en verder niks. Om maar even wat te noemen. Wij staan altijd "aan". Mag er allemaal zijn vind ik hoor!

Ooh spannend zeg! Mijn galblaas is ook verwijderd toen ik 18 was, al heel lang geleden dus. Ze hebben toen laproscopisch geprobeerd maar dat mislukte waardoor ze alsnog mijn buik open moesten snijden. Dus dat maakte het herstel langer en zwaarder. Hopelijk gaat het bij jou allemaal volgens plan! Fijn dat je netwerk dichtbij woont en je voldoende hulp hebt! Zet hem op!

Oh heel herkenbaar hoor! Ik vind het soms wel frustrerend om bij vriendinnen te zien dat ze de baby bij hun vriend kunnen laten en even wat voor zichzelf kunnen doen of kunnen afspreken zonder de baby. Dat zit er bij mij niet in dus de baby gaat inderdaad overal mee naartoe en echt even focus op jezelf is er niet meer bij. Ik kan me soms ook schuldig voelen als ik daar dan van baal. Dan denk ik bijvoorbeeld ja niet zeuren, je hebt hier zelf voor gekozen. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het soms gewoon echt even zwaar is.

Nou het zijn “aanvallen”, dus het kan zo dat er 1,5 week voorbij gaat en er niks aan de hand is, maar als er dan een aanval opkomt is het ook echt heel pijnlijk. Maar zo snel als het komt zo snel trekt het ook weer weg. 😅

Ik hoop het ook 🤞🏻 het is nog even de vraag of de operatie nog net voor het einde van mijn verlof plaatsvind of er net na dus ik hoop gewoon op een goed beloop dat ik wel gewoon weer kan beginnen.

Same! Helemaal niet gek hoor! Ik vind het ook pittig om alles samen te moeten doen en niet even je partner te kunnen vragen. Ondanks dat ik er bewust voor heb gekozen om het alleen te doen en het voor geen goud terug wil draaien vind ik het ook pittig.

Ok dames daar ben ik weer met een vraag. Sinds een tijdje lijkt Noud al eenkennig te worden, ondanks dat hij aan genoeg mensen blootgesteld wordt. Dit uit zich in krijsen als hij bij iemand anders op schoot komt. Het gaat vaak ook wel samen met het moment. Is hij moe/ hongerig dan hoef ik het helemaal niet te proberen. Daarnaast heeft hij nu sinds een paar dagen dat ik maar uit beeld hoef te verdwijnen en hij begint al te huilen. Nu lees je overal dat eenkennigheid en verlatingsangst meestal pas vanaf 6 maanden begint… anderen die dit ook al herkennen? Of kan het te maken hebben met de 4 maanden sprong?

Ik herken het huilen zodra ik uit beeld ben wel. Meestal roep ik dan "niks aan de hand Zody. Mama is zo terug" en dan is ie stil 😂 Verder nog niet éénkennig. Misschien 4 maanden sprong idd of hij is er vroeg bij.

Hier precies hetzelfde! Al 2 weken gaat het zo, zodra ik weg loop gaat het lipje al naar beneden en zet ze het op gillen. Zodra ik haar weer pak is ze meteen stil. Door niemand anders te troosten dan ik. Ze kan soms vastgehouden worden door een ander wanneer ik er naast sta en ze super vrolijk is anders lukt het sowieso niet zonder huilen. Ik dacht ookal heh dat kan toch niet zo vroeg al maar denk toch echt dat het wel zo is 😂 dat maakt het allemaal nog zwaarder als alleenstaande moeder aangezien oma nu ook nooit kan oppassen. Laatst 1 dagje geprobeerd en ik was zo ver van huis dat ik ook niet 123 kon terugkomen, ze heeft 7 uur lang gehuild 😢 toen ik thuis kwam was ze meteen stil…

Met vasthouden is het hier nog geen probleem. Wel lijkt ze sinds een paar weken 's avonds weer meer moeite te hebben met zelf in slaap komen. Ik moet haar echt weer in slaap wiegen en kan haar pas wegleggen als ze echt diep slaapt anders is het meteen weer huilen en paniek. Heb dit zelf ook gekoppeld aan die 4mnd sprong. Die eenkennigheid lijkt me ook super lastig! Ben benieuwd hoe dat dan zou gaan op de opvang 🙈

Oei dat lijkt me idd lastig! Gaat Noud ook al naar de opvang oid? Hier gelukkig ook nog niks van gemerkt, ventje lacht naar iedereen. Hoop dat t ook niet komt anders hebben we een probleem want mama moet wel werken.🙈

Nee ik denk dat dat misschien ondertussen ook wel een beetje het probleem is. Ik heb nog verlof tot en met half september, dus tot op heden is de opvang niet nodig. We spenderen dan ook veel tijd samen. Maar aan de andere kant zijn we dus ook wel veel bij vrienden en familie en zou je denken dat het wel een beetje mee valt, maar niet dus 😅

Oei dat is wel heel vervelend. Vooral omdat het bij oma ook niet lukt. Wetende dat ze dan zoveel huilt breekt je hart 😢 Gelukkig gaat het bij mijn ouders tot nu toe nog goed vooral als ik er niet ben. Als ik er wel ben dan is hij het liefst wel bij mij.

Ohhh maar stiekem wel heerlijk nog even verlof! Ga je ook een wenmoment inplannen nog? Misschien gaat het dan wel mega goed en stelt je dat wat gerust.

Ja klopt, ik heb er ook bewust voor gekozen om zo lang verlof te hebben en het is echt wel fijn maar heeft dus ook keerzijdes 🤭 Ja zeker! We beginnen eind augustus met een ochtend. Even kijken hoe hij reageert. En verder plannen we daarop voort.