13+6 weken en nog steeds heel slecht voelen

Hier een tweede zwangerschap, ben nu 17 weken en het gaat wel wat beter dan de eerste 14 weken, maar NOG STEEDS moe, bij vlagen kotsmisselijk, slapeloosheid etc. Heel af en toe heb ik een goede dag en denk ik yes! ik ben er, maar dan weer een dag zoals vandaag: moe en heel misselijk en zakt de moed me in de schoenen. Bij mijn eerste zwangerschap ben ik ook heel ziek geweest, maar voelde ik me rond 17/18 weken echt fantastisch! Dat is nu ver te zoeken 🥲. Ik herken dus heel erg wat je schrijft, wat als dit nu de hele zwangerschap blijft?? Etentje met vrienden, met vriendinnen een dag op pad, in het weekend na een uur sporten nog iets leuks kunnen doen… het gáát gewoon allemaal niet! Ik val gewoon om. Nou lekker positief bericht dit sorry 🤣, veel herkenbaarheid dus.

Hart onder de riem, hier 14 weken en voel me ook nog slecht. Ik hoop dat het ook gauw beter gaat. Ik heb me erbij neer gelegd dat ik tegelijkertijd met mijn dochter naar bed ga, en héél weinig me-time heb. Het wordt vanzelf beter, daar ben ik van overtuigd.

Ik ben nu 15+4 en ik voel me ook nog steeds bagger. In week 13 was ik zelfs zieker dan de weken ervoor. Sinds week 5 slik ik al medicatie voor de misselijkheid, vanaf week 10-12 had ik er dan geen last meer van maar nu in week 13-14 was ik zelfs met medicatie weer ziek. Ik heb het idee dat het de laatste dagen misschien wat weg begint te trekken. Zeker de vermoeidheid gaat eindelijk beter. Maar ik hou er rekening mee dat het blijft, mocht het dan echt beter gaan is het alleen maar een meevaller. Ik vond de verwachting dat ik me vanaf week 13 beter zou gaan voelen vervelender dan het ziek zijn zelf, je stelt je er toch op in dat het beter gaat en bent teleurgesteld als dat niet zo is.

Och lieve vrouw, ik herken dit zo erg! Jou verhaal lijkt dat van mij wel, ik kan überhaupt weinig verdragen momenteel, wat ik je wel wil aanraden is praat erover met je verloskundige voordat je helemaal zo diep wegzakt. Ook voor dit soort mentale steun is de verloskundige 😘

Herkenbaar, ik ben alleenstaande en het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijt ben. Dit aangegeven in het ziekenhuis (ik ben medisch) en wordt doorgestuurd naar de POP poli voor geestelijke en mentale ondersteuning. Ik zou dus niet blijven aanmodderen, maar hulp zoeken. Vaak helpt het om met mensen te praten die verder weg staan dan je eigen omgeving die zegt heb vertrouwen, laat het los. Helaas is er geen aan/uitknop.

Hier 16+4 en voel me echt bagger. Gister vroeg mijn leidinggevende hoe het gaat. Wilde zeggen dat het iets beter leek te gaan na alle dagen misselijk en energieloos. Zit ik vandaag mijn mamadag uit te zitten ziek en snipverkouden. Echt die griepklachten. Al de derde keer tijdens de zwangerschap. Tussendoor een zwaar therapie traject. Zeker nu ik de 17 weken aantik zaterdag vraag ik me af of ik ooit kan gaan genieten. Ben bang dat dit zo doorgaat en dan de slapeloze nachten komen en ik dit niet aankan. Vraag me ook echt af of het aan mij ligt dat ik me aanstel. Maar dit kan toch niet leuk zijn denk ik dan.

Heel herkenbaar. Ik ben nu 14+1 en kan me niet voorstellen dat mensen dit vaker willen meemaken. Van de 14 weken 10 weken kotsmisselijk geweest, totdat ik las dat sommigen juist misselijk worden van Emasafene. Sinds zaterdag mee gestopt en de misselijkheid neemt wel af. Maar daar staat tegenover dat ik nu nóg vermoeider ben. Ik ben nu al 50% ziekgemeld en een halve dag werken is ook echt mijn max. Daarnaast werkt mijn brein volgens mij ook 50% minder, want ik vergeet álles en kan serieus niet meer goed nadenken. Ik hoop elke keer maar weer dat t volgende week beter is, en hou vast aan t idee dat iedereen zegt dat als het kindje er eenmaal is, je dit allemaal vergeet.