3e baby

Ik heb niet echt advies voor je, maar wij zitten een beetje in dezelfde situatie. Wij hebben een zoontje van 3 en een dochter van bijna 4 maandjes nu en zijn nu alweer 9 weken ongepland zwanger van de 3e. Wij hebben beide nooit een 3e gewild😅 dus dit was wel even schrikken en schakelen, vooral omdat het zo kort op de geboorte van mijn dochtertje zit. Ik vind het vooral mentaal heel moeilijk met de kwaaltjes en bepaalde dingen niet mogen eten/drinken en hoe gaan we het straks doen met 3 kinderen enzo. Bij de eerste 2 hebben we een intensief traject gevolgd in het ziekenhuis om ze te mogen krijgen, dus deze zwangerschap kwam echt als complete shock. Ik had bij beide best een hobbelige en pittige zwangerschap, maar dat kon ik makkelijker aan, omdat wij toen bewust kozen voor de kindjes. Maar nu merk ik dat het allemaal toch wel heel moeilijk vind en een beetje in de knoop zit met mezelf. De vermoeidheid, de misselijkheid en het zorgen voor 2 kinderen. En dat voor een kindje dat wij in eerste instantie niet wilden. Maar het weghalen kan ik zoiezo niet. Dus voor mij was het meteen duidelijk dat ik het wilde houden. En nu is dit kindje gewoon net zo welkom als de andere 2.❤️

Heel erg pittig zo te horen😳 Ik heb ook voor jou helaas geen tip behalve probeer er zo veel mogelijk van te genieten ☺️ Hier hebben de doktoren gezegd toen ik 16 was dat ik nooit op een “normale manier ” zwanger kon worden nu inmiddels voor de 5e keer zwanger en 2 kids 🙈

Wat een wonder dan he dat je je toch mama kan noemen van 2 kindjes en een 3e onderweg. Maar zo’n ongeplande zwangerschap brengt wel de nodige twijfels met zich mee vind ik en maakt het best pittig om die kwaaltjes te accepteren😅 hoe welkom het kindje ook is. Heb jij dat ook?

Hier ongeveer dezelfde situatie. Wij hebben 2 kinderen.. ook echt handenbinders een van 5,5 en een van 1,5. Vooral mijn man wilde absoluut geen derde.. hij wist ook dat ik nooit een abortus zou doen dus hij had zich er wel vrij snel bij neergelegd.. Ik schommel ook heel erg hoor, ben enorm dankbaar dat ik dit allemaal nog eens mee mag maken maar ben ook nerveus voor de rest. Soms ook een beetje onzeker of ik dat wel ga trekken met 3 kinderen.. en het zwanger zijn met 2 kinderen vind ik ook spannend. Het is toch anders om zwanger te zijn en voor 2 kinderen te zorgen. Ik wens jullie veel succes en het komt vast goed allemaal 🥰

Zeker weten het is zeker pittig zeker omdat ik me helemaal niet lekker voel en heel moe ben. Maar niet effe lekker kan gaan liggen omdat er nog 2 rondlopen

Dat is dus ook wat mij enorm laat twijfelen het straks zeulen met 3 kinderen en alles wat er bij hoort. Het zwanger zijn zelf liep ik de vorige zwangerschappen zo door heen nu vooral heel erg moe en niet lekker. Maar goed we kunnen het zeker wel 😊

Ik herken me wel in deze verhalen. Ik wilde een derde maar blijk nu een tweeling te hebben. Heb ook erg moeite met dit accepteren in hoe mijn leven nu gaat lopen omdat we hier vrijwillig niet voor hadden gekozen. 3 leek mij echt de max.

Hier ook een soortgelijke situatie! Bij ons kwam onze 1e door de spiraal heen toen we elkaar pas net kenden en ze is helaas stilgeboren met 40 weken zwangerschap. 3 jaar daarna kwam ons zoontje gelukkig gezond en wel ter wereld. Ik vond het herleven van een zwangerschap/bevalling wel dermate traumatisch dat ik wel zeker wist dat NOOIT nog een keer te willen meemaken. Heb me letterlijk 9 maanden lang enorm angstig gevoeld iedere dag. Daarnaast vind ik moeder zijn van 1 kindje ècht genoeg.. onze man is 1 jaar en 3 maanden, ik heb mijn carriere/eigen leven volledig 'on hold' gezet om er fulltime voor hem te kunnen zijn. Daarnaast wonen we in het buitenland waardoor we qua oppas helemaal geen vangnet hebben, waardoor ik echt geen enkel momentje voor mezelf heb. Ik was net een beetje aan het afbouwen met borstvoeding, ik ging af en toe weer een iets voor mezelf doen en dacht rustig na over misschien weer hier of daar te gaan werken. Ik vond het zo'n verademing dat ik de zwangerschap en het baby jaar achter de rug had! Hoe blij ik ook had horen te zijn, ik vond het vooral zwaar (mentaal) kon weinig genieten. En ik vind het ouderschap nu pas leuker worden. En ik werd ook eindelijk weer een beetje mezelf. Tot we er 3 weken geleden achter kwamen dat we weer in verwachting te zijn. Hier is abortus ook geen optie (had daar bij onze eerste al heel goed en heel lang over nagedacht dus dat was wel meteen duidelijk). Maar jeetje.. wat een verdriet over het feit dat ik wéér een onzekere periode in ga, en mijn perspectief op eindelijk wat meer vrijheid weer ruw van me wordt afgenomen. Ik vind het erg lastig. Ergens weet ik dat het 'ooit' wel goed komt (uiteindelijk was ik met onze 1e ook erg blij terwijl ik in het begin abortus overwoog) en vind ik het heel bijzonder om weer zwanger te zijn, maar tegelijkertijd ben ik gewoon helemaal niet okee met de situatie en voel ik me echt depri sinds de ontdekking. Ik probeer maar niet te ver vooruit te kijken en in het moment te blijven, maar dat lukt natuurlijk niet altijd. Soms schieten me gedachten naar de toekomst en dan maak ik me zorgen.