Een paar weken geleden waren wij dolgelukkig toen we weer een positieve test in handen hadden, ergens wel angstig gezien we in maart een kindje zijn verloren.
Net nadat ik de 5 weken gepasseerd was kreeg ik rechts in mijn onderbuik enorm veel pijn, wat ook uitstraalde naar mijn rug. Die nacht wakker gelegen van de pijn, ondanks de pijnstilling. De volgende dag toch maar naar de huisarts gegaan, daarna de verloskundige, die mij heeft doorgewezen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis.
De pijn nam toe en was constant aanwezig. Op de echo was een klein beetje vocht te zien boven mijn eileider en nog niks in de baarmoeder.. dus ze wilde graag de komende dagen monitoren op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Uiteindelijk naar huis gestuurd met als boodschap alleen paracetamol te slikken en verder de bloeduitslagen af te wachten.
Eenmaal thuis kon ik niet meer zitten en staan van de pijn, de verloskundige gebeld en uiteindelijk weer terug naar het ziekenhuis.
Op de SEH kwam diezelfde gynaecoloog vanuit huis om mij nogmaals te zien, waarin zij zag dat het vocht in mijn buikholte in die paar uur verdubbeld was.
Een kijkoperatie volgde en een uur later lag ik op de OK. Om 00:30 uur werd ik wakker met het nieuws dat het toch een om buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging, waardoor mijn eileider is geknapt en er een bloeding in mijn buikholte is ontstaan. Ze hebben het vruchtje, de eileider en het bloed weggehaald..
Wij zijn enorm verdrietig en momenteel heb ik vooral veel pijn. Dit is het tweede kindje waar ik afscheid van moet nemen in een korte periode en daarbij is nu ook 1 van mijn eileiders verwijderd.. Ondanks dat ben ik blij dat er zo goed voor mij is gezorgd en dat we er op tijd bij waren en dat ik er nog ben!🤍✨
Een goede les om altijd naar je lichaam te luisteren en aan de bel te blijven trekken..
Ik merk dat niemand in mijn omgeving mijn verdriet en angst bij een volgende zwangerschap begrijpt..
Zowel mijn psycholoog als vrienden en familie geven ongewenst advies over een volgende zwangerschap, waar ik totaal niet op zit te wachten.
Het voelt alsof mijn lichaam kapot is, alsof ik faal, alsof het mij/ons niet gegund is..
Ik zou hier heel graag met iemand over willen praten, die ook in zo’n situatie heeft gezeten (wat verschrikkelijk is!!), maar hopelijk kan ik daar wat kracht uit halen..