Conflicterende gevoelens

Mega herkenbaar!!! Ik ben zelf pas 4wk maar ik voel mij soort ‘eenzaam’. Ik kan er goed over praten met mijn partner maar ik vind het toch wel heel fijn als ik het met bijv mijn zus kan bespreken die ‘ervaring’ heeft. Ik wil het haar dan dus ook eerder vertellen, rond 5/6 wk want zij is ook degene die het meteen zal weten als het niet goed mag gaan. Verder wacht ik nog even. Ik heb ook enorme moodswings, ene keer ben ik zo dankbaar, dan ben ik super onzeker en ben ik zo bang voor een miskraam en dan twijfel ik of ik het wel allemaal kan en wil. Maar ik besef mij heel goed dat dit echt de hormonen zijn. Ik doe dagelijks ademhalingsoefeningen zodat ik op dat moment een beetje meer rust en focus krijg, dit werkt voor mij prettig. Probeer er toch echt van te genieten! 🤍

Ah super mooi dat je die band hebt met je zus. Ik twijfel inderdaad nog om het al eerder met iemand te delen, die ook zwanger is geweest zodat ik erover kan praten. Ja die verdomde hormonen 😓 Ik realiseer me dat gelukkig ook heel goed. Maar dan nog is het niet leuk haha. Die ademhalingsoefeningen zijn wel een goed plan om nu alvast te gaan invoeren, juist omdat je daar later ook zoveel aan hebt. Dankjewel voor je reactie en hopelijk kan jij er ook goed van genieten ❤️

Ik herken het wel. Ik heb in 2014 een gemiste abortus gehad, wilde toen graag kinderen. Helaas erna heel veel ellende gehad , eierstok torsie , endometriose . Heb heel wat jaren aan de pil gezeten. Ik ben inmiddels 39 en niet bewust zwanger geraakt. Dacht eerlijk gezegd dat het mij niet gegunt was en heb het moederschap erg lopen baggitaliseren, denk een stukje zelfbescherming . Ik kan er nu absoluut niet van genieten , voel me vreselijk en 100% zeker dat ik weer zal falen. Zou er graag wat positiever in staan , maar het lukt mij niet. Natuurlijk wil ik heel graag dat het goed gaat, en ik geloof ook dat ik het wel in mij heb om een goede moeder te zijn. Maar zeker bang over wat de toekomst gaat brengen , echter de angst of het wel goed gaat overheerst voor nu erg

Wat vervelend om te horen. Ik snap heel erg dat je het nu heel spannend vindt en dat dit het plezier kan overschaduwen. Heb je dit al wel gedeeld met een eventuele partner of je verloskundige? Of misschien iemand anders die je vertrouwd? Denk dat die goed met je mee kunnen denken ❤️

Bij mijn eerste dochter zijn we ruim negen maanden bezig geweest en toen ik zwanger was dacht ik: maar wilde ik dit wel?! Ik denk dat die gevoelens heel normaal zijn, ook al zijn ze ook heel vervelend. Ik heb ook het ook aan één vriendin verteld. Dat vind ik toch wel heel erg fijn 🥰

OMG zo herkenbaar!! Ik ben niet te genieten. Tegelijker tijd zo dankbaar maar ik word helemaal gek van mijzelf!🙈 Ik moet nog 2 weken wachten en dan heb ik mijn eerste echo. Ik hoop dat het dan allemaal een beetje gaat landen, als ik het allemaal gezien heb.

Het is heel normaal dat je niet 24/7 in euforie leeft! Buiten dat om is het ook nog eens mega onwerkelijk wat je staat te gebeuren. Het idee dat er een leventje in je groeit is ook iets wat niet te bevatten is! Er gebeurt nu zoooveel in je lichaam en met je hormonen. Probeer alles een beetje op je af te laten komen. Alle gevoelens mogen er ook zijn, net zoals het idee van ‘waar de f begin ik aan?’ 1e trimester is sowieso een pittige. Je ziet er nog niet zwanger uit, niemand weet het nog, maar je voelt je wel anders. Wellicht toch af en toe de deur uit met je partner? Ik vond het leuk om stiekem al naar een babywinkel te gaan. Ja tuurlijk kan het nog misgaan, maar nu ben je zwanger! Dus een beetje naar de toekomst kijken mag best.

Heel fijn om dit te lezen, want het is heel herkenbaar. Grootste droom, en nu heb ik het behoorlijk zwaar al na 6w+3 waar ik soms een beetje van schrik. Zo moe, futloos en somber ook best vaak. Die had ik even niet zien aankomen! Maar probeer mezelf eraan te herinneren dat het eerste trimester vaak het pittigste is. Kan niet wachten tot mn buikje gaat groeien en ik me wat beter voel 🙏🏼

Hey, Ik herken dit wel hoor. Wij waren bijna 2 jaar bezig en hadden een afspraak bij de fertiliteitsarts staan toen ik twee dagen ervoor ineens positief teste. En enerzijds voel ik mij echt wel blij maar anderzijds voel ik het gewoon niet. Ik heb het gevoel dat het blij voelen ook meer iets gemaakts is omdat het van mijzelf moet. Ik baal bijvoorbeeld heel erg dat toen de test positief was ik niet in huilen uitbarste van blijdschap maar gewoon een beetje emotieloos reageerde. Ik denk dat dit komt doordat het gewoon nog moet landen, ik hoop als ik dinsdag de echo zie dat ik dan van mijzelf ook blij mag zijn ofzo. Dat mijn emoties nu dus nog een beetje voorzichtig zijn, zo van het kan nog alle kanten op ofzo. Ik ben de afgelopen weken graag alleen met mijn partner ook om het te verwerken ofzo. En door het samen erover te hebben en te bespreken hoe we het voor ons zien gaat het wel iets groeien merk ik.

Heel herkenbaar. Jarenlang tevergeefs met m’n ex geprobeerd en met m’n nieuwe partner direct zwanger. Ik vond t in t begin heel leuk, maar veel last van stemmingswisselingen moeheid en misselijk/overgeven. Zoveel gehuild in t eerste trimester. Maar toen die kwaaltjes over waren ging t helemaal goed. En elke dag (ze is nu 13 maanden) ben k dolgelukkig als k haar zie. Nu ik weer opnieuw zwanger ben denk k dat k me beter door t eerste trimester heen sla omdat k weet hoe lang t ongeveer duurt?

Ah super fijn dat je over 2 weken de echo hebt. Ik over 2,5e week. Denk dat dit wel wat rust kan brengen :) En heb ook gemerkt hoe fijn het is om leuke dingen buitenshuis te blijven doen. Daar ben ik in elk geval enorm van opgeknapt (maar zal met ups en downs blijven...)

Dankjewel voor je fijne reactie ❤️

Snap ik helemaal. Het is ook verwerken en gaan voelen dat het 'echt' is. De echo zal daar vast bij helpen ❤️ succes en veel plezier!