Emotioneel moe en misselijk

Ik herken dit enorm. Ben op dit moment op vakantie maar kan er totaal niet van genieten. Mijn peuter is zo blij op de camping maar ik heb gewoon geen energie. Mijn vriend doet bijna alles en daarover voel ik me zo schuldig. En ik baal gewoon dat dit dus de vakantie is. Ik kijk ook enorm op tegen werken over 2,5 week. Ik ben nu 8 weken dus dit duurt nog wel even denk ik.

Ik herken het ook. De vorige keer een droomzwangerschap gehad. Ja wel moe en vergeetachtig, maar goed leefbaar en nu voel ik me gewoon helemaal leeg en als ik een trap oploop zie ik sterretjes en moet ik een paar minuten gaan zitten en bijkomen voor ik überhaupt energie heb om te doen waarvoor ik naar boven ging (was, kleine ophalen, enz.). Ik voel me gewoon zo zwak en beroerd. Ik kan niks waardoor alles op m'n man terecht komt die gewoon fulltime werkt terwijl ik vakantie heb. Daarover voel ik me heel naar en schuldig. Dus ja, hier ook aan het aftellen tot het 2e trimester, hopelijk wordt het dan beter. Maar gezien ik net 7 weken zwanger ben, duurt dat nog wel even 😅

Ja zo herkenbaar! Ik vind deze zwangerschap ook veel pittiger; misselijk, heel weinig energie en snel licht in mijn hoofd.. Ik heb vaak niet de energie om met mijn dreumes van 16 maanden te spelen, een wasje op te hangen etc. Gelukkig neemt mijn man veel over maar voel mij ook schuldig naar hem toe en dat ik nu niet zo’n leuke moeder ben. Werk valt mij ook steeds zwaarder dus ga het morgen vertellen dat ik zwanger ben en wil minder uren werken. Ik heb helaas geen tips, behalve er aan toe geven en je lichaam de rust geven die het nodig heeft om een nieuw mensje te maken

Hier ook. Zwanger van de eerste. Na een miskraam en met ivf. Ik ben nu 9+3 maar lig al weken plat met extreem moe en misselijk. Ben het helemaal zat. Wil van alles, maar niks lukt of komt uit m'n handen. Ik heb nog een week vrij, maar geen idee hoe ik daarna moet werken. Ben juf van kleuters, dus even relaxen tussendoor zit er niet in. Ik merk dat mijn lontje steeds korter wordt en ik huil om alles. Ik wil heel graag genieten, maar dat lukt gewoon nog niet...

Hier ook nu net 10 weken voorbij. Energie is ver weg en doe het liefst nog een middag dutje als dat kan. Me zoontje van bijna 4 snapt er niks van dat ik zo moe ben en vraagt nu ook ontzettend veel aan mij. Hielp ook niet mee dat ik afgelopen week hoge koorts kreeg. Me partner helpt gelukkig veel en hoor hem bijna niet klagen. Maar mijn schuldgevoel is groot naar hun allebei!. Ik hoop dat me energie binnenkort weer wat meer is

Hier ook herkenbaar! Behalve dan dat de eerste zwangerschap al even rampzalig was, maar toen had ik niet ook nog een peuter. Ik heb ernstige bekkeninstabiliteit overgehouden aan de eerste zwangerschap. Toen al vroeg plat, maar ik kan nu (11 weken) al vrijwel niks meer. Tot overmaat van ramp heb ik dit keer ook het complete misselijkheid- en vermoeidheidspakket erbij gekregen. Nee, ik ben er niet voor gemaakt om zwanger te zijn en tel elke dag af. Zó blij dat dit zeker weten de laatste is en ik nooit meer hoef hierna. Dus ja, ik herken wat je schrijft. Alleen de irritatie van jouw man vind ik écht niet oké! Ik neem even aan dat jullie allebei dit kindje wilden? Jouw lichaam werkt zo hard, dan is hij nu echt aan zet hoor! Je kúnt het fysiek gewoon even niet. Mijn man neemt letterlijk alles van me over, want het kan niet anders. De peuter, het volledige huishouden, zijn eigen werk. Hij heeft nog geen drupje irritatie laten zien. En dat is maar goed ook, want ik heb het al zwaar genoeg met mezelf 😅. Mijn peuter voelt het ook aan. Die vindt het zichtbaar niet leuk dat mama niet meer kan wat ze kon. Ze zoekt meer mijn aandacht. Aan de andere kant is ze ook heel lief, komt kusjes en koekjes brengen. Hou vol! Ik weet dat het nog ver weg is, maar ik hoop voor jou heel erg dat je klachten weer wat zullen afnemen. Bij mij is helaas zeker dat het alleen nog maar erger wordt. Dat deed de vorige zwangerschap ook veel met me mentaal. Benieuwd hoe dat dit keer zal gaan.

Ik heb hiervoor een miskraam gehad en heb dus ook het gevoel echt te moeten genieten. Dat doe ik echt niet dus daar voel ik me ook schuldig over. En ben ook nog heel bang voor weer een miskraam (terwijl ik al een goede echo gehad heb) dat ik ook telkens bang ben dat ik deze ellende door maak voor niks straks..

Oh en wat je zegt over vrienden die het graag willen. Andersom mochten die vriendinnen altijd tegen me klagen over hun kwalen! Iedereen zijn eigen leed denk ik altijd maar.

Wat naar dat jullie dit ook herkennen. Maar ook weer geruststellend, blijkbaar hoort het er ook een beetje bij. Hopelijk komt het genieten snel. Eigenlijk is het ook niet erg om nog niet te genieten, het hoeft niet altijd die romantische roze wolk te zijn.. onze kleine slaapt sinds kort door, misschien dat dat ook meespeelt aangezien ik altijd heel veel waarde hechtte aan die twee uurtjes rust in de middag. Voor mij is dit ook de laatste keer, ook al is mijn man het daar nog niet echt over uit. Ik denk dat de irritatie voortkomt uit dat er nu zo veel op hem aankomt, en hij echt niet begrijpt hoe een zwangerschap kan voelen. Hij zei vanmiddag dat ik maar vrolijk moest doen en een rondje moest gaan wandelen met de kleine. Ik op de bank blij dat ik een thuisdag met mijn kind overleef. Er staan al volle dagen te wachten, dus ik blij dat het nog even een dagje rustig kan. Maar die onbegrip maakt het zonder dat het zijn intentie is wel nog zwaarder. Dat stukje angst voor een miskraam heb ik ook, terwijl ik hier geen ervaring mee heb. Inderdaad omdat het echt niet voor niks mag zijn. Gek hoe dit vorige keer niet speelde, omdat ik fluitend door de zwangerschap heen ging. Bizar dat die kwaaltjes psychisch zo’n grote invloed hebben.

Dat schuldgevoel wat je hebt richting vrienden, ken ik heel erg. Bij ons is de zwangerschap nu gelukt na een intensief traject. Maar ik heb vriendinnen die nog veel langer of een nog intensiever traject hebben afgelegd. Ik voelde me gewoon 'schuldig' toen ik het ze vertelde over deze zwangerschap. Mijn eigen blijheid maakte plaats voor een soort van 'teveel' voelen en een soort 'schuld gevoel'. In deze situatie zei mijn man mij om dit eens om te denken; Hoe zou ik denken als de situatie andersom was? Ik zei hem toen dat ik dan super blij en dankbaar voor hen zou zijn en dat ik best even zou denken van ; he, wanneer is het mij nou ook eens gegund? Maar dat ik dat los zou zien.. Ik hoop oprecht dat dit wederzijds ook zo is en dat ze het mij,ondanks hun eigen traject, toch gunnen.. zoals ik dat hen ook zou gunnen!! En vwb je klachten; heel ellendig. Ik herken het ook. Houd jezelf goed in de gaten en zet jezelf waar mogelijk op 1. Sterkte!

Ik was op zoek naar herkenbaarheid en die zojuist gevonden. Hier 8+2 en ik ben écht een HELLEMENS (mens?! Lees: HEKS!) Tegen mijn man. Ik schreeuw en word in 1 nanoseconde enorm boos om alles. Ik ben zooooo giga moe, dat was ik bij de 1e ook maar ik had zo gehoopt dat het nu anders zou zijn. Vanmorgen gaan werken, 1 uur later alweer thuis. Oogmigraine en een te lage bloeddruk waardoor dat ik niets meer kon zien en lijk wit weg trok. Nu is de oogmigraine over, maar ik ben zooooo boos en verdrietig op en met mezelf. Mijn gezin leunt en steunt op mij en ik heb gewoon de kracht niet om door te gaan. En nu ik dit typ vind ik mezelf een enorme zeikert! Ja, ik ben erg streng voor mezelf en t lukt me niet dat minder te laten zijn. + bijna niet kunnen eten van de misselijkheid helpt ook niet echt voor je energieniveau. Dit is de laatste keer! Echt. Ik hoop dat t kindje gezond mag zijn en alles goed mag blijven gaan❤️, maar die hormonen! Ik haat ze.

Pff ik herken dit zo erg!! Ben ook zo moe krijg niks gedaan! En ben ook echt een heks. Ik vat alles heel snel persoonlijk op en reageer direct emotioneel. Daarna heel erg verdrietig en balen van mezelf. Moet ook wennen aan dat alles gaat veranderen, terwijl ik het juist heel graag wil! Maar wel fijn om hier te lezen dat het echt de hormonen zijn!