Futloos/ nergens toe kunnen zetten

Ik herken mezelf bijna niet meer en ik schrik er een beetje van. Ik kan me echt nergens meer toe zetten en heb nergens zin in. Zo ben ik normaal helemaal niet.. mijn vriend moet nu voor 2 maanden weg voor werk en ik stortte in alsof mijn leven voorbij was 😅 ik weet soms echt even niet meer hoe ik de dagen door moet komen. Zijn er meer vrouwen die hier last van hebben? En hoe gaan jullie ermee om? Toch jezelf dwingen de deur uit te gaan of iets te doen of er maar aan toegeven? Ik probeer vooral een balans hierin te vinden nu.. maar manman kan niet wachten tot ik weer een beetje levensvreugde mag ervaren. En mijn angst is ook dat dit nog erger gaat worden de komende weken (al geloof ik ook dat het in het tweede trimester beter wordt). Ik wil toch even uitspreken hoeveel respect ik voor ons vrouwen heb met waar we allemaal even doorheen mogen bewegen en dat zoveel vrouwen dit toch weer aangaan na een eerste kindje. Ik ben 7w+2 zwanger van mijn eerste kindje. Kan niet wachten wat voor moois ik ervoor terug krijg 🥰