Hoopvol verhaal (van leeg vruchtzakje naar kindje)

Hoi lieve meiden, Omdat ik zoveel heb gehad aan hoopvolle verhalen van anderen, wil ik graag ook ons verhaal delen van vandaag. Na 20 maanden proberen, zijn wij eindelijk zwanger geraakt, in de allerlaatste eigen poging voor we aan IUI zouden beginnen (de medicatie hadden we al in huis). Op 1 augustus hadden wij onze eerste echo, gerekend vanaf mijn laatste menstruatie zou ik 7+0 weken zwanger moeten zijn, maar ik had met ovulatietesten gewerkt, dus zelf hield ik 6+5 aan (ovulatie op dag 16). Op deze echo zou een vruchtje met kloppend hartje zichtbaar moeten zijn. Helaas was er alleen een lege vruchtzak en dooierzak zichtbaar op het scherm, die de gynaecologe schatte op 4-5 weken. Ik wist dat dat niet kon, want dan zou ik bevrucht moeten zijn ná de positieve test. De moed zakte mij in de schoenen en ik ging al uit van een negatieve afloop. De gynaecologe zei dat het echt te vroeg was om te zeggen of het fout zat en dat ik na twee weken terug moest komen om te kijken of er groei zichtbaar was. In verband met onze vakantie werd dit 20 dagen later, vanochtend om precies te zijn. Super spannend natuurlijk. En je raadt het nooit, een kindje van 10+0 weken gemeten, mét kloppend hartje én bewegende armpjes en beentjes. De vorige keer, toen er dus alleen een lege vruchtzak werd gezien, was ik dus 7+1 weken zwanger. Dus mocht je in zo'n soort situatie zitten, het kán echt, hou hoop! P.S. Waar ik zelf nog benieuwd naar was bij dit soort verhalen maar bijna nooit las: hoe ik me voelde in die tussentijd. De eerste twee weken na die eerste echo merkte ik geen ontwikkeling in mijn lichaam, daarom was ik ook erg pessimistisch. Ik heb echter nooit bloedverlies gehad en mijn borsten bleven groot. De laatste week kreeg ik wel wat meer symptomen; ik moest heel veel plassen (soms wel 4x per nacht), werd soms plotseling heel flauw als ik niet op tijd at en leek 's avonds een wat opgezette buik te hebben. De afgelopen dagen had ik ook af en toe lichte krampjes bij mijn baarmoeder. Allemaal die symptomen waren overigens zo licht dat ik niet zeker wist of het iets zei en ik ben tot nu toe 0 seconden misselijk geweest. Ik duim voor iedereen in eenzelfde soort situatie!