Huilen om ALLES

Wat vervelend dat je je zo voelt! Het kan zeker door de hormonen komen, maar gezien je eerdere berichtjes zou het in jouw geval misschien ook een combinatie van hormonen en omstandigheden kunnen zijn? Hoe dan ook, het lijkt me heel zwaar om me continu zo te voelen. Ik had met name in het eerste trimester meer last van angst en somberheid. In het tweede trimester werd dat wat beter. Het hielp dat mijn misselijkheid toen ook minder werd. Die combi van je fysiek en mentaal niet lekker voelen is echt niet fijn en versterkt elkaar ook denk ik. Maar je continu zo voelen en ook in het tweede trimester, dat hoort niet bij een “normale” zwangerschap. Ik zou het - na ook je eerdere berichten te hebben gelezen - ook niet te lang aankijken/uitzitten. Je gaf aan dat je al in therapie zit. Misschien eens bij haar/hem aankaarten? Of je verloskundige/huisarts? Zij kunnen eventueel ook een verwijzing naar de POP-poli regelen en meedenken over bijvoorbeeld medicatie. Niks moet, maar er is veel mogelijk. Je hoeft het niet zo zwaar te hebben. Maar dan is het wel nodig om aan de bel te trekken bij de juiste mensen. Veel sterkte meid, zorg goed voor jezelf en de kleine, schroom niet om de hulp in te schakelen die je nodig hebt om je goed te voelen. Dat verdienen jullie beide. 😘

Dankjewel voor je bericht. Lief dat je ook mijn andere berichten erbij betrekt. Voel me wel een beetje een zeikerd op dit forum en misschien helpt het ook niet door alleen maar negativiteit te verspreiden.. dit past normaal ook helemaal niet bij mij. Misschien hoopte ik op een wonder dat hormonen wegtrekken en ik dan weer helemaal jezelf ben. Ik heb het idee dat ik ondanks de therapie en hulpvragen nu gewoon echt vastzit. Er wordt ook al meegedacht rond medicatie. Huisarts kan niet zoveel doen behalve losse klachten behandelen. Man word er gek van omdat ie niet weet hoe die me moet helpen en familie loopt keihard weg. Voel me een beetje een uitbehandelde hormonale hopeloze moeder 😅