Huilen om ALLES

Wat vervelend dat je je zo voelt! Het kan zeker door de hormonen komen, maar gezien je eerdere berichtjes zou het in jouw geval misschien ook een combinatie van hormonen en omstandigheden kunnen zijn? Hoe dan ook, het lijkt me heel zwaar om me continu zo te voelen. Ik had met name in het eerste trimester meer last van angst en somberheid. In het tweede trimester werd dat wat beter. Het hielp dat mijn misselijkheid toen ook minder werd. Die combi van je fysiek en mentaal niet lekker voelen is echt niet fijn en versterkt elkaar ook denk ik. Maar je continu zo voelen en ook in het tweede trimester, dat hoort niet bij een “normale” zwangerschap. Ik zou het - na ook je eerdere berichten te hebben gelezen - ook niet te lang aankijken/uitzitten. Je gaf aan dat je al in therapie zit. Misschien eens bij haar/hem aankaarten? Of je verloskundige/huisarts? Zij kunnen eventueel ook een verwijzing naar de POP-poli regelen en meedenken over bijvoorbeeld medicatie. Niks moet, maar er is veel mogelijk. Je hoeft het niet zo zwaar te hebben. Maar dan is het wel nodig om aan de bel te trekken bij de juiste mensen. Veel sterkte meid, zorg goed voor jezelf en de kleine, schroom niet om de hulp in te schakelen die je nodig hebt om je goed te voelen. Dat verdienen jullie beide. 😘

Dankjewel voor je bericht. Lief dat je ook mijn andere berichten erbij betrekt. Voel me wel een beetje een zeikerd op dit forum en misschien helpt het ook niet door alleen maar negativiteit te verspreiden.. dit past normaal ook helemaal niet bij mij. Misschien hoopte ik op een wonder dat hormonen wegtrekken en ik dan weer helemaal jezelf ben. Ik heb het idee dat ik ondanks de therapie en hulpvragen nu gewoon echt vastzit. Er wordt ook al meegedacht rond medicatie. Huisarts kan niet zoveel doen behalve losse klachten behandelen. Man word er gek van omdat ie niet weet hoe die me moet helpen en familie loopt keihard weg. Voel me een beetje een uitbehandelde hormonale hopeloze moeder 😅

Even een update mocht iemand dit lezen. Ik ben nu een maand in de ziektewet en hoewel het onwennig voelde om onder andere ‘overspannen’ aan te kruisen bij het UWV ben ik inmiddels wel achter gekomen dat ik waarschijnlijk in een burn-out zit. Steeds meer wordt duidelijk en herken ik me in de symptomen. Ook dat dit eigenlijk al veel langer speelt. Het is confronterend dit ook zo te noemen. Ik vraag mij vooral af hoe ik er nu mee om moet gaan en hoe de toekomst eruit ziet. Ben erg bang er nog dieper in te raken, zeker omdat ik niet echt oplossingen zie voor mijn gevoel. Maar ook omdat ik al meer dan 10 jaar psychologische hulp krijg. Iemand hier ervaring mee en tips wat te doen? Ik ben van plan veel rust te nemen en uit te zoeken hoe ik een nieuwe start kan maken na mijn verlof. Afstand van het werk dat verwikkeld is geraakt met mijn problemen, misschien een carrièreswitch. Iets doen wat minder energie kost en wat positieve afleiding geeft. Misschien een boek schrijven om alles te verwerken. Ik wil niet weglopen van mijn problemen. Plus nu bijna 23 weken zwanger.. ik wil mij dochter en de baby straks positiviteit laten zien en alle energie aan ze kunnen geven. Voel me zo naar dat dat nog zo ver weg lijkt om dat te kunnen…

Jeetje wat naar voor je zeg! Het is een grote stap om helemaal te stoppen met werk maar heel knap dat je dat wel gedaan hebt. Toen ikzelf in een burnout zat werd mij geadviseerd om geen grote beslissingen te nemen tijdens de burnout. Zeker niet als je pas net thuis zit. Dit omdat je niet helemaal objectief kan nadenken. Daarnaast kreeg ik de tip om vooral dingen te doen met mij handen zoals bakken, knutselen, tuinieren ect. Water kan ook helpen, in de zin van in bad gaan, naar een meertje of de zee en gewoon kijken, of zwemmen bijvoorbeeld. Oplossingen hoeven er nu ook nog helemaal niet te zijn. Herken dat gevoel wel en ook dat je denkt dat het niet meer beter kan worden. Maar uitervaring kan je ik je vertellen; het wordt beter!! Misschien de komende maanden tot de bevalling zoveel mogelijk tijd voor jezelf nemen, ontdekken wat jou rust en positiviteit brengt. Hoe bijzonder als je straks je kinderen kan laten zien dat ondanks dat het niet altijd makkelijk is er toch dingen zijn die je kan doen om tot rust te komen of dingen die je positiviteit brengen. Naja heel verhaal ik wens je het allerbeste! Mocht je er verder over willen kletsen dan kan je een privé berichtje sturen.

Dankjewel voor je waardevolle reactie. Nou, ik ben op dit moment nog niet volledig gestopt maar werk nog voor 50% (2 volle dagen). Precies wat je zegt houdt me nu tegen om die knoop door te hakken, ik ben inderdaad bang dat ik dat nu niet goed kan beoordelen en ik later spijt krijg. Daarnaast zijn veel dingen lastig omdat ik epilepsie heb. Alleen thuis bakken of in bad gaan brengt gevaar. Wil ik naar een meertje gaan moet ik altijd laten weten waar in ben en oppassen voor water. Ik zit wel te kijken in wat voor veilige dingen ik kan doen zoals knutselen en het fotoboek van mijn dochter afmaken. Tuinieren vind ik heerlijk maar is fysiek nu niet verstandig. Het lastige is dat ik ook in een psychologisch traject zit met een systeemtherapeut, waarin het systeem mij erg veel druk geeft om toch door te gaan met alle risico’s en stress die daarbij komen kijken. Die verantwoordelijkheid wordt compleet bij mij neergelegd. Anders lijk ik weg te lopen voor mijn problemen. Maar ik weet ook dat er heel veel uit de put kan komen dus wil liever rust tijdens de zwangerschap. Aangezien ik de putdeksel al iets heb opgetild voelt het of ik niet meer terug kan. Ingewikkeld verhaal wel. Maar nog nooit zo moeilijk geweest om rust te nemen dan in deze situatie. Anderen lijden eronder en zien mij als schuldige. Dus ik voel niet de ruimte om die rust te nemen hoewel dat voor mij wel noodzakelijk is. Maar dat geeft dan weer een schuldgevoel. Dus hoe dan ook vraag ik me af of ik dit goed kan aanpakken aangezien wat ik ook doe verkeerd wordt gezien. Maar mijn keuze gaat in het belang van mezelf, mijn partner, dochter en baby in de buik. Die vragen toch om rust. Dus daar maar voor gaan voor zover mogelijk… en dealen met de stress en moeilijkheden die daarbij komen kijken. Dankjewel voor het delen van je ervaring en dat er hoop is, ondanks ik het nu even niet zie ❤️

Herkenbaar! Ik ben in 2 dagen 3x keihard in huilen uitgebarsten. Zojuist omdat mijn man zei dat ik het verkeerde snoep had gehaald voor Sint Maarten 🙈 tranen met tuiten. Rot hormoontjes🧐

Ik moest huilen omdat mijn dochter door het raam blijkbaar naar mij zwaaide (op mijn werk), en ik had het niet door 😂